บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1020

“ปรมาจารย์……คุณ ทำไมคุณต้องตบฉันด้วย ?”

หวางเหมยกุมใบหน้าแถบขวาที่ถูกตบอย่างจนตรอก ตกใจสุด ๆ

เธอทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ ?

ต้องถูกอาจารย์หลิวตบต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ ?

และเป็นการถูกตบหน้าอีกด้วย !

“เผี๊ยะ ๆ”

หลิวเต๋อตบด้วยหลังมืออีกฉาดหนึ่ง !

ในใจของเขากลัวฉินเทียน กลับไม่เคยมืออ่อนกับพวกคนที่เคารพยำเกรงเขานี้เลย

“คนที่ต้องตบก็คือเธอ !”

“ผู้หญิงโง่เขลาเบาปัญญา ไม่เห็นว่าฉันกำลังคุยอยู่กับคุณฉินหรือไง ? เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดสอด !”

“ขืนยังกล้าไม่เคารพคุณฉินอีก ผมจะไม่ยกโทษให้คุณ !”

หลังจากหลิวเต๋อตะคอกใส่หวางเหมยแล้ว ชั่วพริบตาก็เปลี่ยนเป็นหน้าตาเยินยอ มองฉินเทียนอย่างเอาใจ “คุณฉินครับ เมื่อกี้ผู้หญิงคนนี้พูดวิพากษ์วิจารณ์คุณอย่างเต็มที่ ไม่รู้จักชั่วดีเลยจริง ๆ ”

“ผมตบเธอเพื่อระบายอารมณ์ให้คุณแล้ว คุณพอใจไหมครับ ?”

ฉินเทียนจ้องมองหลิวเต๋ออย่างเย็นชา ใบหน้าไม่มีความปีติยินดีใด ๆ เลย

พูดตามตรง นักต้มตุ๋นที่เที่ยวหลอกลวงไปทั่วพวกนี้ เขาขี้เกียจที่จะพูดกับเขาสักคำเลยด้วยซ้ำ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลงมือกับหลิวเต๋อเลย

ทั้งนี้จะได้ไม่ต้องเปื้อนมือตัวเอง !

ฉินเทียนมองซูเหวินเฉิงที่อยู่ข้างขวา “เหวินเฉิง แม่นายถูกคนตบหน้าต่อหน้านาย ทนความโกรธนี้เอาไว้ได้เหรอ ?”

“ทนไม่ได้ !” ซูเหวินเฉิงถกแขนเสื้อขึ้นแล้ว สาวเท้ามาข้างหน้าหลิวเต๋อ “ไอ้หนู เมื่อกี้ฉันขัดตานายแล้ว !”

“วิชาต้มตุ๋นที่หลอกลวงนั่นของนาย หลอกคนอื่นก็ช่างเถอะ ถึงกับมาหลอกตระกูลซูฉันถึงที่ !”

“หลอกคนอื่นก็ช่างเถอะ ถึงกับกล้าตบหน้าแม่ฉัน ? ใครแม่งเป็นคนให้ความกล้ากับแก !”

ว่าแล้ว ซูเหวินเฉิงก็จับปกเสื้อของหลิวเต๋อขึ้นมา “วันนี้ฉันไม่คืนฉาดนี้ให้แก ก็ไม่ได้ทำหน้าที่ลูกอย่างเต็มที่แล้ว !”

หลิวเต๋อถูกซูเหวินเฉิงที่มีรูปร่างสูงใหญ่หิ้วขึ้นมา ชั่วพริบตาก็ไร้ความมั่นใจ

ต่อหน้าผู้เลื่อมใสที่โง่เขลานั้น เขาเป็นปรมาจารย์อภิปรัชญาที่ยืนอยู่เหนือมวลชน

แต่ในสายตาของคนพวกนี้ที่ไม่เชื่อเขา เขาไม่นับว่าเป็นแม้กระทั่งตดด้วยซ้ำ !

หลิวเต๋อรู้สถานการณ์ในตอนนี้ของตัวเองเป็นอย่างดี คำนับขอร้องให้ยกโทษด้วยเสียงเบา “คุณครับ เมื่อกี้ผมมีตาหามีแววไม่ คุณอย่าได้โกรธเลยนะครับ”

“โกรธ ?” ซูเหวินเฉิงแสยะยิ้มเย็นชา “กูบ้าไปแล้วถึงได้โกรธกับสวะพวกนี้อย่างแกไง !”

“ทำไมเมื่อกี้นายตบแม่ฉัน กูจะเอาคืนกลับมาเท่าตัว !”

ว่าแล้ว ซูเหวินเฉิงแกว่งมือขวาเป็นวงกลม แล้วตบไปที่หน้าของหลิวเต๋อ !

หงส์แดงตกใจจนใบหน้าขาวซีด รีบไปดึงซูเหวินเฉิง “ไม่อนุญาตให้นายทำร้ายอาจารย์ของฉัน ไม่อย่างนั้นละก็ ฉัน……”

“แม่งเอ๊ย !”

ซูเหวินเฉิงด่ากราด ถีบหงส์แดงจนกระเด็นออกไป

ลูกศิษย์ทั้งสามคนที่เหลือสบตากันแวบหนึ่ง นึกถึงความน่าสะพรึงกลัวของฉินเทียน พากันก้มหน้าลง ใครก็ไม่กล้าเดินไป

คราวนี้ ใครกล้าออกหน้า จะถูกโดนดึงออกมาแล้วกระหน่ำตีอย่างแน่นอน !

การเคารพอาจารย์และเคารพวิชาเป็นสิ่งที่สำคัญมากจริง แต่ชีวิตน้อย ๆ ของพวกเขา สำคัญยิ่งกว่า !

หลังจากถีบหงส์แดงกระเด็นไป มือขวาของซูเหวินเฉิง ตบหลิวเต๋อครั้งแล้วครั้งเล่า

“เผี๊ยะ !”

“เผี๊ยะ เผี๊ยะ !”

“เผี๊ยะ เผี๊ยะ เผี๊ยะ !”

ซูเหวินเฉิงที่อยู่ภายใต้ความโกรธ ตบหลิวเต๋อไปหกฉาดในอึดใจเดียว

ตบใบหน้าสองข้างของหลิวเต๋อจนช้ำมาก ๆ ในทันที เหมือนหมูหลังจากถูกกระหน่ำตบ !

หลิวเต๋อเจ็บจนหวาดกลัวสุดขีด เลือดไหลที่มุมปาก แม้กระทั่งฟันในปากก็ถูกตบกระเด็นไปหลายซี่