บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1021

ลิงขนทองเดินมาหาอย่างว่านอนสอนง่าย ตามเสียงบาตรทองของหลิวเต๋อ เหมือนดื่มยาเสน่ห์อย่างไรอย่างนั้น

ไป๋หลิงเห็นแล้วก็ยิ่งรู้สึกทึ่ง จ้องลิงขนทองตาเขม็งอยู่ตลอด โดยไม่ได้กะพริบตาเลยด้วยซ้ำ

ไม่นานนัก ลิงขนทองก็มาถึงข้างหน้าหลิวเต๋อ

มันโค้งตัวลง เอียงหน้ามองหลิวเต๋อ เหมือนกำลังรอคำสั่งของเขาอยู่

หลิวเต๋อยกบาตรทองในมือขึ้น หลังจากเสียงดังไพเราะ ลิงขนทองก็ตีลังกาม้วนหลังไปบนกลางอากาศอยู่ที่เดิม

ชั่วพริบตา ก็ตีลังกาไปหกเจ็ดตลบ

ลิงก็ตีลังกาเหมือนอย่างที่เห็นกันปกติมาก ๆ แต่หลังจากลิงขนทองลงถึงพื้น บนฝ่ามือขนปุกปุยข้างขวา ก็มีก้อนหินสีดำเพิ่มมาอีกแล้ว

นี่มีความมหัศจรรย์อยู่หน่อย ๆ

ไป๋หลิงชี้ไปที่ก้อนหินก้อนนั้น “ใช่ มันนั่นแหละ รีบบอกมาให้ชัดเจนตามตรงเลย มันมาจากที่ไหนกัน !”

หลิวเต๋อไม่กล้าปิดบัง หัวเราะเจื่อนแล้วบอก “อันที่จริงก้อนหินพวกนั้น ผมใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อของลิงขนทองตั้งนานแล้วครับ”

“เดิมทีลิงขนทองก็มีขนเต็มตัว รอตอนที่มันลอยตัวขึ้นกลางอากาศ ความสนใจของคนอื่นก็ถูกการตีลังกาของมันดึงไป ไม่มีใครสังเกตเห็นการกระทำเล็ก ๆ ที่มือของมัน”

ดูแล้วเหมือนเรื่องที่มหัศจรรย์มาก รอให้เปิดเผยความจริงนั้น ก็เป็นแค่เช่นนี้เอง

ไป๋หลิงหมดความสนใจในชั่วพริบตา “นายถึงกับเอาเจ้าทองมาเป็นลิงกระโดดโลดเต้น !”

“ที่เลยเถิดยิ่งกว่าคือ ไอ้แก่อย่างนายแสร้งทำเป็นเร้นลับซับซ้อน ล้อพวกเราทุกคนเล่นหมดเลยด้วย !”

เธอยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห แล้วถีบหลิวเต๋อล้มลงที่พื้น มือขวาชักดาบยาวที่อยู่ด้านหลังจินถัง จี้ที่คอหลิวเต๋อ “น่ารังเกียจ ฉันจะฟันหัวหมาของนายเดี๋ยวนี้ ดูว่านายจะยังกล้าเที่ยวหลอกลวงต้มตุ๋นอีกไหม !”

ดาบยาวได้แสดงความสามารถออกมาให้เห็นจนหมด ยังไม่ได้ออกแรง ก็บาดคอของหลิวเต๋อจนเป็นบาดแผลเลือดไหลเป็นทาง

ปรมาจารย์อภิปรัชญาที่ไม่รู้ว่ามีผู้เลื่อมใสกี่คนเท่าไหร่ท่านนี้ ชั่วพริบตาก็ถูกทำให้ตกใจเยี่ยวเล็ดเยี่ยวราด

ก่อนหน้านี้เขายังสามารถคุกเข่าขอร้องให้ยกโทษได้ ครั้งนี้ถูกดาบวิเศษกดที่คอ กลัวว่าจะถูกบาดเส้นเลือด เลยกลัวจะไม่กล้าแม้แต่จะขยับเลย ทำได้แต่ขอร้องให้ยกโทษให้อย่างไม่ขาดปาก

“คุณผู้หญิงไว้ชีวิตด้วย ! ลิงพวกนี้ เกิดมาก็เพื่อถูกคนเล่นอยู่แล้วครับ !”

“ถุย !”

ไป๋หลิงถุยปากครั้งแล้วครั้งเล่า เก็บดาบยาวแล้วร่ายรำดาบ ชั่วพริบตาก็แทงไหล่ของหลิวเต๋อเป็นสองรูเลือด

นั่นเป็นรูเลือดจริง ๆ ทะลุหน้าหลัง เลือดไหลไม่หยุด

แม้ว่าหลิวเต๋อไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป แต่ว่าเขาเป็นคนเจนโลกนานแล้ว เลยเข้าใจว่าตัวเองพูดผิดไปอย่างแน่นอน

เลยไม่กล้าพูดมากอีก ทำได้แต่ขอร้องอ้อนวอนให้ยกโทษให้ไม่ขาดปาก “ไว้ชีวิตด้วยนะครับคุณผู้หญิง ปล่อยผมไปเถอะนะครับ !”

ปากอ้อนวอนขนาดนี้ หลิวเต๋อกลับยังคงไม่กล้าขยับอยู่ดี

เนื่องจากดาบยาวที่มีคราบเลือดเล่มนั้น กดอยู่ที่คอของเขาอีกครั้งแล้ว !

ชีวิตน้อย ๆ ค่อนข้างสำคัญมาก เมื่อเทียบกับสองรูเลือดที่ไหล่

ถือว่าเขามองได้อย่างเข้าใจ ผู้หญิงคนนี้มีนิสัยดุดัน พอไม่พอใจ ก็จะตัดคอหอยเขาให้ขาดได้ทุกนาทีเลย !

“ไว้ชีวิตนาย ? นายลองไปถามเจ้าทองก่อนว่ายอมไหม !” ไป๋หลิงถุยปากอีกครั้ง “ว่ามา นายหลอกให้มันมาโดยใช้วิธีอะไร !”

“อีกอย่าง ใช้วิธีอะไร ทำให้มันสับสนจนฟังแต่นายคนเดียวด้วย ?”

หัวใจหลิวเต๋อดังตุ๊บ ๆ ผู้หญิงคนนี้รู้ได้ยังไงว่าเขาหลอกลิงขนทองตัวนี้มา ?

หรือว่า เธอเป็นเจ้าของของลิงขนทองตัวนี้งั้นเหรอ ?

“เอ่อ……”

หลิวเต๋อลำบากใจอยู่หน่อย หากว่าพูดตามจริง เกรงว่าจะรักษาชีวิตน้อย ๆ ของตัวเองเอาไว้ไม่ได้แน่……

“รีบพูดมา !”

ไป๋หลิงถลึงตา “กล้าชักช้าร่ำไรอีก ฉันจะแทงไหล่นายให้เป็นรูเลือดเพิ่มขึ้นอีก !”

“คุณผู้หญิงคนนี้ คุณรังแกคนเกินไปหน่อยนะ !”

หงส์แดงดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ถลึงตามองไป๋หลิงด้วยความโกรธเกรี้ยว “เป็นเรื่องประโลมโลก ไม่ต้องจริงจังกับมันมากเกินไป คุณทำให้อาจารย์ของฉันอับอายขายหน้าเช่นนี้ ไม่กลัวโดนลงโทษจากสวรรค์เหรอ !”

ไป๋หลิงขี้เกียจจะไปสนใจหงส์แดง ขี้เกียจจะไปมองเธอด้วยซ้ำ

เห็นตัวเองถูกมองข้ามโดยสิ้นเชิง หงส์แดงก็ยิ่งโกรธเกรี้ยว

เธอประเมินสถานการณ์ในตอนนี้อย่างรวดเร็ว หลิวเต๋อผู้เป็นอาจารย์ถูกไป๋หลิงใช้ดาบยาวกดให้คุกเข่าอยู่ที่พื้น

ศิษย์พี่และศิษย์น้องสามคนที่เหลือกระจายไปสี่ด้าน มีมีดม้งของหม่าหงเทาอยู่ ต่อให้พวกเขาออกมือ เกรงว่าจะพ่ายแพ้อย่างน่าอนาถในหนึ่งกระบวนเลย

มีเพียงเธอ ที่อยู่ใกล้ใบหน้าขาวเล็ก ๆ ของฉินเทียนนั่นใกล้ที่สุด !

ตอนนั้นที่อยู่จิ่นหู อาจารย์หวาดกลัวฉินเทียนเป็นอย่างมาก หงส์แดงไม่เข้าใจมากเลย

การโจมตีนี้ เธอจะต้องชนะอย่างแน่นอน !

ทว่าหงส์ดงยังไม่ได้แย้มยิ้มบนใบหน้า วินาทีถัดมา ก็แข็งทื่อไปเลย

ดาบอ่อนในมือของเธอนั่นแทงออกไปแล้วจริง และเป้าหมายก็ชี้ไปที่ลำคอของฉินเทียน !

แต่ว่าตอนที่มีระยะห่างจากลำคอของฉินเทียนสองนิ้วนั้น ดาบอ่อนก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลยอีก !

การทิ่มแทงที่เธอพยายามสุดชีวิต ถึงกับถูกฉินเทียนใช้สองนิ้วหนีบเอาไว้เบา ๆ !

หงส์แดงไม่กล้าเชื่อสายตาของตัวเอง และยิ่งไม่กล้าเชื่อว่าฉินเทียนมีความสามารถที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้

เธอใช้พลังดันไปข้างหน้า ดาบอ่อนไม่ไหวติง เหมือนถูกอ๊อกเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น !

หงส์แดงไม่สามารถก้าวไปข้างหน้า เลยอยากดึงดาบอ่อนกลับมาตามสถานการณ์

เธอมั่นใจอาวุธชิ้นนี้ของตัวเองเป็นอย่างมาก คมมีดแหลมคมเป็นอย่างยิ่ง ต่อให้ชักออกมา ก็สามารถฟันสองนิ้วของฉินเทียนได้เหมือนกัน !

แต่ว่า ครั้งนี้ เธอคิดผิดซะแล้ว !

ไม่ว่าก้าวไปข้างหน้าหรือชักกลับ ดาบอ่อนที่แหลมคมนั่น ก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด

ความตกตะลึงขั้นสุด ทำให้หงส์แดงเวียนหัวตาพร่ามัวอยู่หน่อย

เธอมองฉินเทียนอย่างงงงัน “นาย……นายเป็นใครกันแน่ ?”

หรือว่าเธอคิดผิดไป ?

ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นฉินเทียนออกมือเลย ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่มีความสามารถ แต่เป็นเพราะมันไม่มีค่าที่จะให้เขาออกมือเลยด้วยซ้ำ ?

ปีศาจดำที่ตายด้วยลูกน้องอย่างหม่าหงเทา ไม่มีคุณสมบัติให้ฉินเทียนลงมือด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ ? !

“ฉัน ?” ฉินเทียนเลิกคิ้วแล้วยิ้ม “เป็นคนตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีบุญบารมีอะไร ธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง”

“แล้วก็ ดาบอ่อนเล่มนี้ของเธอ มีความชั่วร้ายอยู่หน่อย เกรงว่าจากนี้ไม่สามารถใช้ได้อีกแล้ว”

พอพูดจบ ฉินเทียนก็งอนิ้วเล็กน้อย

“แคร่ก !”

ดาบอ่อนที่มีความทนทานดีสุด ๆ ถูกฉินเทียนหักเป็นสองส่วนง่ายดายขนาดนี้เลย !