บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1023

หลิวเต๋อพูดด้วยความนอบน้อมไม่ขาดปาก แล้วหยิบบาตรทองในมือขึ้นมา เคาะสองทีเบา ๆ ให้กับลิงขนทอง

เสียงในครั้งนี้ ชัดและไพเราะเหมือนกัน กลับไม่ได้ยาวนานเหมือนอย่างก่อนหน้านี้

ร่างกายของลิงขนทองสั่นไหวเล็กน้อย สายตาที่เดิมทีหมองหม่น เปลี่ยนเป็นปลอดโปร่งในทันที

มันมองไปโดยรอบด้วยความงุนงงก่อน ไม่นานนักก็สังเกตเห็นไป๋หลิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง พลันดีใจจนกระโดดขึ้น โผเข้าอ้อมกอดของไป๋หลิง !

หลิวเต๋อใบหน้าซีดขาวในชั่วพริบตา เมื่อกี้เขาเพิ่งจะเดาได้ เจ้าลิงตัวนี้เป็นของสาวดุดันคนนี้แน่เลย !

ตัวเองหลอกมันมา แถมยังใช้มันหาเงินด้วย……

หลิวเต๋อเหงื่อไหลท่วมหัวเหมือนอย่างพายุเฮอร์ริเคน รีบคุกเข่าโน้มศีรษะกับพื้นขอให้ไว้ชีวิต “คุณน้าไว้ชีวิตด้วยครับ ผมไม่ทราบว่าคุณเป็นคนเลี้ยงเจ้าลิงตัวนี้ครับ”

“หากรู้ว่าเป็นลิงที่คุณเลี้ยง ผมจะหลบเลี่ยงอย่างแน่นอนครับ และไม่กล้าแตะต้องมันอย่างแน่นอน !”

ไป๋หลิงไม่แม้แต่จะมองหลิวเต๋อที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นเลย โอบกอดลิงขนทองเอาไว้ แล้วบีบหูมัน “ให้แกไปไล่ตามลิงขาว แกวิ่งไปที่ไหนกันแน่ ทำไมถึงได้ถูกคนจับตัวเอาไว้ ?”

ลิงขนทองถูกบีบจนร้องซี้ซั้ว แล้วยื่นมือไปชี้หลิวเต๋อ พลันหดตัวในอ้อมกอดไป๋หลิง ออกท่าออกทางอยู่พักหนึ่ง

ใครก็ไม่รู้ว่ามันพูดอะไรบ้าง ไป๋หลิงโมโหจนเดือดพล่านเป็นไฟแล้ว

เธอยกดาบยาวที่ถอนกลับมาในมือขึ้น แทงใส่หลิวเต๋ออย่างมั่วซั่วอยู่พักหนึ่ง

ระหว่างที่หมุนการร่ายรำดาบ บนขาของหลิวเต๋อก็มีรูเลือดเพิ่มขึ้นสี่รู

หลิวเต๋อในตอนนี้ ไม่ได้ยืนอยู่เหนือมวลชนอย่างวันปกติ เลือดหยดย้อยท่วมตัว เหมือนหมาที่ไม่มีเจ้าของ

เขาเจ็บจนขดตัวอยู่บนพื้น ถึงขนาดที่ไม่กล้าออกเสียงขอร้องให้ยกโทษให้

ส่วนลูกศิษย์สามคนที่เขาพามา ตกใจจนขดตัวอยู่บนพื้น ใบหน้าซีดเผือด

มีเพียงหงส์แดง ที่ทำใจให้กล้าแล้วมาที่ข้างกายหลิวเต๋อ ประคองเขาขึ้นมา

จากนั้นใช้สายตาที่โกรธเกรี้ยว ถลึงตามองไป๋หลิงอย่างโหดเหี้ยม

“ขโมยเจ้าทองของฉัน พวกเธอยังพูดได้เต็มปากเต็มคำ ? ถลึงตาอีก ฉันจะควักลูกตาของเธอออกมา !”

ไป๋หลิงโกรธจนขึ้นเสียงตะคอกด่า “ไอ้เจ้าคนไร้ยางอาย ใช้อาหารหลอกเจ้าทองของฉันไม่สำเร็จ ถึงกับใช้ไฟช็อต !”

“ปืนช็อตไฟฟ้าด้ามนั้นล่ะ ? เอามา นายช็อตเจ้าทองกี่ครั้ง ฉันจะคืนให้นายเพิ่มเท่าตัวเลย !”

หลิวเต๋อกลอกตา ตกใจจนหมดสติไปเลย

จะยังไงเขาก็นึกไม่ถึง เจ้าลิงตัวนั้นพูดไม่เป็นแท้ ๆ กลับเล่าการกระทำของพวกเขาออกมาจนหมด

ถูกต้อง ตอนที่พวกเขาผ่านป่าเมื่อก่อนหน้านี้ เห็นเจ้าทองกำลังกระโดดที่กิ่งไม้

ภายใต้แสงอาทิตย์ ขนทั่วร่างของลิงขนทองเป็นสีทองระยิบระยับ ลานตาเหลือเกินจริง ๆ

นึกถึงการเดินทางของตระกูลซูในครั้งนี้ หลิวเต๋อรีบให้ลูกศิษย์เอาอาหารที่ลิงชอบกินมากที่สุดออกมา เพื่อพามันลงมา

ใครจะไปรู้ว่าลิงตัวนั้นกลับหลักแหลมมาก อยากกินของแท้ ๆ กลับวนเวียนไม่ยอมเข้าใกล้

ดีที่หงส์แดงมือไวตาไว อาศัยตอนที่ลิงตัวนั้นไม่ได้เตรียมป้องกัน ควักปืนช็อตไฟฟ้า แล้วกดบนแผ่นหลังของมัน

ภายใต้ไฟช็อตที่มีกำลังสูง ลิงขนทองตัวนั้นโซเซไปมาอยู่สองที ก็ตกลงมาเข้าอย่างจัง

รอให้หงส์แดงหิ้วมันขึ้นมา จึงพบว่ามุมปากมันถูกช็อตจนมีเลือดไหลย้อยอยู่หน่อย

เป็นเพียงลิงตัวเดียวเท่านั้นเอง ต่อให้ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย หลิวเต๋อกับลูกศิษย์สี่คนของเขาก็ไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ

พวกเขาโยนลิงตัวนั้นเข้าไปในรถเลยทันที แล้วออกเดินทางรีบไปตระกูลซู

ระหว่างทาง ลิงขนทองตัวนั้นฟื้นขึ้นมา เห็นคนแปลกหน้าโดยรอบ อ้าปากหมายจะกัดคน

เป็นหงส์แดงที่แข็งแกร่ง ช็อตมันอีกครั้งจนอาการร่อแร่

แม้ว่าหลิวเต๋อเที่ยวหลอกลวงต้มตุ๋นไปทั่ว แต่ว่ามีเพียงความสามารถจริง ๆ อยู่นิดหน่อย

เมื่อก่อนเขาเป็นหมอจิตวิทยาที่เงียบ ๆ มีความสามารถในการสะกดจิตที่เก่งกาจมาก

และก็อาศัยความสามารถนี้ด้วยเหมือนกัน ถึงได้สามารถอยู่เอ้อระเหยเหมือนปลาได้น้ำมาหลายปีขนาดนี้ และล้มเหลวน้อยมาก

“หยิบปืนช็อตไฟฟ้า ใครช็อตเจ้าทอง ให้ยืนออกมาเลย อย่ารอให้ฉันไปดึงตัว !”

ไป๋หลิงใช้ความโอหังข่มขู่ กดหงส์แดงจนไม่มีมาดโอหังและอวดดีเหมือนอย่างเมื่อกี้นี้อีกแล้ว

เธอนึกขึ้นว่าคนที่ช็อตลิงขนทองก็คือตัวเอง กลัวว่าจะถูกไป๋หลิงแก้แค้น

ใบหน้าซีดขาวจนโปร่งแสงเลยทันที แล้วมองฉินเทียนอย่างน่าสงสาร “พวกเธอใช้การประชาทัณฑ์มั่วซั่วไม่ได้นะ นี่ไม่ยุติธรรมกับเรา !”

ฉินเทียนเค้นเสียงหึ “น่าขัน แล้วเมื่อกี้ตอนที่เธอลงมือกับฉันอย่างกะทันหัน เคยคิดไหมว่ายุติธรรมหรือเปล่า ?”

“หากไม่ใช่ว่าฉันตาไวมือไว ดาบในกำไลนั่นของเธอคงบาดเข้าคอของฉันไปนานแล้ว”

หงส์แดงถูกแย้งจนพูดไม่ออก ในใจนั้นก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

การเดินเรื่องไม่ควรเป็นแบบนี้สิ เธอทั้งสวยทั้งสง่าแท้ ๆ ฉินเทียนน่าจะให้ความสำคัญกับตัวเองมากเป็นพิเศษถึงจะถูกต้องสิ !

จากนั้นค่อยถูกดึงดูดด้วยอุปนิสัยที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง จงรักภักดีต่อเธอ โดยที่จะเลิกก็ไม่ได้ จะหยุดก็ไม่ได้ !

ทำไม ทำไมคนสวยงดงามแบบนี้อย่างตัวเอง เหมือนคนเดินถนนธรรมดา ๆ ในสายตาของเขาเล่า ?

ไม่ได้รอให้หงส์แดงเข้าใจ ไป๋หลิงจับดาบยาวที่มีเลือดอาบเล่มนั้นเอาไว้ แกว่งไปที่ใบหน้าของเธอ

“มอบปืนช็อตไฟฟ้ามา ไม่อย่างนั้น อย่ามาโทษที่ฉันมือสั่นเทา ทิ้งรอยไว้บนใบหน้าของเธอ”

“ถึงตอนนั้นเธอถูกทำให้เสียโฉม ต่อให้ถูกช็อตจนปางตาย เกรงว่าก็ฟื้นคืนกลับเหมือนเดิมไม่ได้หรอก”

เมื่อถึงตรงนี้ หงส์แดงที่มีท่าทีเย่อหยิ่ง ไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่พื้นไปเลย

เธอหน้าซีดเผือด ไหล่เริ่มห่อด้วยความไม่ยอม “ใช่แล้ว ฉันเป็นคนช็อตลิงขนทองตัวนั้นให้หมดสติเอง”

“ปืนช็อตไฟฟ้าอยู่นี่ อยู่ในกระเป๋าเป๋ที่อยู่ด้านหลังของฉัน……”

ไป๋หลิงใช้ดาบปาดเข้าไป แล้วตัดกระเป๋าเป๋ที่อยู่ด้านหลังของหงส์แดงให้ขาดอย่างสบาย ๆ

ลิงขนทองรีบเดินไป ควานหาปืนช็อตไฟฟ้าขนาดใหญ่เท่าฝ่ามืออันหนึ่ง จากในกระเป๋าอย่างคล่องแคล่ว