บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1029

นกเค้าแมวกำลังกระพือปีกอยู่บนพื้น พยายามอยากจะบินขึ้น

ทว่าปีกของมันถูกตัดขาดไปนานแล้ว ต่อให้พยายามมากแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์หรอก

“น่าเกลียด ถึงกับทำร้ายสัตว์เลี้ยงของฉัน ! รนหาที่ตาย !”

เสียงตะโกนดังขึ้นฉับพลัน

พูดไม่ทันขาดคำ ก็มีเข็มพิษที่แสงเย็นยะเยือก มาที่หมวกคลุมหัวของหม่าหงเทา !

พ่อหม่าหงเทาคนเก่ง เผชิญหน้ากับอันตรายโดยไม่สะทกสะท้านเลย !

เขาไม่หลบไม่เลี่ยง มือจับมีดม้ง ยกแสงเย็นยะเยือกขึ้น

“ตึ๊ง ! ตึ๊ง ! ตึ๊ง !”

เข็มพิษมาด้วยพลังร้ายกาจมาก ถูกมีดม้งของหม่าหงเทาฟันกระเด็นไปหมดแล้ว

บางเล่มตอกอยู่บนลำต้นข้าง ๆ ปลายเข็มเหลือเพียงไม่ถึงสองเซนติเมตร

ยังมีอีกสองเล่ม ถูกหม่าหงเทากวัดแกว่งให้บินกลับไปทางเดิม บีบจนคนคนนั้นที่อยู่บนต้นไม้จำเป็นต้องกระโดดลงมาหลบ

“มีน้ำยาอยู่นะเนี่ย ฉันดูถูกนายไป”

คนคนนั้นลงพื้นอย่างสง่างาม ไฟสั่งการด้วยเสียงในลานสว่าง ส่องใบหน้าของเขาให้ชัดเจน

นั่นก็คือฉีเฟย ศิษย์คนรองของฉีกง !

มีดม้งของหม่าหงเทาชี้ไปทางฉีเฟย “ไอ้สาวกบ้าช่างบังอาจนัก แจ้งชื่อแซ่มา มีดม้งของฉันไม่ฟันพวกที่ไม่มีชื่อ !”

“หึ !” ฉีเฟยเค้นเสียงหึ “นายยังไม่คู่ควรที่จะถามชื่อฉันเลยด้วยซ้ำ เรียกฉินเทียนออกมา”

“บอกเขา ให้เตรียมตัวเตรียมใจไว้ วันนี้ฉันอยากได้หัวบนคอของเขา”

ฉีเฟยที่อวดดีเช่นนี้ ทำให้หม่าหงเทาโกรธจนหัวเราะเลย

เขาเงยหน้าหัวเราะ จับมีดม้งไม่นิ่งเท่าไหร่นัก

“คนที่กล้าเอ่ยปากให้พี่เทียนเตรียมตัวเตรียมใจไว้ นายเป็นคนแรกเลย”

“ไอ้หนู ฟ้าคลั่งต้องเกิดฝน คนคลั่งต้องเกิดเคราะห์”

“คืนนี้ นายอย่าได้คิดหนีเลย !”

“งั้นเหรอ ?” ฉีเฟยยิ้มเย็นชา “งั้นก็ต้องดูว่า นายมีน้ำยาไหม !”

ว่าแล้ว เข็มพิษในมือของฉีเฟยสั่นระริก พุ่งไปโจมตีหม่าหงเทาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว !

“ใช้วิธีเดิมอีกครั้ง ? หึ เปลี่ยนเป็นอุบายอื่นไม่ได้หรือไง !”

หม่าหงเทาส่งเสียงหัวเราะเสียงดังอย่างตรงไปตรงมา โบกมีดม้งในมืออย่างห้าวหาญ

เพียงแค่ระหว่างชั่วประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น เข็มพิษที่แข็งแรงจนยากที่จะทำลายพวกนั้น ก็ถูกฟันออกเป็นสองท่อน หล่นลงบนพื้น

“ฝีมือระดับจิ๊บจ๊อย ก็กล้ามาสอนจระเข้ว่ายน้ำต่อหน้าคุณปู่มีดม้งของนายด้วย ?”

“ไอ้หนู อยู่เป็นละก็คุกเข่ายอมจำนนซะ ฉันจะพิจารณาเหลือแกไวเป็นศพทั้งตัว !”

ว่าแล้ว มือขวาของหม่าหงเทาก็ยกมีดม้งออกมา แล้วคำรามฟันไปยังฉีเฟย

สีหน้าดุร้ายสร้างแรงกดดัน บุกรุกรวดเร็วมากจนไม่สามารถต้านทานได้ !

ปีศาจร้ายฉีเฟยหลบเลี่ยง มือขวาผิวปากแหลมคม

ในชั่วพริบตานั้น โดยรอบมีเสียงฉ่า ๆ ที่ชวนให้ตกใจกลัวดังขึ้น

เหมือนมีกรงเล็บแหลมคมของหลายร้อยตัว กำลังข่วนแผ่นเหล็กอย่างไรอย่างนั้น แสบแก้วหูและชวนให้หวาดกลัว

ซูเหวินเฉิงอุดหูเลย “นี่คือเสียงอะไร ไม่น่าฟังเลยสักนิด !”

“พี่หม่า จัดการไอ้หนูนี่เลย !”

ช่วงเวลาล่อแหลม ซูเหวินเฉิงได้เปลี่ยนคำพูดใหม่อย่างรื่นหู เรียกพี่หม่าหงเทา

ฉินเทียนเหลือบมองซูเหวินเฉิงแวบหนึ่ง “พวกนั้นน่าจะเป็นตะขาบ หากว่านายกลัว ก็มายืนอยู่ข้างหลังฉัน”

“ตะขาบ ?”

จิตใจที่ตื่นตระหนกของซูเหวินเฉิงได้นิ่งลง “ผมยังนึกว่าเป็นของผี ๆ อะไร ตะขาบมีอะไรให้น่ากลัวกัน”

“แม้ว่าผมกลับมาที่เหิงหลิ่งน้อยมาก แต่ตะขาบที่เคยเจอก็มีไม่น้อยเลย”

“หากว่าพวกมันกล้ามา กูจะเหยียบพวกมัน ให้แหลกละเอียดทีละตัวเลย !”

ฉินเทียนพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่กลัวก็ดีแล้ว ต่อให้แมลงพิษอยู่ทุกแห่ง ก็ไม่น่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร”

เขาพูดไม่ทันขาดคำ ก็เห็นคลื่นดำมืดทะลัก อยู่บนกำแพงของในลานเล็ก

เสียงฉ่า ๆ ที่น่ากลัว ก็ยิ่งเริ่มแสบแก้วหู ตามการเข้าใกล้ของคลื่นดำนั่น