บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1028

เมืองเล็ก ๆ อย่างเหิงหลิ่งไม่ใหญ่นัก มีเพียงสิบกว่ากิโลเมตร

ตระกูลฉีติดอยู่กับขวาสุดของนอกเมืองเหิงหลิ่ง หลังพิงภูเขาอยู่ติดแม่น้ำ แข็งแกร่งยากที่จะทำลาย

ระยะห่างจากตระกูลซู พูดได้ว่าห่างไกล

ในตอนนี้พระจันทร์ลอยอยู่ทางตะวันตก ความมืดมัวสลัว ๆ ไร้แสงสว่างไสว

บวกกับกลุ่มก้อนเมฆดำ เคลื่อนผ่านจากกิ่งไม้ไปอย่างรวดเร็วในบางครั้งบางคราว โดยรอบมีอากาศเยือกเย็นจนดอกไม้เหี่ยวเฉา

ในลานของตระกูลซู มีไฟสว่างอยู่ไม่กี่ดวง

ไฟดวงหนึ่งในจำนวนนั้น ก็คือห้องของซูเป่ยซาน

ฉินเทียนอยู่ข้างนอกตลอดทั้งบ่าย และไม่ได้เข้าไป

ซูเหวินเฉิงเองก็ไม่กล้าถามมาก เลยปรนนิบัติอยู่ข้างกายอยู่โดยตลอด

เกรงว่าจะทำให้ฉินเทียนโมโหเอา แล้วเขาจะกลับจิ่นหูไป ภายใต้ความโกรธนั้น

คุณปู่ที่ป่วยเป็นโรคประหลาดนั่น แม้กระทั่งเทพเทวดาก็ยากที่จะช่วยให้รอดพ้นเลย ทำได้แต่ฝังศพให้ไปสู่สุคติ

ส่วนหลิวเต๋อกับพวกลูกศิษย์นั่นของเขา ได้ออกจากเหิงหลิ่งอย่างห่อเหี่ยวเมื่อตอนบ่ายตั้งนานแล้ว

หลังจากเปิดเผยอุบายของพวกเขาทางอินเทอร์เน็ตแล้ว ก็ได้เป็นการฆ่าตัวตายทางสังคมแล้ว

คาดว่าต้องหาสถานที่หลบซ่อนไปสักสี่ห้าเดือน จึงจะรักษาชีวิตน้อย ๆ เอาไว้ได้

ส่วนจินถังกับไป๋หลิง ก็ไม่ได้อยู่ที่ตระกูลซูต่อ

ไม่ใช่ว่าพวกเขาเป็นฝ่ายอำลาเอง แต่เป็นฉินเทียนที่เอ่ยเตือนจิงถังอ้อม ๆ บอกว่าอีกเดี๋ยวก็ใกล้ถึงเขาพันลูกแล้ว

บวกกับลิงขนทองถูกลักพาตัวไปโดยโดนไฟช็อต จะต้องได้รับความตกใจอย่างแน่นอน ให้จินถังรีบพาไป๋หลิงกับลิงขนทองกลับสำนักวานร

จินถังมีนิสัยเปิดเผยตรงไปตรงมา ไม่รอทานข้าวเย็น ก็อำลาฉินเทียนร่วมกับไป๋หลิง

ตระกูลซูที่เดิมทีใหญ่โต เพียงชั่วพริบตา เหลือเพียงฉินเทียนกับหม่าหงเทาที่เป็นคนนอก

ส่วนคนในครอบครัวของตระกูลซู ที่ก่อนหน้านี้เคยมีบุญคุณความแค้นกับฉินเทียนอยู่ไม่มากก็น้อย

ความทรงจำที่ปกครองด้วยอำนาจของฉินเทียนยังคงชัดเจน เลยทั้งเกลียดและกลัวเขา

คราวนี้ฉินเทียนมา พวกเขาต่างหลบอยู่ในห้องขี้เกียจจะออกมา เดี๋ยวต่างฝ่ายจะอึดอัดเอา

แม้กระทั่งหวางเหมยกับซูยู่คุน ก็มอบงานทั้งหมดให้ซูเหวินเฉิงผู้เป็นลูกชายจัดการ เดี๋ยวไม่ทันระวังจะโดนเคราะห์ร้ายเอา

สำหรับพวกเขาแล้ว ฉินเทียนไม่ได้เป็นไก่อ่อนที่สามารถรังแกได้ตามใจชอบ

หากไม่ระวัง จะถูกฉินเทียนจัดการอย่างน่าเศร้าสลดเอา

อาจารย์หลิวเต๋อก่อนหน้านี้ ที่โอ้อวดได้หน้าได้ตา ก็หนีไปอย่างจนตรอกแล้ว !

“พี่เทียน กลับไปนั่งหน่อยไหมครับ ?”

หม่าหงเทาออกมาจากในห้อง เดินไปข้างหน้าฉินเทียน

ฉินเทียนมองไปที่ขาขวาของเขา “แผลที่ขาดีขึ้นบ้างไหม ?”

“กระแทกเล็ก ๆ แค่นี้ เรียกว่าแผลได้เหรอครับ ? ฮ่า ๆ พี่เทียน ผมไม่ได้ทำจากเต้าหู้ซะหน่อยนะครับ”

หม่าหงเทาหัวเราะอย่างเบิกบานใจ ไม่ได้ใส่ใจบาดแผลนี้เลยสักนิดด้วยซ้ำไป

ขาขวาของเขาถูกลูกชายของจาปาใช้พีระมิดสามเหลี่ยมแทงเข้าก่อนหน้านี้ และฉวยโอกาสฝังพิษกู่เอาไว้ด้วย

แผลด้านนอกเหมือนตกสะเก็ดแล้ว ส่วนด้านใน ใครก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรกันแน่

สิ่งที่ฉินเทียนกังวลมากที่สุด ก็คือเรื่องนี้

ส่วนวิชากู่ เขารู้น้อยมากจริง ๆ

ตอนนี้อยากจะช่วยหม่าหงเทากำจัดพิษกู่ ทำได้แต่หาเทพกู่ที่เล่าลือว่าทัศนคติค่อนข้างถูกต้องคนนั้นให้เจอ

แต่เขาหายตัวไปยี่สิบปีแล้ว อยากจะตามหาคน ไม่น้อยไปกว่าการงมเข็มในมหาสมุทรเลย

“กู๊ก ๆ กู๊ก กู๊ก กู๊ก”

ในค่ำคืนอันเงียบสงัด จู่ ๆ มีเสียงนกแปลกประหลาดดังขึ้น

ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เงียบสงัด มีนกตัวหนึ่งกางปีกผ่านไป

“นกเค้าแมว ?”

หม่าหงเทามองกิ่งไม้ แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ “พี่เทียน ซูเป่ยซานคงจะไม่ได้ขาดใจตายจริงหรอกนะครับ ?”

“ได้ยินคนแก่ในบ้านเราบอกว่า ตอนที่คนใกล้ตาย จะส่งกลิ่นออกมาเพื่อดึงดูดนกเค้าแมว”