บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1071

ชะนีขาวยิ้มไม่หุบอย่างมีความสุข  ชุยหมิงเดินไปข้างๆมัน"พี่เหยา รบกวนเธอช่วยดูให้หน่อย"

"และยังมีปู่ของฉัน ที่อยู่ในอาการโคม่า เขาต้องถูกวางยาพิษกู่แน่ๆ!" ซูเหวินเฉิงรีบพูด

ชะนีขาวมักจะอาศัยอยู่ในป่าเขากับเถิงจู้ และไม่ค่อยได้พบปะกับผู้คน

แม้ว่าจะพบคนเป็นครั้งคราว ทุกคนต่างพากันกลัว ไม่ก็รีบหนีห่างออกไป

ในเวลานี้ เมื่อมาถึงบ้านตระกูลซู กลับได้รับการยกย่องจากผู้คน มันจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

มันเคยตามติดข้างกายกู่เซียนอยู่ตลอด  และได้เรียนรู้ฝีมือมากมายในการปล่อยกู่ออกมา เพื่อแก้พิษกู่

แม้แต่วิชากู่ของเถิงจู้ ก็เป็นชะนีขาวสอนเอง

ดังนั้น การช่วยชุยหมิงและซูเป่ยซานถอนพิษกู่  ไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรงเลย

ชุยหมิงรู้สึกผ่อนคลาย บาดแผลที่แมลงกู่ข่วนที่หลังของเขานั้น  พูดได้เลยว่าการรักษาแค่นี้เหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

ในทางตรงกันข้ามซูเป่ยซานมีอายุมากแล้ว ถึงแม้ตอนนี้จะช่วยชีวิตไว้ได้ แต่สิ่งที่ได้เผชิญครั้งนี้ถือว่าเป็นการป่วยหนักครั้งใหญ่

เขานอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรงและมองไปที่ฉินเทียนด้วยใบหน้าซีดเซียว เขาขอบคุณเขาอย่างจริงใจ "ขอบคุณนายนะ ฉินเทียน"

ทุกวันนี้สถานการณ์ของซูเป่ยซานและ ซูเหวินเฉิง ก็เหมือนเดิม

แม้ว่ามันจะถูกควบคุมโดยหนอนกู่ แต่กลับไม่ได้รับผลกระทบทางจากจิตใจ

เขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวรอบๆตัวเขา  เพียงแต่ปากของเขาไม่สามารถพูดได้   และมือของเขาไม่สามารถขยับได้  เฉกเช่นวิญญาณที่อยู่ในร่างแต่ไม่สามารถทำอะไรได้

หมดหวังมากจนอยากฆ่าตัวตายหลายครั้ง

แต่ถึงอย่างนั้นความปรารถนาง่ายๆนี้ ก็ไม่สามารถทําได้

ขณะที่ซูเป่ยซานกําลังจะหมดหวัง การมาถึงของฉินเทียนก็ทําให้เขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง

หลังจากโชคดีที่ตื่นขึ้นมาได้ ซูเป่ยซานรู้สึกเหมือนกําลังเดินไปทัวร์ประตูผีมาแล้วรอบหนึ่ง

เมื่อนึกถึงทัศนคติก่อนหน้านี้ที่มีต่อฉินเทียนและซูซู   เขาก็รู้สึกอายจนแทบจะมุดดิน

ฉินเทียนพยักหน้าเล็กน้อยและกระซิบว่า "ปู่ยังจําได้ไหมครับ  ว่าเจอใครก่อนจะเกิดเรื่องขึ้น?"

"ถ้าหากผมเดาไม่ผิด  น่าจะเป็นคนจากตระกูลฉีใช่มั้ยครับ"

ซูเป่ยซาน ดูตกใจ "นายรู้ได้อย่างไร"

วันนั้นเขาไปตกปลาในอ่างเก็บน้ำตามปกติ

เพราะเมื่อแก่ตัวลง ตัวเองก็ไม่ได้มีงานอดิเรกมากมายนัก  แค่ตกปลาเพื่อฆ่าเวลา

แต่โดยส่วนใหญ่แล้วก็ไม่ได้ปลาอะไรกลับมาเลย

ในขณะที่เขากําลังตกปลานั้น   ก็ถูกใครคนหนึ่งตบไหล่เข้า

เขาหันศีรษะและมองไป ก็และพบว่าเขาเป็นชายหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับ ซูเหวินเฉิง

แม้ว่าซูเป่ยซานจะเป็นคนเจ้าเล่ห์  แต่เขาก็รัก ซูเหวินเฉิง จากก้นบึ้งของหัวใจ

เมื่อเขาเห็นชายหนุ่มที่มีรูปร่างเท่ากับ ซูเหวินเฉิง เขาถามอย่างสงสัยว่า "มีอะไรรึ?"

"โอ้  ทักผิดคนครับ"

ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มแปลก ๆ หันศีรษะและจากไป

ซูเป่ยซาน ไม่ได้ใส่ใจกับมันและตกปลาต่อ

เฝ้ามองดูซักพักเขาก็ยังตกอะไรไม่ได้ จึงกลับบ้านพร้อมกับเบ็ดตกปลา

ในมื้อเย็นนั้น  เขารู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว และเป็นลมที่โต๊ะอาหาร

ต่อมาซูยู่คุน ภรรยาของเขาตกใจเป็นอย่างมาก รีบพาเขาส่งโรงพยาบาลทันที

อย่างไรก็ตาม หลังจากตรวจทุกอย่างแล้ว  แต่กลับไม่พบสาเหตุของโรคเลย

แม้ว่าเขาจะอยู่ในอาการโคม่าบนเตียงของโรงพยาบาล แต่เขาก็รู้ว่าร่างกายของตัวเองนั้นอ่อนแอลงเรื่อยๆ

บางครั้งแม้แต่การหายใจ ก็ดูยากเป็นพิเศษ