บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 119

“เมียจ๋า ยังเจ็บอยู่ไหม ? ”

ฉินเทียนไม่เคยคิดว่าเขาจากไปครู่เดียวก็จะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น เมื่อมองดูรอยมือบนใบหน้าของซูซู เขาก็รู้สึกเป็นทุกข์และโกรธมาก

“พอแล้ว ! ”

ซูซูรู้สึกขนลุก และพูดอย่างโกรธเคือง “ก็แค่ตบเดียวเท่านั้น ฉันยังไม่บอบบางขนาดนั้น ! ”

“คุณมีเวลา ก็คิดให้ดีว่า จะต้อนรับการแก้แค้นของตระกูลพานอย่างไรดีเถอะ”

“ฉันจะไปหาหลิวชิง เพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องช่องทางการตลาด”

ฉินเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างระมัดระวัง “เมียจ๋า สำหรับตระกูลพาน คุณมีความประทับใจอะไรไหม ? ”

ซูซูตกตะลึงครู่หนึ่ง และพูดความประหลาดใจ “ฉันมีความประทับใจอะไร ? ”

“ใช่แล้ว ในร้านอาหารตะวันตกในวันนั้น ฉันเห็นวิดีโอการเกี้ยวพาราสีของเซวเหรินเล่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ปรากฏว่าผู้หญิงคนนั้นก็คือ พานเหม่ยเออร์ ”

เมื่อพูดอย่างนี้ เธอมองที่เทียนฉินด้วยความประหลาดใจ

ฉินเทียนดูลนลานเล็กน้อย และพูดอย่างเขินอาย “ทำไม หลงใหลในความหล่อของผมแล้วเหรอ ? ”

ซูซูกัดฟันพูด “คุณฉิน คุณพูดมาตามตรง !”

“ที่ร้านอาหารตะวันตกในวันนั้น เป็นฝีมือของคุณหรือเปล่า ?”

ฉินเทียน “เอ่อ จู่ ๆ ผมก็นึกขึ้นมาได้ ปัญหาพนักงานรักษาความปลอดภัยของบริษัทนั้นร้ายแรงมาก！”

“เมียจ๋า เรื่องนี้ให้ผมจัดการเอง ! ”

“ผมจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้ ！”

ระหว่างที่พูด ก็เดินออกจากห้องทำงาน

ซูซูคิดถึงผู้ชายคนนี้ เพื่อตัวเอง กลับทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นในร้านอาหารตะวันตก ซึ่งทำให้เธอโกรธและตลกมากจริง ๆ

แต่เมื่อคิดว่าเขาทำแบบนี้เพื่อตัวเองนี้แล้ว กลับทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นอีกครั้ง

เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อคืนนี้ ตัวเองก็แค่กลัว และต้องการหาความสบายใจ ไม่คิดแลยว่า เธอนอนในอ้อมแขนของเขาจนถึงรุ่งเช้า ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าใบหน้าและร่างกายของเธอร้อนขึ้นมาทันที

เธอรู้ว่าการไปหาหลิวชิงแบบนี้ ไม่สมควรอย่างยิ่ง เพื่อให้จิตใจมั่นคง จึงต้องนั่งลงชงกาแฟ

ฉินเทียนมาที่ห้องทำงานของหลิวชิง

หลิวชิงเยาะเย้ย “เมื่อครู่ ทำไมคุณถึงห้ามฉัน ไม่ให้ฉันพูดเรื่องตระกูลพาน ? ”

ฉินเทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “มีบางเรื่อง ผมไม่ต้องการให้ซูซูรู้ ตอนนี้ คุณรู้อะไรมา ก็พูดกับผมได้แล้ว ”

หลิวชิงเยาะเย้ย “ฉันในฐานะผู้จัดการใหญ่ ฉันมีหน้าที่รับผิดชอบต่อท่านประธานเท่านั้น คุณเป็นอะไรกัน ? ”

“ฉินเทียน ถ้าหากฉันจำไม่ผิด คุณไม่มีตำแหน่งอะไรในบริษัทใช่ไหม ? ”

“ทำไมฉันต้องฟังคุณล่ะ ? ”

“หรือว่า อาศัยหมัดที่แข็งแรงของคุณ ?”

สำหรับฉินเทียน หลิวชิงยังคงพูดถูกอยู่เล็กน้อย เพราะเธอรู้สึกว่า ฉินเทียนก็คือนักรบที่ประมาท

คนประเภทนี้ อาจจะเข้ากันได้ดีในที่เล็ก ๆ แต่ว่า หลิวชิงเป็นคนที่ได้เห็นโลกใบใหญ่

เธอรู้ว่า การอยู่ในโลกใบใหญ่ มันขึ้นอยู่กับสมอง ทรัพย์สินและเส้นสาย ไม่ใช่หมัด

เธอรู้สึกว่าฉินเทียนไม่คู่ควรกับซูซู

ดวงตาของฉินเทียนหรี่ลง พูดอย่างเย็นชาว่า “ผมถามคุณ ทางที่ดีควรตอบอย่างตรงไปตรงมา อย่าน้อยใจและระวังตัวกับผมเลย ”

“เชื่อผมเถอะ เพื่อประโยชน์ของคุณเอง ”

เมื่อเห็นดวงตาของฉินเทียน หลิวชิงก็ตัวสั่นอย่างรุนแรง

วินาทีที่แล้ว แม้ว่าฉินเทียนจะดูดุร้าย แต่เขาก็ยังรุนแรงและดุร้ายเหมือนนักรบ

แต่ตอนนี้ดวงตาของเขาลึก ราวกับหลุมที่ไร้ก้นบึ้ง แผ่ซ่านการครอบงำที่หาตัวจับยากและสามารถกลืนกินทุกสิ่งได้ !

หลิวชิงที่หยิ่งผยองและเย่อหยิ่ง มีแม้กระทั่งภาพลวงตาอยู่ครู่หนึ่ง และอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงต่อหน้าเขา และก้มศีรษะเพื่อสวดอ้อนวอน

นี่มันเป็นไปได้อย่างไร ?

ดวงตาของฉินเทียนกะพริบ และกลับมาเป็นปกติแบบเดิมอีกครั้ง

แต่ว่า ด้านหลังของหลิวชิง มีหยาดเหงื่อเย็นออกแล้ว

ในขณะนี้ เธอต้องตัดสินใจอย่างถูกต้องที่สุดในชีวิต โดยอาศัยสัญชาตญาณของตัวเอง

เธอก้มศีรษะด้วยความเคารพ และขอโทษฉินเทียน