บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 123

จู่ๆ เห็นคนแปลกหน้ามา โดยเฉพาะเถียหนิงซวงที่รูปร่างสวย หน้าตาสวย นักโทษทุกคน หลังจากตกตะลึง ก็เกิดความก่อกวนขึ้น

รวมทั้งตาวปาและคนอื่นที่เตรียมจะออกไปจากประตูเล็กอีกด้านหนึ่ง ก็หยุดฝีเท้าลง

พวกเขาจ้องมองเถียหนิงซวง แล้วกลืนน้ำลายอย่างแรง ในดวงตากลบเกลื่อนความโหยหาไว้ไม่อยู่

เถียงหนิงซวงใบหน้าราวกับน้ำแข็ง มองดูอะเปิน แล้วพูดอย่างโมโห “นายเป็นศพเหรอ?”

“ถูกคนทำร้าย ทำไมไม่สโต้กลับ?”

อะเปินประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ก็มีผู้หญิงบ้าบิ่นแบบนี้โผล่มาได้ เขาพูดไม่เก่งไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

“คนสวย เธอเป็นใคร?”

“มันไม่ตอบโต้กลับ หรือว่าเธอกล้าตอบโต้เหรอ?”

“ไม่อย่างงั้น พี่ฝึกซ้อมกับเธอ?”

ข้างตาวปาคือชายหนุ่มที่ผอมดำเหมือนกับลิง ตัณหาขึ้นสมอง ตาลาย เขาอดไม่ไหวจริงๆ จึงเอ่ยปากลวนลาม

ได้ฟังคำพูดของเขา กลุ่มคนโดยรอบ ก็พากันหัวเราะขึ้นมา

เถียหนิงซวงมองดูลิงผอมดำ จู่ๆ ก็ยิ้ม แล้วพูด: “ถ้านายแน่จริง ก็ได้นะ”

ลิงผอมดำตาเป็นประกายในทันที

มีคำกล่าวที่ว่า ได้ผู้หญิงมาครอบครอง ต่อให้ต้องตายก็ไม่เสียใจ

นักโทษที่ถูกขังระยะยาวแบบพวกเขา คนที่ไม่ได้รับการปลดปล่อย เมื่อเห็นเถียหลิงซวงหญิงสาวแบบนี้ สมองไม่สามารถครุ่นคิดได้ตามปกติแล้ว

“น้องสาวคนดี งั้นพี่ก็จะซ้อมเป็นเพื่อนน้อง”

“คนสวย พี่มาแล้ว!”

ลิงผอมยิ้มแย้ม อ้าสองแขน โถมมาทางเถียหลิงซวง

“ระวัง”อะเปินพูดเสียงเบา ในดวงตาเผยความเป็นกังวล

เถียหลิงซวงดวงตาเย็นชา ใต้เสียงกระซิบ จู่ๆ ก็หันหลังเตะขา เสียงดังผลัวะ โดนกลางอกลิงผอมพอดี

อย่ามองว่าเธออ่อนช้อย เธอพลังไม่ใช่น้อยๆ

ลิงผอมตะโกนร้อง เขาถูกถีบจนกระเด็น จนกระทั่งชนเข้ากับตาข่ายเหล็กระยะไกล ถึงได้ล้มลงบนพื้นอย่างแรง

เขาอ้าปากอยากจะด่าทอ มีเสียงร้อง แล้วกระอักเลือดออกมา

ขวัญหนีดีฝ่อ ตะโกนร้องออกมาอย่างกับจะตาย: “ผู้คุม หมอ รีบมาเร็ว!”

“ตีคนตายแล้ว!”

ทุกคนตกตะลึง

หญิงสาวอ่อนช้อยคนนี้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นกุหลาบที่แสบมือ ความเหม่อลอยลามกในดวงตาของพวกเขาหายไป กลายเป็นความหวาดกลัว

ลิงผอมตะโกนร้องจนเสียงแหบแห้ง แปลกตรงที่ ปกติผู้คุมไม่เคยห่างไปไหน กลับไม่ออกมา

เถียหลิงซวงมองไปทางอะเปินอีกครั้ง ตั้งใจเหยียดหยาม: “แม้แต่ฉันก็ยังกล้าตอบโต้ ไม่ใช่ว่านายขี้ขลาดกว่าฉันที่เป็นผู้หญิงหรอกนะ?”

“รีบไปสิ!”

“เมื่อกี้พวกเขาตีนายยังไง เอากลับทวีคูณ!”

สายตาของอะเปินเกิดความเปลี่ยนแปลง เขาเหลือบมองเถียหนิงซวง จากนั้น ก็จ้องมองฉินเทียนอย่างลึกซึ้ง แล้วกัดฟันพูด: “พวกคุณเป็นใครกัน?”

ใครก็มองออก อันที่จริงแล้วเถียงหนิงซวงคือคนติดตามของฉินเทียน

ได้ฟังคำพูดของอะเปิน นักโทษทั้งหมดสายตามองไปที่ตัวฉินเทียน พวกเขาก็อยากจะรู้ บุคคลลึกลับคนนี้ เป็นใครกันแน่

ฉินเทียนยิ้มแล้วพูด: “อะเปิน นายออยากออกไปจากที่นี่ไหม?”

“ตอนนี้เข้าไป ตีพวกเขาให้หมอบ ฉันจะพานายออกไป”

“ให้โลกใหม่กับนาย”

“คุณพูดอะไร?”อะเปินดวงตาเป็นประกายครู่หนึ่ง เผยความประหลาดใจ แต่ไม่ช้า เขาก็ส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ผมบาปหนัก ชาตินี้ ไม่มีทางออกจากที่นี่ได้”

“คุณกลับไปเถอะครับ”

“เหรอ?” ฉินเทียนยิ้มเยาะ: “นายก็ไม่อยากจะเจอแม่ของนายเหรอ?”

“ออกไปกับฉัน นายก็สามารถเจอแม่ได้”

อะเปินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงขึ้นมา เขากัดฟันแน่น กำหมัด พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง

ฉินเทียนหันหลัง มองไปทางตาวปาและคนอื่น แล้วพูด: “พวกนายเข้ามาพร้อมกัน ใครล้มอะเปินได้ ฉันจะปล่อยคนนั้นออกไป”

“ระยะการจำคุก ก็จะจบตอนนี้”

“ฉันรับรอง แค่เพียงหลังจากออกไปไม่ทำความผิดอีก ชีวิตนี้ จะไม่มีใครโทษเขาอีก”

ตาวปาและคนอื่นๆ คลุ้มคลั่ง

พวกเขาคำราม แล้วพุ่งมาทางอะเปิน

“อะเปิน นายยังรออะไร?”

“รีบสู้สิ!”

“กำราบพวกเขา นายก็เป็นอิสระแล้ว!” เถียหนิงซวงพูดอย่างตื่นเต้น

“อ๊าก...อ๊าก!”อะเปินเงยหน้าขึ้นอย่างแรง แล้วตะโกนเสียงดัง จากนั้นพุ่งไปทางตาวปาละคนอื่นๆ

ตะลุมบอนยกหนึ่ง