บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 125

“เฉียงหลง แกมาสายแล้ว”

“สายสามนาที ฉันคิดว่าแกกลัว ไม่กล้ามาแล้วซะอีก”

หมาป่ารอยบากนั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับบนรถเบนซ์ G-class ประตูเปิดอยู่ เขายื่นขาออกมาข้างหนึ่ง มีดยาวในมือตบขาอยู่

ไฟรถส่องไปบนหน้าด้านซ้ายของเขา สักหน้าหมาป่าสีน้ำเงินดุร้าย

นี่คือรอยที่เคยโดนคนฟัน หลังจากเกิดเรื่อง เขาก็สักหน้าหมาป่าบนรอยแผลเป็น

หมาป่ารอยบาก ก็กลายเป็นชื่อเสียงลือนามของเขา

เฉียงหลงกระโดดลงจากรถ แล้วด่าทอ

“ไสหัวไป หมาป่ารอยบาก!”

“ฉันกลัวแก?”

“วันนี้ฉันจะฟันแกแน่นอน!”

หมาป่ารอยบากหัวเราะฮ่าๆ: “น่าเกรงขามจริงๆ”

“เฉียงหลง ได้ยินว่าแกฆ่าฉีลิ่วลูกพี่ของแกด้วยมือตัวเอง แล้วเข้าแทนตำแหน่งของเขา”

“สุดยอดจริงๆ!”

“นี่เรียกว่าอะไรนะ? หมาห้ามให้กินจนอิ่มเกิน!”

“ไหนล่ะที่พูดว่าศีลธรรมทั่วทุกเจ็ดย่านน้ำ?”

เฉียงหลงหน้าแดง “ถุย!”

“หมาป่ารอยบาก ลูกกระต่ายแบบแก คู่ควรที่จะพูดถึงเรื่องศีลธรรมต่อหน้าฉันด้วยเหรอ”

“แกมีทุกวันนี้ได้ยังไง ไม่รู้ตัวเองเหรอ?”

“แกยั่วผู้หญิงของพี่ใหญ่ สั่งให้เธอวางยาพิษพี่ใหญ่”

“เงินทองและผู้หญิง แกมันอัจฉริยะจริงๆ!”

หัวหน้าทั้งสองเริ่มด่าทอ ลูกน้องวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆ นานา โทษฝ่ายตรงข้ามว่าไม่ยึดศีลธรรม ไปถิ่นของอีกฝ่ายทำเรื่องเสียหาย

คนที่ไม่รู้ คงคิวด่าดึกดื่นผีน้อยสองกลุ่มวิ่งออกมาจากหลุมศพเพื่อทะเลาะกัน

สงครามปากดำเนินการต่อไปครึ่งชั่วโมง

เฉียงหลงปากแห้งคอแห้ง เขาดื่มน้ำแร่อึกๆ เป็นขวด แล้วพูด: “ลูกผู้ชาย ด่ากันไม่ลงไม้ลงมือ”

“หมาป่ารอยบาก วันนี้พวกเรามาประลองกัน”

หมาป่ารอยบากพูดเสียงดัง: “มาสิ!”

เฉียงหลงยิ้มเยาะ: “เพื่อเป็นการแสดงว่าฉันจะไม่หนีไป ตอนนี้ ฉันโยนกุญแจรถทิ้งไป”

“พวกแก ดึงกุญแจ!”

ลูกน้องของ แก๊งเฉียงหลง ดึงกุญแจรถจินเป่ยหลายคันออกมาทันที แล้วโยนไปตรงแอ่งลึกที่อยู่ตรงหน้า ต่อหน้า หมาป่ารอยบาก

หมาป่ารอยบากตะโกน: “แกคิดว่าฉันไม่กล้า?”

“พวกแก ดึงกุญแจ!”

เขาดึงกุญแจรถเบนซ์ G-class ที่ด้านคนขับออกมา แล้วทำตาม เฉียงหลง โยนไปในแอ่ง

ลูกน้องคนที่เหลือพากันทำตาม ดึงกุญแจรถวิบาก รถตู้วู่หลิงพวกนั้นออกมาทั้งหมดแล้วโยนทิ้งไป

เฉียงหลงแสยะยิ้ม: “เยี่ยม”

“คราวนี้ ใครก็อย่าคิดจะหนีไป”

“ไปเถอะ ลงแอ่ง!”

เขาพาลูกน้องพุ่งเข้าแอ่งไปก่อน

“พวกแก ทำตาม ลงแอ่ง!” หมาป่ารอยบากก็พาลูกน้อง พุ่งลงไป

　คูเสือ มองจากด้านบน คล้ายกับเสือหมอบตัวหนึ่ง

ด้านล่างแอ่งคือพื้นที่ราบขนาดใหญ่ เหมาะสมที่จะทำการต่อสู้เป็นอย่างมาก

กลุ่มคนสองกลุ่มเผชิญหน้ากัน

หมาป่ารอยบากตะโกนเสียงดัง จะพุ่งเข้ามาก่อน

“เดี๋ยวก่อน ฟังฉันพูดประโยคหนึ่ง!” เฉียงหลงตะโกน

หมาป่ารอยบากกัดฟันพูด: “ไก่อ่อน ความตายใกล้เข้ามา ยังมีคำสั่งเสียอะไร?”

“นายวางใจได้ หลังจากฉันได้พื้นที่เจียงหลงมา ฉันจะจัดงานศพอย่างดี”

ภายใต้แสงจันทร์และดวงดาว จู่ๆ เฉียงหลง หน้าแดง

เขาอดกลั้นอยู่นาน ถึงได้พูดออกมาอย่างลำบากใจ: “ขอโทษ”

หา?

หมาป่ารอยบากอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าหมายความว่ายังไง

เพียงแต่ เขาไม่มีเวลาสนใจอะไรมากขนาดนั้น

“คนที่ควรพูดขอโทษคือฉัน!

“เพราะว่าวันนี้ฉันจะฟันแก!”

“พวกแก เดินหน้าพร้อมกัน!”

เขากวัดแกว่งมีด พุ่งเข้าไปหา เฉียงหลงที่อยู่ตรงข้ามก่อน

เฉียงหลงไม่ขยับ