บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 127

แมงป่องไท่อดไม่ได้จะพยักหน้า : “ตระกูลพานของพวกคุณ มีความสามารถมากจริงๆด้วย”

เขาเอาซิการ์ดับลงบนที่เขี่ยบุหรี่ ปิดกระเป๋ารหัสลับแล้วเอ่ย : “คน พวกเราจะช่วยนายฆ่า เงิน ผมไม่เอา”

“ในครั้งนี้ ถือว่าแถมให้”

“ผมไม่ชอบรอ”

“เตรียมรถ ไปเลยตอนนี้”

เสี่ยวเม่ยยิ้มอย่างหลงใหล เธอจูบลงบนรูปของฉินเทียนที่ถืออยู่บนมือหนึ่งครั้ง : “ฉันก็คาดหวังที่จะได้เจอพี่ชายสุดหล่อคนนี้โดยเร็วที่สุด ก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้น ไม่แน่ว่าอาจได้มีค่ำคืนอันแสนหวานด้วยกัน”

“ลงมือเถอะ!”

ผู้ชายพวกนี้ไม่ได้สนใจมาทำภารกิจมาเรื่องเป็นราว เหมือนกับว่าเป็นการใช้เวลาพักผ่อนอย่างไงอย่างนั้น แยกกันถืออาวุธ เดินออกไปที่นอกประตู

เพิ่งจะเดินถึงหน้าประตู พวกเขาสีหน้าแข็งทื่ออยู่สักพัก

“คุณคือใคร?”หมาป่าครามพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

ภายในเขตลานบ้านเห็นแต่ขอทานวัยกลางคนหนึ่งถือไม้ค้ำยืนอยู่ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

“ไอ้ขอทาน คุณเข้ามาได้ยังไง?”

“มาผิดที่แล้ว รีบไสหัวออกไป!” พานหู่รีบขับไล่ออกไป

ขอทานไอแค๊กๆ ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่แมงป่องไท่ พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ : “หัวหน้าใหญ่ของพวกเราบอกว่า ที่นี่มีคนสมควรตาย ให้พวกเรามาส่งสักหน่อย”

“ขอรบกวนถามสักหน่อยนะครับ คนที่ควรตาย ก็คือพวกคุณใช่ไหม?”

“ฉันดูแล้วเป็นนายที่ควรตาย”

“จัดการมันออกไปให้ฉัน” พานหู่ใช้มือออกคำสั่ง บอดี้การ์ดชุดดำสองคนนั้นจู่โจมเข้าใส่ขอทาน

ขอทานคนนี้ เป็นฉานเจี้ยนเองที่นำทีมมาปฏิบัติภารกิจ

เขาดูเหมือนว่าถูกข่มขวัญแล้ว ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับแม้แต่ก้าวเดียว

“รอก่อน!” ทันใดนั้นแมงป่องไท่รู้สึกถึงความผิดปกติ หันหลังกลับอย่างกระทันหัน

เห็นแต่บนหลังคาข้างหลัง มีคนยืนอยู่ 4 คนไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร

พวกเขาทั้งหมดใส่ชุดดำทั้งตัว แววตาจ้องมองด้วยสายตาแห่งมัจจุราช

“เตรียมรับมือ!”

สิ้นเสียงคำสั่ง แก๊งแมงป่องไท่ที่มีการฝึกซ้อมมาอย่างเป็นขั้นเป็นตอน รีบหันหลังชนกัน ตั้งการป้องกันแบบวงกลม

M24ในมือของผีขาว เล็งไปที่ฉานเจี้ยนที่ยืนอยู่ด้านหน้า

“ไอ้แก่ มึงคิดว่าจะหลบไปได้เหรอ?”เขาแสยะยิ้ม

ฉานเจี้ยนยิ้ม : “บังเอิญจังเลย ก่อนหน้านี้ฉันก็เล่นปืนเหมือนกัน”

เสียงพูดจบ จู่ ๆ เขาก็ยกไม้เท้าในมือของเขาขึ้นมาบังระหว่างคิ้ว

ในเวลาเดียวกันนั้น ปัง!

ผีขาวลั่นไกโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

สิ้นเสียง ฉานเจี้ยนถอยไปสองก้าว ระหว่างวิกฤตที่เป็นอันตรายอย่างหนัก เขาใช้ไม้เท้ายกขึ้นมาระหว่างคิ้วเพื่อเป็นกำบังป้องกันกระสุน

เป็นไปได้ยังไง?

แมงป่องไท่และคนอื่นๆ ต่างนิ่งไปสักพัก

ผีขาวไม่พอใจ ยกปืนขึ้นต้องการที่จะยิงอย่างต่อเนื่อง บนหลังคาได้ปรากฎแสงจันทร์ขึ้น

ชุยหมิงดึงมีดสั้นออกมาหนึ่งเล่ม แสงวาบเข้ามา เสียงดังปังเล็กน้อย มีดก็ได้เสียบแทงทะลุข้อมือของผีขาว

ผีขาวร้องอย่างน่าสงสาร ปืนสไนเปอร์ตกลงบนพื้น

“คำสาปสวรรค์ ลงโทษแทนบุตรแห่งสวรรค์”

“ฆ่า!”

ชุยหมิงร้องตะโกน วิ่งนำลงมา

ถงชวน เถียปี้ และ เถียหนิงซวงล้วนเป็นการออกปฏิบัติภารกิจครั้งแรก อยากที่จะต่อสู้อย่างโหดเหี้ยมใจจะขาด ใช้การรบชนะอย่างสวยงามในสนามนี้ เพื่อพิสูจน์ตัวเอง

ชุยหมิงจัดการกับหมาป่าคราม ถงชวนต่อกรกับเคราใหญ่ เถียปี้จู่โจมไปยังแมงป่องไท่ เถียหนิงซวงจัดการกับเสี่ยวเม่ยโหดเหี้ยม

“กดมันให้จมดิน!”

“กูจะฆ่าพวกมึงให้ตาย!” ผีขาวอดทนความเจ็บปวดอย่างหนักของข้อมือไว้ ใช้อีกมือจับสไนเปอร์ ต้องการที่จะยิงอย่างต่อเนื่อง

ไม้เท้าฉานเจี้ยนที่อยู่ข้างหน้าลอยขึ้นมา เสียงดังปัง ศีรษะของเขาถูกทุบให้แตกเป็นเสี่ยงๆ

เห็นพี่น้องตายอย่างอนาถ แมงป่องไท่และคนอื่นๆทั้งหมดดวงตาแดงก่ำ พวกเขามือจับอาวุธต่อสู้กับเถียหนิงซวงและคนอื่นๆจนตายกันข้าง

เถียหนิงซวงและคนอื่นๆ แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่ออกมาทำภารกิจ ไม่ได้มีประสบการณ์โชกโชนอย่างเคราใหญ่และคนอื่นๆ

แต่พวกเขาล้วนได้รับการฝึกประสบการณ์อย่างโชกโชน

เวลานี้ ประโยชน์ของการฝึกซ้อมอย่างเหน็ดเหนื่อย ก็ได้ประจักษ์ออกมาแล้ว

เคราใหญ่และคนอื่นๆจะโหดเหี้ยมแค่ไหน ยังไงก็เป็นคน ไม่มีทางที่จะเทียบได้กับความโหดร้ายอย่างเสือและหมาป่า