บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 129

ในสายตาของพานหลงสัมผัสได้ถึงความต้องการในการฆ่า เขาคิดไม่ถึงว่า ห้าปีที่แล้ว เพื่อจะปฏิเสธ เขาไม่คิดเสียดายผู้หญิงที่ตายไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าเธอตายไปแล้วได้เกิดใหม่อีกครั้ง

สามีของเธอ ยังใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมอย่างรุนแรง อีกทั้งยังทำให้เสี่ยวเม่ยและน้องชายของเขาบาดเจ็บ

ฟังดูแล้ว ยังต้องลงมือต่อตระกูลพานทั้งหมด

น่าสนใจขึ้นมาแล้ว

“นั้นจริงๆก็ไม่จำเป็น”

“พวกเธอดูแลให้ดี รอพี่ตรวจสอบให้ชัดเจนแล้ว จะรีบมาแก้แค้นแทนพวกเธออย่างแน่นอน”เขาพูดหนึ่งประโยคด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

ออกจากประตู ก็สั่งให้คนที่อยู่ข้างกาย รีบจัดคนไปยังหลงเจียงทันที ตรวจสอบข้อมูลของฉินเทียนและซูซูอย่างลับๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือ การเคลื่อนไหวล่าสุดของพวกเขา

ไม่นาน เขาก็ได้รับข้อมูล ฉินเทียนและซูซูอีกไม่นานจะต้องไปประเทศยี่ ไปร่วมงานมหกรรมความงามนานาชาติ

พานหลงได้คว้าโอกาสนี้ไว้แล้ว

ถ้าหากจัดเตรียมคนจัดการกับฉินเทียนที่ต่างประเทศ ไม่สนว่าจะก่อปัญหามีการเคลื่อนไหวใหญ่แค่ไหน ก็ไม่มีผลกระทบในประเทศ

เขาสั่งลูกน้องที่ใช้งานได้ในทันที ล่วงหน้าไปประเทศยี่เคลียพื้นที่ ไม่ลังเลที่จะจ่ายอย่างหนัก แน่นอนว่าจะต้องได้นักฆ่าที่มีเชี่ยวชาญที่สุด

ในครั้งนี้ เขามีความมุ่งมั่นที่จะเอาชนะอย่างเต็มเปี่ยม

หลงเจียง

วันงานนิทรรศการนานาชาตินับวันยิ่งใกล้เข้า ซูซูเกิดความวิตกกังวลขึ้นมาอย่างชัดเจน

แต่ก่อนช่องทางการขายได้เจรจาเสร็จสิ้น และได้ฉีกสัญญาไปแล้ว ตอนนี้ความหวังทั้งหมด ล้วนฝากฝังอยู่ที่งานนิทรรศการนี้

เพียงแค่ได้รับการจัดอันดับ ถึงจะหาแอมบาสเดอร์ที่ดีได้ ความสำเร็จในครั้งเดียว เป็นใบเบิกทางสู่ช่องทางการขายที่คุ้มค่า

ไม่เช่นนั้น การลงทุนขนาดใหญ่ดังกล่าวก็ต้องก็ต้องล้มเหลวก่อนที่จะเริ่ม

แต่สำหรับงานนิทรรศการ เธอทำได้เพียงปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรม ทำอะไรไม่ได้เลย

เธอและหลิวชิง เดินทางไปยังสวนอุตสาหกรรมแต่ละรอบ ไปสั่งการตรวจแก้ไขอุปกรณ์ด้วยตัวเอง พยายามทำให้ตัวเองยุ่งจนไม่มีเวลาว่างไปคิดเยอะแยะ

แต่ฉินเทียน ก็ยังหาความเงียบสงบได้ยาก

ในเมื่อตอนนี้ทางตระกูลพานยังไม่มีความเลื่อนไหว เขาก็ขี้เกียจที่จะไปคิดต่อกรชั่วคราว

เขาใช้เวลาอยู่ที่สวนสัตว์ร้าย และควบคุมการฝึกด้วยตัวเอง

สิ่งที่ทำให้เขาและสมาชิกคนอื่นๆทั้งหมดกลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็คือ นับตั้งแต่อะเปินมาที่สวนสัตว์ร้าย ครั้งแรกที่เข้ามาฝึกซ้อมในเขตหมาป่า ก็อาศัยอยู่ข้างในแล้ว

ไอ้หมอนี่ คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีหมาป่าเป็นเพื่อน

เขาเองไม่เพียงไม่ทำร้ายหมาป่า แต่ยังไม่อนุญาตให้ใครมาทำร้ายหมาป่าอย่างดื้อรั้น

เป็นสิ่งที่ถงชวน เถียปี้และคนอื่นๆ ซึ่งต่อให้ไม่ขยับก็สามารถฆ่าหมาป่าตายและกินเนื้อหมาป่าย่างได้อย่างง่ายดายยากมากที่จะยอมรับได้

พวกเขาทั้งหมดร้องเรียนไปยังฉินเทียน

ฉินเทียนหัวเราะเคืองๆ : “กูซื้อหมาป่ากลับมาจากต่างประเทศ 2-3 ตัวมันง่ายไหมล่ะ?”

“ล้วนถูกพวกนายตีให้ตายแล้วเอามากิน พฤติกรรมแบบนี้มันไม่เหมาะสม”

“อะเปินได้เตือนสติผม อย่างนั้นก็ตั้งกฎเกณฑ์ขึ้นมาใหม่”

“หลังจากนี้พวกคุณเข้าไปฝึกซ้อมที่เขตสัตว์ดุร้าย ให้ใช้ได้เพียงมือเปล่า ไม่อนุญาตให้ใช้อาวุธ”

“แต่ทว่าทำได้เพียงยอมแพ้ ห้ามฆ่า”

ถงชวนแยกเขี้ยวยิงฟัน เอ่ย : “นี่มันไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไรเลยนะ”

“ไม่อนุญาตให้เราฆ่าหมาป่า งั้นหมาป่าต้องการพวกเราต้องทำยังไง?”

ฉินเทียนคิดอยู่นานแล้วเอ่ยว่า : “อย่างนั้นพวกคุณก็สมควร”

ถงชวนและเถียปี้ถอนหายใจ ผู้ชายสองคนนี้ที่จริงยังอยากกินหมาป่าอยู่

เถียหนิงซวงยิ้ม : “ฉันสนับสนุนอะเปิน”

“หมาป่าพวกนี้น่ารักมากขนาดนี้ ต่อจากนี้พวกเราอย่าได้ลงมือฆ่าพวกมันเลย”

แต่พูดไปพูดมา หัวเราะไปหัวเรามา สำหรับอะเปินสามารถเป็นเพื่อนกันกับฝูงหมาป่า ฉินเทียนยังรู้สึกว่าแปลกใจอย่างมาก

เขามองเห็นผ่านจอมอนิเตอร์ บนเนินทุ่งหญ้าแห่งหนึ่งในเขตหมาป่าอะเปินเอนตัวนอนลงบนหญ้าอาบแดด งับหญ้าหนึ่งต้นไว้ในปาก

บริเวณรอบๆ มีหมาป่า 2-3 ตัวนอนคว่ำอยู่อย่างสบายอารมณ์ มีหมาป่าน้อยหนึ่งตัว จุ๊บๆอยู่ที่ปลายเท้าของเขา

มีความชำนาญในนิสัยหมาป่า

นี้มีความเกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อมที่อะเปินเติบโตมาตั้งแต่เด็ก

เด็กที่อยู่ในภูเขา เขาโดดเดี่ยวมีเพียงแค่หมาป่าเป็นเพื่อน แต่นี้ก็เป็นการหล่อหลอมนิสัยหมาป่าฝั่งเข้าไปในกระดูกของเขา