บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 133

พานเหม่ยเออร์หัวเราะเสียงดังอย่างภาคภูมิใจ 

เธอเอ่ยด้วยความโกรธ “ไอแซ่ฉิน ตอนวันนั้นที่คุณลงมือตีฉัน ทำไมคิดไม่ถึงเลย ฉันจะทำให้คุณตายอย่างไม่มีที่ฝังศพ!”

“ตอนคุณฆ่าพ่อบ้านเซียว ไม่คิดเลยเหรอว่าตัวเองจะตายในรูปล่อยกระสุนปืน?”

“ตอนคุณสั่งคนเฆี่ยนตีอะหู่ ไม่คิดเลยเหรอว่าตัวเองจะโดนกรรมตามสนอง?” 

“ไอแซ่ฉิน นี่ก็คือผลตอบแทนที่คุณทำบาปต่อพวกเราคนบ้านตระกูลพาน!”

“น่าเสียดาย คุณก็จะตายแล้ว จะไม่ได้เห็นฉันในตอนถัดมา จะจัดการอย่างไรกับเมียคุณ!”

“ฮ่าๆๆๆ คุณคิดไม่ถึงละสิ?”

“ไอแซ่ฉิน นี่แหละคือกรรมตามสนองของคุณ!”

บนภาพหน้าจอ สีหน้าพานเหม่ยเออร์มีความอัปลักษณ์ อย่างกับปีศาจร้าย 

สีหน้าของฉินเทียน ค่อยๆเย็นชาและไม่มีความเห็นอกเห็นใจ 

เขาหัวเราะด้วยความเย็นชา “ฉันเคยเห็นวิดีโอที่เซวเหรินขอคุณแต่งงาน เขาไม่ได้รักคุณเลยสักนิด”

“ในสายตาเขา คุณก็เป็นเพียงแค่อุปกรณ์ที่สามารถทำให้บ้านเขาร่ำรวยได้”

“ขยะอย่างคุณ ใจจืดใจดำ ไม่สมควรได้ร้บความรัก”

พานเหม่ยเออร์อาละวาดแล้ว

เธอเกลียดที่สุดเลยก็คือการที่มีคนมาเปิดเผยภูมิหลังของเธอ ฉินเทียนไม่เพียงแต่เปิดเผย ยังเอาเกลือมาสาดใส่บาดแผลของเธออีก 

“ฆ่ามัน!”

“รีบฆ่ามัน!”

อยู่ตรงข้ามภาพหน้าจอ เธอเหมือนกับเสือตัวเมียตัวหนึ่งที่กำลังคำรามอย่างบ้าคลั่ง

“ไอเด็กน้อย ได้เวลาบอกลากับโลกนี้แล้ว” ข้างๆ คนพาลที่บนหน้ามีรอยกระสุนแผลเป็น จับอุปกรณ์ที่จะฆ่าตัดหัว ด้วยความแสยะยิ้มโจมตีตรงเข้ามายังฉินเทียน 

สายตาฉินเทียนเย็นฉ่ำ เตรียมพร้อมที่จะลงมือ ในช่วงขณะนี้ ทันใดนั้นใจเขาก็รู้สึถึงสัญญาณบางอย่าง

“โพง!”

กระสุนลูกหนึ่งตีมาจากด้านนอก ทำให้ผู้ที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าหัวระเบิดทันที 

ณ ขณะเดียวกัน หน้าต่างหลายบาน ก็มีกระสุนยิงเข้ามา ทำให้จักรวรรดิแห่งเหยี่ยวกลุ่มหนึ่งตีจนเงยหน้าขึ้นไม่ได้ 

“มีดักซุ่ม!”

“เร็ว รีบถอย!”

ช่วงระยะเวลาหัวเลี้ยวหัวต่ออย่างฉุกเฉิน พวกเหล่าโจรเรียกค่าไถ่ไม่สนใจฉินเทียนแล้ว 

หนีอย่างรีบร้อนไปยังห้องข้างๆ

ประตูของห้องโถงใหญ่ถูกเตะออก กลุ่มน้อยหนึ่งกลุ่มที่สวมด้วยชุดอาวุธ บุกเข้ามา ล้อมปราบต่อกลุ่มน้อยของเหยี่ยวล่านก 

“คุณ ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

“รีบมาหลบข้างๆ ระวังอย่าให้ได้รับบาดเจ็บโดยประมาทละ!”

ได้ยินภาษาเหนือคำหนึ่งอย่างน้ำใสใจจริง ฉินเทียนอึ้งไปสักพัก 

เดิมเขาคิดว่า เป็นผู้จัดการของหลิวเสี่ยวฮัวแจ้งความ ฝ่ายตำรวจของประเทศยี่บุกฆ่าเข้ามา

ตอนนี้ดูแล้ว รู้สึกผิดปกติ 

พอเห็นตัวหนังสือ “โล่ฟ้า” สองคำนี้บนชุดเกราะกันกระสุนของเหล่าสมาชิกกลุ่มนี้ชัด สีหน้าของเขาก็แปลกประหลาด

“เฉินเอ้อร์กั่วมาหรือยัง?” พูดด้วยเสียงเบาๆ รีบเดินไปยังห้องที่หลิวเสี่ยวฮัวถูกขังไว้ 

“คุณเป็นอะไรมากมั้ย?”

“ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น?” หลิวเสี่ยวฮัวเห็นฉินเทียน กระโจนเข้าใส่พร้อมกับร้องไห้

หญิงสาวคนนี้จะไปเคยเห็นการต่อสู้แบบนี้ได้ยังไง ตกใจแย่เลยจริงๆ 

“ไม่เป็นไรๆ”

“เป็นคนของประเทศพวกเรามาช่วยพวกเราแล้ว”

ฉินเทียนปลอบประโลมใจ 

ข้างนอก เสียงปืนอันดังดังขึ้นสักพัก กลับสู่โหมดความสงบนิ่งสักที 

“ไปเถอะ การต่อสู้น่าจะจบลงแล้ว” ฉินเทียนพาหลิวเสี่ยวฮัว มายังห้องโถงใหญ่ 

พวกเหล่าสมาชิก “โล่ฟ้า” กำลังเก็บกวาดซากศพ

ซุ่มโจมตีครั้งนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ ทั้งองค์กรเหยี่ยวล่านก รวมถึงจักรวรรดิแห่งเหยี่ยวหัวหน้าแก๊ง โดนสังหารหมด 

“คุณหลิว คุณเป็นไรมากมั้ย?” คนพาลผู้หนึ่งที่หน้าถูไปด้วยสี ถือลิงชนิดหนึ่ง เดินก้าวใหญ่เข้ามาจากด้านนอก 

หลิวเสี่ยวฮัวถามอย่างตื่นเต้นเร้าใจ “พวกคุณเป็นคนเหนือทั้งหมดเลยเหรอ? เป็นประเทศสั่งพวกคุณมาช่วยฉันใช่มั้ย?”

ผู้ที่หน้าถูด้วยมียิ้มกว้าง ฟันอันขาวสะอาดได้โผล่ออกมาทั้งปาก 

“พวกเราเป็นคนเหนือ แต่ว่าผู้ที่สั่งพวกเรามาช่วยคุณ ไม่ใช่ประเทศ แต่เป็นพี่ใหญ่ของพวกเรา”

“โล่ฟ้า ไม่ว่าไปที่ไหนล้วนมีแต่ความสำเร็จ” เขาตบตรงหน้าอก สีหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ 

“ใช่แล้วคุณหลิว ฉันชื่อเหลิ่งเฟิง แถมเป็นแฟนคลับคุณด้วย ถือโอกาสนี้ สามารถขอลายเซ็นจากคุณได้มั้ย?”