บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 134

หลังจากเสียงปืนดังขึ้น ก็เงียบสงัด 

ฉินเทียนนำปืนโยนให้เหลิ่งเฟิง เอ่ยว่า “ครั้งนี้โชคดีมากที่มาเจอฉัน ไม่อย่างนั้นพวกคุณคงตายไปหมดแล้วแหละ”

“คราวหน้าอย่าลืมจำไว้ละ ไปเถอะ”

สติเหลิ่งเฟิงเพิ่งจะกลับมา เขาพูดอย่างตกตะลึง “คุณแน่ใจ เมื่อกี้ได้ฆ่าฝ่ายตรงข้ามเสียแล้ว?”

“ฉันไม่เชื่อ!”

“ฉันจะไปดู!” สมาชิกคนหนึ่งแนบกับกำแพงวิ่งออกไปอย่างระมัดระวัง วิ่งไปทางตึกสูงร้างที่อยู่ตรงข้ามอย่างรวดเร็ว 

“น้องสี่ เป็นอะไร?”

“น้องสี่ รีบพูดสิ!” เหลิ่งเฟิงเร่งถามอย่างทนไม่ไหวในเครื่องอินเตอร์โฟน

ซึมไปสักพัก เครื่องอินเตอร์โฟนได้ส่งเสียงของน้องสี่ “กัปตัน นัดเดียวหัวระเบิด”

“อีกอย่างไอคนพาลนี้ ยังหลบอยู่หลังอิฐ”

อะไรนะ?

เหลิ่งเฟิงและสมาชิกทั้งหมดของโล่ฟ้า อ้าปากอึ้งกันไปหมด 

พวกเขาต่างเป็นนักชำนาญการยิงปืน แต่ว่าย้อนคิดภาพเมื่อกี้ที่ฉินเทียนรับปืน、ยิงปืน ทันใดนั้นพวกเขาต่างรู้สึกกันว่า ตัวเองเป็นเพียงแค่ตุ๊กตา 

ปืนในมือ ก็แค่ของเล่น

พวกเขาไม่รู้หรอกว่าอะไรคือปืน ไม่สมควรจับปืน 

ความต่างแบบนี้ น่าโจมตีคนเลยจริงๆ

“คุณฉิน ก่อนหน้านี้ฉันเองที่ละลาบละล้วงมากไป ขอบคุณที่ช่วยชีวิตไว้!” เหลิ่งเฟิงก้มคำนับด้วยเสียงดังพาทีหนึ่ง 

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ตามทักษะของฉินเทียน ถึงแม้เมื่อกี้เขาจะไม่ยิง แต่ฉินเทียนก็จะฆ่าศัตรูภายในวิเดียวแน่นอน ถูกปลดปล่อยอย่างง่ายดาย 

“คุณรู้จักพี่กั่วของพวกเราเหรอ คุณเป็นใครกัน?” เขาเติมไปด้วยความสงสัย

ฉินเทียนไม่อยากพูดมากไป เอ่ยว่า “ไกล้ค่ำแล้ว กลับไปก่อน”

“เอ้อร์กั่วอยู่ประเทศยี่มั้ย? ถ้าหากอยู่ ให้มันมาหาฉัน ไปพบฉันที่โรงแรม”

รวมถึงเหลิ่งเฟิงอยู่ในนั้น สมาชิกทั้งหมดของโล่ฟ้า อ้าปากค้างพูดไม่ออก 

พี่กั่วผู้ที่เหมือนกับพระเจ้าในดวงใจของพวกเขา แต่อยู่ในสายตาไอนี่ เหมือนกับว่าอะไรก็ไม่ใช่……

เขา เป็นใครกันแน่! 

พวกเขาคิดจนหัวแตกก็คิดไม่ออก เพียงแต่ว่า เนื่องด้วยเมื่อกี้ที่ฉินเทียนโผล่การยิงไปทีหนึ่ง พวกเขาไม่กล้ารีบร้อน

หลังจากที่เหลิ่งเฟิงจัดเตรียมให้ฉินเทียนและหลิวหรูยู่ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ รีบโทรติดต่อหาเฉินเอ้อร์กั่วพี่ใหญ่พวกเขาทันที เล่าสิ่งที่เกิดขึ้น

เดิมคิดว่า พี่กั่วจะพูดอะไรหน่อย

ใครจะไปรู้

“ฮ่าๆๆๆ!”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ……”

“ฮ่าๆๆๆๆ!”

จากนั้น จู่ๆเสียงหัวเราะก็หยุด เฉินเอ้อร์กั่วพูดอย่างเข้มงวด “เหลิ่งเฟิง คุ้มกันผู้นั้นกลับโรงแรม จากนั้น รีบกลับมารับฉัน”

“ทราบ!” เหลิ่งเฟิงรีบรับคำสั่ง

“คุณฉิน คิดไม่ถึง คุณก็เป็นนักมือปืนคนหนี่ง”

“รู้สึกว่าเหมือนกับถ่ายหนังเลย” บนเครื่องบิน หลิวหรูยู่มองฉินเทียน พูดพร้อมกับอมยิ้ม 

เธอไม่เข้าใจเทคนิคการยิงปืน ในสายตาเธอ ถึงแม้ฉากเมื่อกี้จะดูน่าอัศจรรย์ เหมือนกับถ่ายหนัง 

แต่ว่า ไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวเหมือนเหลิ่งเฟิงพวกเขา

ความรู้สึกเซอร์ไพรส์ที่มากไปกว่านี้ของเธอ คือผู้ชายคนนี้กลับมีความสามารถที่น่าอัศจรรย์ใจแบบนี้ 

ฉินเทียนหัวเราะ เอ่ยว่า “บิ๊กสตาร์ ตอนนี้บอกฉันได้หรือยัง วันนี้เป็นวันอะไรกันแน่?”

หลิวหรูยู่เม้มปากหัวเราะพร้อมกับเอ่ย “วันนี้เป็นวันเกิดฉันอายุยี่สิบสี่”

“คุณฉิน ขอบคุณนะ”

“หืม?” ฉินเทียนขมวดคิ้ว “ขอบคุณฉันทำไม?”

“ขอบคุณ ที่อยู่เป็นเพื่อนฉันเพื่อผ่านพ้นวันเกิดอันน่าจดจำแบบนี้” 

“ชาตินี้ฉันคงไม่ลืมมันแล้ว”

ฉินเทียนหัวเราะพร้อมเอ่ย “ถ้าอย่างนั้น ต่อไปฉันยังสามารถเรียกคุณว่าหลิวเสี่ยวฮัวได้ไหม?”

หลิวหรูยู่หัวเราะ พูดว่า “ได้สิ นี่เป็นความลับสำหรับพวกเราสองคน”

ตอนก่อนหน้าที่ยังไม่รู้ฐานะของหลิวเสี่ยวฮัว การกระทำของเธอ รู้สึกค่อนข้างที่จะเข้าใจยากจริงๆ 

ตอนนี้ ฉินเทียนก็ต้องเข้าใจละสิ