บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 144

ซูซูพึ่งจะตระหนักได้ถึงสิ่งนี้ เมื่อครู่นี้อยู่ภายใต้ความตื่นเต้นของตัวเอง ไม่คาดคิดว่า….เรียกเขาว่าสามีแล้ว!

นี่เป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิต

เมื่อมองไปเห็นแววตาหยอกล้อของฉินเทียน ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความเขินอาย

“ฉันเรียกนายว่าฉินเทียน”

“ไม่ให้เรียกฉินเทียน หรือว่าจะให้เรียกเอ้อร์กั่วหรือไง”

เฉินเอ้อร์กั่วสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความตื่นตกใจ แล้วพูดด้วยเสียงอันดังว่า : "พี่สะใภ้ จะเรียกอ้อร์กั่วให้ทำอะไร?"

ซูซูตะลึงงันไปครู่หนึ่ง พึ่งจะรู้ตัวว่าได้พลาดทำร้ายเอ้อร์กั่วไปแล้ว เธอปิดริมฝีปากแล้วพูดอย่างยิ้มแย้มว่า : "ไม่มีอะไร"

“พี่สะใภ้มีเพื่อนสนิทที่ยังโสดอยู่มากมาย กลับไปแล้วจะแนะนำให้นายนะ”

“จริงเหรอ?”

“ขอบคุณมากพี่สะใภ้!”

ทันใดนั้นเอ้อร์กั่วก็ถูกสุนัขพันธุ์ปักกิ่งเข้าสิงในทันที

“พี่สะใภ้คุณหิวแล้วหรือยัง? พี่สะใภ้อยากกินอะไรไหม?”

"พี่สะใภ้ ในเมื่อมาที่นี่แล้ว อยากจะซื้อเสื้อผ้าแฟชั่นสักหน่อยไหม? ไม่เป็นไร เอาบัตรของผมไปรูด"

"พี่สะใภ้ ครั้งนี้จะต้องอยู่ที่นี่หลายวันหน่อย ให้น้องชายคนเล็กได้แสดงความเคารพกับพี่และพี่ใหญ่ของผมอย่างดีที่สุด"

“พี่สะใภ้ คุณชอบกระเป๋าแบบไหน?”

คนที่อยู่ข้างตัวเหลิ่งเฟิงและคนอื่นๆ ต่างก็พากันกลอกตากันเป็นพักๆ

ง่ายๆเลยก็คือ ไม่อยากจะมอง!

ถูกเรียกว่าพี่สะใภ้แต่ละคำ ซูซูก็รู้สึกเขินอายมากแล้ว

เธอยิ้มแล้วพูดว่า: "เอ้อร์กั่ว ฉันมีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่ง แล้วก็เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน"

"ตอนนี้ทำงานอยู่ที่บริษัทของฉัน แล้วก็ไม่ต้องพูดถึงบุคลิกภาพและความสามารถเลย"

“ก็คือว่าหย่าร้างแล้ว มีลูกอยู่หนึ่งคน นายรู้สึกว่าเป็นอย่างไรบ้าง?”

สีหน้าของเฉินเอ้อร์กั่ว ซีดเผือดลงไปทันที

เขาพูดด้วยสีหน้าที่ขมขื่นว่า : "พี่สะใภ้ ไม่มีคนโสดที่ยังไม่ได้แต่งงานแล้วใช่ไหม?"

“เคยหย่าร้างมาก่อนก็สามารถรับได้ ก็คือ สามารถไม่เอาลูกมาด้วยได้ไหม?”

"ไม่ใช่ว่าผมเกลียดเด็กหรอกนะ เหตุผลหลักเลยก็คือไม่ชอบการยินดีที่จะได้เป็นพ่อเท่าไรนัก"

ซูซูอดทนยิ้มเอาไว้แล้วพูดว่า : "อย่างนั้นฉันจะสนใจนายแทนเอง"

เฉินเอ้อร์กั่วรีบร้อนพูดว่า : "ขอบคุณพี่สะใภ้ ผมไม่เลือก สามารถมีความสวยได้แค่หนึ่งในสิบของพี่สะใภ้ ผมก็พอใจแล้ว"

ซูซูรู้สึกอายที่ถูกชม แล้วก็พูดอย่างเขินอายว่า : "ฉันมีอะไรที่สวยขนาดนั้นกัน...ฉินเทียน บอกฉันหน่อย พวกเราจะกลับกันเมื่อไร?"

"ฉันอยากที่จะบินกลับไปหลงเจียงตอนนี้เลย"

เมื่อได้ยินว่าพวกเขาอยากจะไปแล้ว แววตาของเฉินเอ้อร์กั่วก็เริ่มวิตกกังวลในทันที

"พี่ใหญ่ เมื่อคืนวานผมยังดื่มเหล้าไม่ถึงใจเลย"

"ไม่ง่ายเลยที่จะได้มาอีก อยู่ต่ออีกสองสามวันเถอะ"

ฉินเทียนเข้าใจความรู้สึกของซูซู งานนิทรรศการในครั้งนี้ได้รับความสำเร็จเป็นอย่างมาก เธอจึงอยากรีบกลับไปขยายการทำงานน่ะสิ

อย่างไรเสีย ครีมซูยู่และซูยู่กรุ๊ป ก็เป็นราวกับลูกของเธอคนหนึ่ง ที่รอคอยน้ำนมไปประทังชีวิตอย่างใจจดใจจ่อ

แน่นอนว่า เขาก็เข้าใจความรู้สึกของเฉินเอ้อร์กั่วเช่นกัน พี่น้องที่หลายปีมานี้ จะเจอหน้ากันสักครั้งก็ไม่ใช่เรื่องง่าย จะยินยอมให้ไปอย่างรีบร้อนได้อย่างไร

ในท้ายที่สุด ภายใต้การชั่งน้ำหนัก เขาจึงได้ใช้วิธีการประนีประนอมอย่างหนึ่ง

"วันนี้ก็ดึกมากแล้ว อย่างนั้นพวกเราก็อยู่ที่นี่อีกสักคืน พรุ่งนี้เช้าเราค่อยไปเถอะ"

"กั่วจือ โทรหาพวกพี่น้องของพวกเรา คืนนี้พวกเราไม่เมาไม่กลับ"

เหลิ่งเฟิงพูดอย่างตื่นเต้นว่า : "พี่ใหญ่ นั่นรวมพวกผมด้วยไหม?"

ฉินเทียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า : "ของเพียงแค่พี่น้องที่ไม่ได้กำลังปฏิบัติหน้าที่ ก็สามารถเข้าร่วมได้หมด ก็กลัวแต่ว่าลูกพี่กั่วของพวกนายจะเตรียมเหล้าเอาไว้ไม่พอน่ะสิ"

เฉินเอ้อร์กั่วพูดอย่างตื่นเต้นว่า : "ถึงแม้ว่าผมจะต้องให้ม้าเฒ่าส่งเครื่องบินจากต่างประเทศมาถึงที่นี่ในทันที ก็จะต้องมีเหล้าเพียงพอแน่นอน!"

"เหล้าตะวันตกไม่ถึงใจ จะต้องเป็นเอ้อร์กัวโถว!"

ซูซูได้มองเห็นมิตรภาพของพี่น้องระหว่างพวกผู้ชายอย่างพวกเขา ก็รู้สึกประทับใจเป็นอย่างมาก

"คุณอย่าดื่มมากไปละ" เธอพูดกับฉินเทียนด้วยความเป็นห่วงประโยคหนึ่ง รู้ความเหมาะสมมาก แล้วก็กลับห้องของตัวเองไป

คืนนั้น สำนักงานใหญ่ของหน่วยรักษาความปลอดภัยเทียนตุ้นในหลานซี่อ ถูกจุดไฟด้วยความร้อนผะผ่าวของแอลกอฮอล์และจุดไฟด้วยความร้อนวูบวาบเช่นเดียวกันจากมิตรภาพของพี่น้อง

ด้านนอกสำนักงานของเฉินเอ้อร์กั่ว ขวดเหล้าของเอ้อร์กัวโถว กองจนกลายเป็นเหมือนภูเขาลูกเล็กๆ

เจ้าตัวช่วยพวกนี้ ทุกคนต่างก็ขโมยดื่มได้ ผู้ชายที่แสนโหดเหี้ยมพวกนี้ อั้กๆ ราวกับดื่มน้ำเย็นอย่างไงอย่างงั้น