บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 179

ฉินเทียนกลับมาถึงที่โรงแรมเจี๋ยหลง

เวลาในตอนนี้ ไม่มีคนเข้ามาพัก แขกที่มาพักล้วนอยู่ในความฝัน โรงแรมอันใหญ่โต แสงไฟส่องสว่าง เหลืองอร่ามแวววาว

แต่ก็เป็นฉากที่เงียบสงัด

แม้แต่พนักงานที่ถูกฝึกอบรมอย่างเข้มงวดเสมอ ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงความเหนื่อยล้าในการเข้ากะตอนกลางคืนได้

มาถึงชั้นที่ซูซูพัก ฉินเทียนกลับตาสว่าง

เหลิ่งเฟิงนำทีมหมาป่าทั้งหมด เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

ดูไปพวกเขา ไม่เพียงแต่ไม่มีการเผาผลาญที่จะนำมาสู่ความเหนื่อยล้า แต่ยังกระปรี้กระเปร่ายิ่งขึ้นไปอีก

เพราะว่าพวกเขาเต็มไปด้วยประสบการณ์ ล้วนรู้ว่า ยิ่งเป็นช่วงเวลาแห่งความเหนื่อยล้า ก็ยิ่งเป็นช่วงเวลาที่ศัตรูใช้ประโยชน์มากที่สุด

ฉินเทียนอบอุ่นใจ ซ่อนยิ้ม : “ทุกคนลำบากแล้ว”

“พี่เทียน!”เมื่อเห็นเขา เหลิ่งเฟิงรีบขึ้นมาต้อนรับ

เมื่อวานฉินเทียนออกไปอย่างปีศาจ พวกเขาล้วนรู้ว่า เขาไปเสี่ยงอันตรายคนเดียว แน่นอนว่าต้องเป็นการสู้รบที่ดุเดือดอย่างน่าเวทนาสนามหนึ่ง

“เป็นยังไงบ้าง?”

“พี่เทียน คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”พวกเขาถามด้วยความเป็นห่วง

ที่นี่เป็นถิ่นของตระกูลพาน แต่ฉินเทียนตัวคนเดียว พวกเขาล้วนคิดว่าต้องเป็นการต่อสู้ที่ลำบากมากอย่างแน่นอน

“บาดเจ็บ?”ฉินเทียนเลิกคิ้วขึ้น : “คิดอะไรอยู่!”

“ฉันก็แค่ออกไปกินหม้อไฟมาแค่นั้น”

“หม้อไฟ?”ในเวลานี้ เหลิ่งเฟิงก็ได้กลิ่นหม้อไฟจากตัวของฉินเทียน สีหน้าของเขาดูเหมือนตื่นเต้นอย่างมาก

“ไม่ใช่สิพี่เทียน”เขาไม่สามารถจะจินตนาการได้ : “คุณไม่กลับมาทั้งคืน ก็คือไปกินหม้อไฟมา?”

“ไม่อย่างงั้น?”ฉินเทียนยิ้ม : “ห่างจากนี่ไม่ไกล มีร้านไฮติเหลาเยว่ร้านหนึ่ง รสชาติไม่เลว ที่สำคัญคือ เปิดให้บริการ 24 ชั่วโมง”

“พวกนายไปลองกินดูไหม?”

เหลิ่งเฟิงและคนอื่นๆ ได้แต่มองกันไปมา ล้วนทำหน้าประหลาด

ในที่สุด เหลิ่งเฟิงก็ยิ้ม : “พี่เทียนคุณกลับมาก็ดีแล้ว พวกเราไปกินนิดหน่อยที่ห้องอาหารก็ได้แล้ว”

เหล่าลิ่วเลียริมฝีปาก ยังไม่หายอยาก : “หม้อไฟนั้น รอจนถึงหลังเลิกงาน กินไปดื่มไป นั้นถึงจะเรียกว่าความสุข”

ฉินเทียนยิ้ม : “หลังจากกลับไป ฉันจะพาพวกนายไปที่ที่หนึ่ง รับรองสนุกสุดๆ”

“ฉันจะเชือดหมาให้พวกนายหนึ่งตัว มาทำหม้อไฟเนื้อหมาสักหม้อ”

เห็นหน้าที่ประหลาดใจของชาย 2-3 คนนี้ ฉินเทียนอดไม่ได้พูด : “มีอะไรเหรอ?””

“อย่าบอกนะว่า พวกคุณล้วนเป็นชมรมคนรักสุนัข? วางใจเถอะ ที่พวกเราไปกินล้วนเป็นร้านอาหารสำหรับเนื้อหมา”

เหล่าลิ่วกลืนน้ำลายอย่างแรง : “พี่เทียน ไม่รักหมาไม่ได้นะ ไม่อย่างนั้นพี่หมาจะโกรธเอานะ”

“ตอนนี้ทีมโล่ฟ้า ทั้งหมดล้วนเป็นชมรมคนรักหมา”

ฉินเทียนตั้งสติได้ หัวเราะลั่น

“งั้นดี งั้นพวกเรากินแกะ”

“ตอนนี้ฉันจะประกาศอย่างเป็นทางการ งานของพวกคุณเสร็จสิ้น เลิกงานได้แล้ว!”

“ครับ!”เหลิ่งเฟิงขานรับคำสั่ง โบกไม้โบกมือนำบรรดาพี่น้องไปห้องอาหาร

พวกเขาล้วนรู้ดีว่า ขอแค่ฉินเทียนกลับมา ก็ไม่ต้องใช้พวกเขาแล้ว

ในเวลานี้ หลินเซวี่ยที่อยู่ในห้อง ได้ยินเสียง เปิดประตูออกมา

“คุณผู้ชาย คุณกลับมาแล้ว”

ฉินเทียนพูดเบาๆ : “อาการเป็นยังไงบ้าง?”

หลินเซวี่ยพูดเบาๆ : “ยังไม่ตื่น แต่ก็ยังนอนหลับไม่สนิทมาตลอด หลับไปสักพักก็ตกใจตื่นขึ้นมา ไปอีกสักพักก็ตกใจตื่น”

“คุณรีบไปดูเถอะ”

ฉินเทียนเจ็บปวดใจไม่มีที่สิ้นสุด รู้ว่าครั้งนี้สำหรับซูซูแล้วเป็นละครบทเศร้าบทหนึ่งจริงๆ

เขาเดินเข้าไปในห้อง หลิวชิงนอนกึ่งหลับกึ่งตื่นขดตัวอยู่บนโซฟา เธอไม่เหมือนกันกับหลินเซวี่ย ไม่เคยได้รับการฝึกอย่างมืออาชีพ

ได้ยินเสียง เธอลืมตาขึ้นและลุกนั่งขั้นมา