บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 178

ฉินเทียนฝืนยิ้ม : “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพูดถึงเรื่องนี้”

“ขอเพียงประโยคเดียว พรุ่งนี้คุณไปช่วยแก้ปัญหาที่หน้างาน ทำหน้าที่เป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ของครีมซูยู่ในงานแถลงข่าว หลังจากเสร็จเรื่องนี้ ผมรับประกันว่าคุณปู่อันของคุณ จะมีอายุขัยอยู่ต่อได้อีก 30 ปี”

“ถือเป็นเรื่องจริง?”หลิวหรูยู่ตื่นเต้นขึ้นมาจริงๆ กัดฟันพูด : “ฉินเทียน มันคือเรื่องใหญ่มาก นายอย่าหลอกฉันนะ!”

“นายรู้จักมือปีศาจราชาฉินคนนั้นจริงๆใช่ไหม?”

“นายรู้นะว่า ถ้าครั้งนี้นายกล้าหลอกฉัน หลังจากนี้.....ฉันจะไม่เจอนายอีกต่อไป!”

ในใจของฉินเทียนบอก ฉันต้องรู้จักแน่นอนสิ หวางโป๋เหนียนไอ้คนแก่นิสัยเด็ก ขายกูอีกแล้ว

เขาพยักหน้า พูดอย่างจริงจัง : “ผมสัญญา”

หลิวหรูยู่ตื่นเต้นไม่ไหว : “นายกินเสร็จแล้วหรือยัง?”

“กินเสร็จแล้วก็รีบไปกันเถอะ ฉันรอไม่ไหวแล้ว ต้องกลับไปตอนนี้ จะเอาข่าวดีนี้ไปบอกคุณปู่”

“ใช่แล้ว นายพกเงินมาไหม ไปจ่ายเงินด้วย”

ฉินเทียนอึ้งเล็กน้อย : “คุณบอกเองว่าจะเลี้ยงผมไม่ใช่เหรอ?”

หลิวหรูยู่ทำตาโต หน้าตาไร้เดียงสา : “ใช่แล้ว ฉันเลี้ยง แต่ฉันเลี้ยงทั้งหมดแล้ว นายจะต้องควักเงินจ่ายนะ?”

ฉินเทียนสีหน้าถึงกับงง แมร่ง นี่ฟังดูเหมือนจะสมเหตุสมผล

หลิวหรูยู่พูดอย่างลำบากใจ : “ขอโทษนะ ฉันรีบออกมา ลืมเอาเงินมา”

“ครั้งหน้า เอาอย่างนี้ครั้งหน้าฉันจะชดเชยให้นาย เป็นอย่างไร?”

เห็นฉินเทียนเงียบ เธอทำปากมุ่ย : “ก็แค่ไม่กี่ร้อยหยวนไม่ใช่เหรอ นายคงจะไม่ขี้เหนียวขนาดนี้หรอกนะ”

“จริงนะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเลี้ยง นายคิดว่าคนแบบฉันออกมาข้างนอกจะพกเงินไหมล่ะ?”

ฉินเทียนก็แบมือ ฝืนยิ้ม : “งั้นคุณคิดว่า คนแบบผมนี้ออกมาจะพกเงินไหม?”

“ไสหัวไป!”

“เอามือถือมาให้ฉัน!”

เห็นหลิวหรูยู่จะแย่งโทรศัพท์ตัวเอง ฉินเทียนเพิ่งจะฉุดคิดได้ : “ไม่ใช่สิ”

“คุณก็มีมือถือไม่ใช่เหรอ? คุณคงจะไม่บอกว่า เทพธิดาที่สง่าผ่าเผยอย่างคุณในโทรศัพท์ไม่มีเงินหรอกใช่ไหม”

เขาโบกมือขวางหลิวหรูยู่ไว้

หลิวหรูยู่ถูกเปิดโปง ทนไม่ไหวจนหน้าแดง เธออุทานเชอะ : “ฉันก็แค่รู้สึกว่าไม่คุ้มเลยที่จะเลี้ยงข้าวนาย!”

“คนไม่มีมโนธรรม ใครให้นายทำให้ฉันโกรธ”

“ดังนั้นนายควรเป็นคนเลี้ยง!”เธอยิ่งฮึกเหิมขึ้นอีก โถมตัวไปบนตัวของฉินเทียนเพื่อแย่งโทรศัพท์อย่างสุดชีวิต

ฉินเทียนไม่เต็มใจ เอื้อมมือออกไปปัดตามสัญชาตญาณ ทั้งสองคนล้วนตกใจขึ้นมาในทันที

“อันนั้น ผมขอโทษ”ฉินเทียนรีบขอโทษ

“คนขี้โกง!” หลิวหรูยู่โกรธเนื่องจากอาย รีบความโอกาสนี้แย่งโทรศัพท์ กดเปิดกระเป๋าเงินในวีแชต เห็นจำนวนเงินที่เหลือข้างใน ด้านหลังถามด้วย 0 เป็นแถวยาวๆ

“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด.....เก้า สิบ!”　　

“ทำนายมีเงินเยอะมากมายขนาดนี้?” เธอสีหน้าถึงกับงง

“โธ่เอ๋ย ก็แค่เศษเงินเล็กน้อยเท่านั้น”

“ไปเถอะ ผมยอมแพ้ ครั้งนี้ผมเลี้ยง”

“รีบเอาโทรศัพท์คืนมาให้ผม”

หลิวหรูยู่ยังอยากพูดอะไรต่อ เสียงดังปัง ประตูห้องถูกคนผลักออก

เดิมทีเธออยู่ใกล้ฉินเทียนอยู่แล้ว ร้องด้วยความตกใจ ทั้งตัวเธอล้มลงอยู่ในอ้อมแขนเขา

“ระวัง”ฉินเทียนเผลอกอดโดยไม่รู้ตัว ทั้งสองคนดูเหมือนสนิทสนมกันอย่างมาก

“ใคร?”หลิวหรูยู่ได้สติกลับมา รีบหันไปมอง

มองเห็นผู้จัดการของตัวเองสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธกระเหี้ยนกระหือรือ ขาดแค่ในมือถือมีดทำอาหาร

“พี่หรง คุณมาได้ยังไง?”

พี่หรงกัดฟัน : “ดี หลิวหรูยู่ คิดไม่ถึงว่าลับหลังฉัน จะสมคบกับคนประเภทนี้”

“เธอลืมฐานะของตัวเองแล้วหรือ? ไปกับฉัน!”

ไม่พูดพร่ำทำเพลง ลากหลิวหรูยู่ออกไปยังข้างนอก

“พี่หรงปล่อยฉันนะ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ ฟังฉันพูดก่อนสิ.....ฉินเทียน อย่าลืมจ่ายเงินนะ พวกเราพูดกันแล้วนะว่าพรุ่งนี้เจอกัน”