บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 194

“นี้มันเรื่องอะไรกัน?”

“ทีมสืบสวนของพวกเจ้ามาจับกุมลูกชายของผมทำไมกัน?”

“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า?พวกแกช่างกล้าเกินไปแล้วนะ!” พานโหย่วจื้อหน้ามืด อีกนิดก็จะเป็นลมแล้ว

เหลียนคังยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ทำไมถึงต้องจับลูกชายของคุณ ให้ลูกชายคุณตอบเองแล้วกันนะ”

สีหน้าอันเคียดแค้นของพานเจี๋ย พูดเบาๆ ว่า “เรื่องที่น้องชายผมไปลงทุนใช่ไหม?ผมผิดเองที่ให้ความช่วยเหลือเขา”

“คุณพ่อ ผมขอโทษ!”

เรื่องนั้นมันผ่านมานานหลายปีแล้ว ตอนนั้นพานหลงพึ่งจะเข้าทำงานใหม่ๆ เพื่อเป็นการโน้มน้าวใจประชาชน เลยจำเป็นต้องสร้างผลงานให้เป็นที่ประจักษ์

ดังนั้นเขาเลยมาขอความช่วยเหลือจากพี่ชาย

พานเจี๋ยใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ส่วนตัว ช่วยน้องชายเอาที่ดินมาครองอย่างผิดกฎหมาย

เขาเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ และคิดว่าผู้เกี่ยวข้องคงไม่สืบสาวราวเรื่องมาถึงตัวเขาได้

คิดไม่ถึงว่า ด้านบนเหมือนจะลมสงบ แต่จริงๆ แล้วได้ทำการสืบสวนสอบสวนเรื่องเขามานานแล้ว

ในวันนี้ที่มาจับกุมเขา นั้นแสดงว่าต้องมีหลักฐานที่ชัดเจนแล้ว เขาคิดจะขัดขืนก็คงไม่เกิดประโยชน์อะไร

เลยยินยอมยื่นมือยอมให้เขาจับด้วยมือเปล่า

ลูกชายคนโตที่เขาภูมิใจ เสาหลักและความหวังสุดท้ายของตระกูลพาน สุดท้ายก็จบลงด้วยเหตุนี้

จิตใจของพานโหย่วจื้อ พังทลายไปจนหมดสิ้น

เขาเดินโซซัดโซเซออกจากคฤหาสน์ของตระกูลอันไป พอกลับถึงบ้านเขาก็แจ้งข่าวการตายและจัดงานศพให้กับพานเหม่ยเออร์และพานหลง

ด้วยเหตุนี้ ตระกูลพานเลยต้องถอนตัวออกจากเวทีชิงตำแหน่งเจ้าเมืองไปโดยปริยาย ยังดีที่หลายปีมานี้เขาเป็นคนจิตใจดี รับพานหู่เป็นบุตรบุญธรรม

แม้พานหู่จะเป็นคนพิการ แต่การฝึกฝนมาหลายปี ทำให้เขาเป็นคนที่เฉลียวฉลาดมากคนหนึ่ง

สามารถดูแลกิจการของตระกูลพานและเลี้ยงดูพานโหย่วจื้อได้อย่างไม่อิดออด

สำหรับเทียนฉิน แม้ว่าความแค้นยังฝังอยู่ในใจของพวกเขา แค่ตอนนี้กำลังและความกล้ายังไม่มากพอที่จะไปล้างแค้นก็เท่านั้น

นอกจากจะมีโอกาสพิเศษที่จะเข้าถึงตัวพวกเขาได้

……

คฤหาสน์ของตระกูลอันบรรยากาศกำลังครึกครื้น

นายท่านอานกั๋วราศีเปล่งปรั่ง พาผู้คนของตนต้อนรับแขกผู้มีเกียรติที่มาอวยพรด้วยเหล้ามงคล

ฉินเทียนและหลิวหรูยู่ไม่ชอบออกงานสังคมมากนัก ดังนั้นพวกเขาทั้งสองเลยไม่ได้ตามอานกั๋วไปดื่มเหล้าอวยพร

หลิวหรูยู่มองฉินเทียน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “เธอรู้สึกไหมว่านั่งกินข้าวอยู่ตรงนี้มันไม่เป็นอิสระสักเท่าไร?”

ฉินเทียนยิ้มและตอบว่า “ก็เฉยๆ นี่”

“ก็เพราะว่าคุณหลิวสวยจนดึงดูดคนเยอะเกินไปล่ะมั้ง คุณดูสิ ผู้คนรอบๆ นี้เขาสนใจกินข้าวที่ไหนกันล่ะ เขามัวแต่มองคุณกันทั้งนั้นแหละ”

หลิวหรูยู่เบ๊ปากแล้วพูดว่า “บางคนก็มองคุณเหมือนกันแหละ”

ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “พวกเขามองคุณด้วยความชื่นชมและอิจฉา แต่มองผมราวกับเป็นเสี้ยนหนามไง”

“ผมเชื่อว่า ในนี้มีคนนับร้อยที่อยากจะฆ่าผมเพื่อมาแทนที่ผม”

หลิวหรูยู่ยิ้มและส่งสายตาพร้อมกับพูดว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกเราไปเปลี่ยนที่กินข้าวดีไหม”

“ตามฉันมา!”

หล่อนลุกขึ้น ดึงมือของฉินเทียนและวิ่งไปทางด้านหลัง

มาถึงลานด้านข้างอันเงียบสงบ เมื่อเดินเข้าประตูนั้นไป ฉินเทียนก็ได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคย

“กลิ่นอะไรหน่ะ?”

“คุณเตรียมอะไรไว้หรือ?” เขาอดไม่ได้ที่จะถาม

หลิวหรูยู่ยิ้มและตอบว่า “ที่นี่คืนสวนของฉันเอง คนภายนอกจะเข้ามาได้น้อยมากถ้าไม่ได้รับอนุญาต”

“รีบเดินเถอะ เดี๋ยวไปถึงข้างในก็รู้เองแหละ”

หล่อนดึงมือฉินเทียน เข้าไปในห้อง เมื่อเห็นฉากที่อยู่ด้านหน้า ฉินเทียนก็ตะลึงจนตาโต

เห็นหยางหรงนั่งอยู่ข้างๆ มีหม้อเป็ดแมนดารินอยู่บนโต๊ะ ส่วนด้านข้างก็มีเนื้อแพะเนื้อวัววางยั่วความหิวอยู่เต็มไปหมด

ผ้าขี้ริ้วเนื้อวัว เนื้อกุ้งและลูกชิ้นต่างๆ มากมาย

พี่หรงคีบผ้าขี้ริ้วขึ้นมาหนึ่งชิ้น จุ่มลงในจานรอง กำลังจะป้อนเข้าปาก

เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสอง ก็อดที่จะตกใจไม่ได้