บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 200

เจ้าแปดหน้าตาแดงก่ำไปหมด พูดเบาๆ ว่า “ดื่มก็ดื่ม กลัวซะที่ไหน!”

เขาดึงขวดมาจากมือของเถียหนิงซวง เปิดปากขวด เสียงฟูดังขึ้น เขาใช้ปากเปิดขวดโดยตรงเลย

เขาเงยหน้าขึ้น ยกขวดแก้วเหล้า เทลงปากไป เฮือกเฮือก

เถียหนิงซวงไม่ยอมแพ้ เปิดขวดใหม่ และยกซดลงคอไป

ฉินเทียนมองดูอย่างเงียบๆ

การดื่มแบบนี้ จะว่าไป มันเกินขอบเขตที่คนทั่วไปจะเข้าใจ

แต่ผู้คนที่อยู่ตรงหน้านี้ ก็เป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น

พวกเขาเป็นผู้ชายที่มีชีวิตโลดโผนอันตราย

แม้แต่ผู้หญิงอย่างเถียหนิงซวงกับเหมยหงเซว่ ปกติแล้วตอนที่อยู่ในสวนสัตว์ ก็ต้องต่อสู้กับบรรดาสัตว์ร้ายหลากหลายชนิดเหมือนกัน

อย่าว่าแต่เหล้าแค่ขวดเดียวเลย ฆ่าคนดื่มเลือด จะต้องกลัวอะไรอีกหล่ะ?

ก็มีแต่ความกล้าหาญและเลือดอันเร่าร้อนเช่นนี้แหละ ถึงจะสร้างผู้มีฝีมือออกมาได้จริงๆ

แต่ เถียหนิงซวงอายุยังน้อย ก่อนที่จะมาอยู่คำสาปสวรรค์ เหมือนจะไม่เคยดื่มเหล้ามาก่อนด้วย

แม้จะเคยดื่ม ก็คงดื่มแค่ไวน์แดงครึ่งแก้วแค่นั้น

หล่อนเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่หลงเจียงให้การยอมรับ

ดังนั้น หลังจากดื่มเหล้าไปได้สักหนึ่งในสามขวด เขาก็ล้มฟุบลงไปแล้ว

ล้มลงมาในอ้อมแขนของฉินเทียน

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” ฉินเทียนรีบถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร ฉันยังดื่มได้อีก” เถียหนิงซวงยิ้มและพูด คิดอยากจะยืนขึ้น แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีแรงซะแล้ว

ฉานเจี้ยนพูดเบาๆ ว่า “นายน้อย ส่งเธอกลับไปก่อนเถอะ”

ฉินเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งและตอบว่า “พวกเธอก็ระวังหน่อย ดื่มอ่ะดื่มได้ แต่ถ้าพรุ่งนี้ใครเข้าฝึกสาย จะโดนทำโทษหนักเป็นสิบเท่า”

พูดจบ เขาก็ประคองเถียหนิงซวงเดินไปทางหอพัก

ในอดีตสวนสัตว์ร้าย เป็นสวนสนุกแห่งหนึ่ง มีพนักงานภายในอยู่ราวๆ หนึ่งร้อยกว่าคน

ดังนั้นที่นี่จึงมีครบทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น หอพัก โรงอาหาร โกดัง ห้องทำงาน

หลังจากตกทอดมาอยู่ในมือของฉินเทียน นอกจากหอควบคุมกลางและหอพักแล้ว นอกนั้นก็ไม่เคยได้ใช้อีกเลย ทั้งหมดถูกเปลี่ยนเป็นโกดัง

หอพักพนักงาน เป็นอาคารเล็กๆ สูงสามชั้น

ชั้นหนึ่งและชั้นสอง เป็นที่ที่ฉานเจี้ยนและคนอื่นๆ พักอาศัยอยู่ ส่วนชั้นสาม เป็นของเถียหนิงซวงและเหมยหงเซว่

ฉินเทียนอุ้มเถียหนิงซวงมาถึงหอพักของเธอ สิ่งที่เห็นคือ สไตล์การตกแต่งยังดูเหมือนเด็กผู้หญิงอยู่เลย

ม่านสีชมพู ผ้าปูเตียงสีชมพู มีตุ๊กตาหนึ่งตัววางอยู่ข้างๆ หมอน

เขาวางลง ในใจคิดว่า ตัวเองเป็นคนแนะนำหญิงคนนี้ให้มาที่คำสาปสวรรค์ เขาต้องอยู่กับกลุ่มผู้ชายและสัตว์ร้ายตลอดทั้งวัน มันก็ดูเป็นเรื่องน่าลำบากสำหรับเธอจริงๆ

อย่ามองว่าปกติแล้วเธอเป็นคนไม่แยแสอะไร ดูเหมือนเธอจะปรับตัวให้เข้ากับชีวิตที่หยาบกร้านและเข้าร่วมกับทีมได้แล้ว

แต่อันที่จริง ในใจของเขาก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

เขาค่อยๆ วางเถียหนิงซวงลงบนเตียง เตรียมจะกลับออกไป แต่จู่จู่ก็เห็นว่า มือของเถียหนิงซวงกำลังดึงเสื้อของเขาไว้จนแน่น

ฉินเทียนตกใจ หันหน้าไปมอง เถียหนิงซวงที่นอนอยู่บนเตียงนั้น ไม่รู้ว่าเมื่อไร ที่เขาลืมตาขึ้นมา

ในแววตาของสุกใสของหญิงสาวนั้น มีหยดน้ำสีขุ่นๆ สองหยด มองมาที่ตนเองด้วยความขอร้อง

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ฉินเทียนรีบถาม

เห็นได้ชัดว่าเถียหนิงซวงเมาแล้ว เธอหัวเราะและพูดว่า “ฉันไม่เป็นอะไร ฉันแค่อยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อน”

“คุณกล้าไหม?”

ฉินเทียนเงียบไปชั่วครู่และตอบว่า “เธอเมาแล้ว รีบนอนเถอะ”

เถียหนิงซวงกัดฟันแล้วพูดต่อว่า “ฉันไม่ได้เมา”

“ทำไมหรือ คุณไม่กล้าใช่ไหม?ฉันสวยไม่พอ หรือว่าเพราะคุณขี้ขลาดเกินไป?”

พูดพลาง จู่จู่เถียหลงซวงก็โถมตัวเข้าหาร่างของฉินเทียน และกอดเขาไว้แน่น

“ฉันยอมรับ ว่าฉันชอบคุณ!”

“ตั้งแต่ครั้งแรกที่คุณปฏิเสธฉัน ฉันก็ชอบคุณแล้ว!”

“คุณหล่ะ?รังเกียจฉันหรือเปล่า?”

ฉินเทียนมองความบ้าระห่ำของหญิงสาวอย่างเงียบๆถอนหายใจและค่อยๆ โบกมือ ปลอมปประโลมให้เธอนอนลง

เถียหนิงซวงอยู่ในอ้อมกอดของฉินเทียน นิ่งไม่ขยับ

ฉินเทียนค่อยๆ วางเธอลงบนเตียง และห่มผ้าให้จนเรียบร้อย แสงจันทร์นอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามา ในความดื้อรั้นนั้น ยิ่งทำให้เห็นถึงความไร้เดียงสา

เวลานี้ จู่ๆ เขาก็สงสัยว่า ที่ตัวเองเอาผู้หญิงคนนี้มาร่วมทีมคำสาปสวรรค์ จริงๆ แล้วมันถูกหรือผิดกันแน่?

ชีวิตในคำสาปสวรรค์ รวมทั้งสิ่งต่างๆ ที่ต้องทำ เธออยากทำเองจริงๆ หรือ?

นี้เป็นครั้งแรกที่เขาสงสัยในตัวเอง