บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 220

　　เมื่อได้ยินคำพูดของเจี่ยเซี่ยวเหลียน เจี่ยซานนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง กล่าว: “พ่อ ความหมายของพ่อคือ?”

　　เจี่ยเซี่ยวเหลียนกล่าวอย่างดูแคลน: “การตายของอานกั๋ว ราชาหนานเจียง หลิวเช่อยากที่จะหนีพ้น สงครามนองเลือดเมื่อคืนนี้ ก็คือหลักฐาน”

　　“หลังจากสองพ่อลูกตระกูลจี้ได้ควบคุมอำนาจใหญ่ เพื่อให้เป็นที่ยอมรับ จะต้องเปิดสงครามขนานใหญ่กับเป่ยเจียงแน่นอน”

　　“เสือสองตัวต่อสู้กัน พวกเราก็นั่งอยู่บนป้อมปราการดูสองฝ่ายรบกัน”

　　“เมื่อพวกเขาบาดเจ็บกันทั้งสองฝ่าย ก็เป็นเวลาที่พวกเราตระกูลเจี่ยจะประกาศศักดา”

　　“เมื่อถึงเวลานั้น ไม่เพียงแค่หนานเจียงเท่านั้น จัดการเป่ยเจียงในคราวเดียว ก็ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้!”

　　“เป็นราชาหนานเจียงจะนับอะไร? จะเป็น พวกเราต้องเป็นราชาของทั้งสองเจียง!”

　　“พ่อ ฉลาดหลักแหลม!” เจี่ยซานกล่าวอย่างตื่นเต้น: “ฉะนั้นตอนนี้ พวกเราสามารถทำอะไรได้?”

　　“ก็คือรองั้นหรือ?”

　　เจี่ยเซี่ยวเหลียนครุ่นคิดครู่หนึ่ง กล่าว: “ในเวลานี้ ตามหลักเหตุผลแล้ว ไม่ทำอะไรทั้งนั้น ถึงจะดีที่สุด”

　　“แต่ว่า เพื่อทำให้ดูดีขึ้น แกนำคนไปช่วยจี้เฟิง ค้นหาและจับกุมตัวฉินเทียนเถอะ”

　　“จับตัวฉินเทียนได้ จะต้องได้รับความรู้สึกดีดีของตระกูลอาน”

　　“มอบให้ผมจัดการ!” เจี่ยซานหัวเราะชอบใจ เดินออกประตูไปเพื่อเตรียมการ

　　หลี่ชุนจงเพื่อแสดงความเป็นมิตร จึงมอบหมายให้หลี่เม่าหลี่เม่าลูกชาย ระดมกองกำลังของตระกูลหลี่ ค้นหาและจับกุมฉินเทียนให้ทั่วเมือง

　　เมื่อได้ยินข่าวคราว ในที่สุดพานหู่ของตระกูลพานก็หาสถานที่ให้ระบายได้แล้ว

　　กองกำลังลูกน้องที่เหลืออยู่อันน้อยนิดทั้งหมดของเขาระดมพลขึ้นมา ก็เพิ่มเข้าไปในกองทัพค้นหาและจับกุมตัวฉินเทียนเช่นกัน

　　ตระกูลอาน ตระกูลเจี่ย ตระกูลหลี่รวมถึงตระกูลพาน หนึ่งราชาสามพยัคฆ์ของเมืองหลวง ระดมพลทั้งหมด อำนาจและอิทธิพลยิ่งใหญ่เกรียงไกร

　　แต่ทว่า ไม่ว่าพวกเขาจะหาอย่างไร ก็หาร่องรอยของฉินเทียนไม่เจอ

　　ที่สามารถแน่ใจได้ก็คือ เขาไม่ได้ออกจากเมืองหลวงโดยเด็ดขาด เนื่องจากปากทางทุกแห่ง ต่างก็เฝ้าเอาไว้อย่างแน่นหนา

　　ด้านในเมืองหลวง เขายังสามารถไปหลบที่ไหนได้อีก?

　　คนคนนี้ เหมือนกับว่าหายไปอย่างไม่มีมูล

　　......

　　ด้านในด้านนอกลานของบ้านพักมังกรหมอบ ถูกคนนับร้อยเฝ้าเอาไว้อย่างแน่นหนา คนนอกไม่มีใครเข้าใกล้ได้

　　ภายในห้อง ก็มีคนอยู่สามสิบคน มีมีดและปืนอยู่ในมือ ปิดล้อมประตูและช่องบันได

　　คนนอกเข้าไม่ได้ คนด้านใน ก็อย่าได้คิดจะได้ออกมา

　　หูปินถูกขังอยู่ภายในห้อง ใส่กุญแจมือและโซ่ตรวน เขาเหมือนกับว่ารู้ดีว่าไร้ซึ่งความหวัง ยอมรับชะตากรรมแล้ว

　　นั่งอยู่บนพื้น ไม่กินไม่ดื่ม ก้มหน้าไม่พูดจา

　　ประตูชั้นสองปิดสนิท จุยเฟิงเหมือนกับคนโง่อย่างไรอย่างนั้น เฝ้าอยู่ข้างศพของอานกั๋ว

　　เหมือนกับว่าขอเพียงแค่ไม่มีคนไปแตะต้องศพของอานกั๋ว เช่นนั้นโลกทั้งใบ ล้วนไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขาจุยเฟิง

　　ลูกสมุนเหล่านี้ ถึงไม่กล้าที่จะเข้าไปในห้องโดยพลการ เนื่องจาก ด้านในมีคนตายนอนอยู่หนึ่งศพ

　　ด้านหนึ่งเป็นเพราะข้อห้ามต่างๆ

　　อีกด้าน ก็เป็นเพราะกลัวว่าวิญญาณที่พยาบาทของอานกั๋วจะมาคิดบัญชีกับพวกเขา

　　ด้วยเวลาที่ไหลไปดั่งสายน้ำ ลูกสมุนเหล่าที่ว่างสุดๆแบบไม่มีอะไรทำเริ่มจะอดทนเอาไว้ไม่ได้นิดหน่อยแล้ว

　　“รอให้เรื่องนี้จบสิ้น ได้รับรางวัล สิ่งแรกที่ข้าทำคือจะไปผ่อนคลายเป็นอย่างดีสักหน่อย!”

　　“คิดถึงเสี่ยวเฟิ่งเหลือเกิน!”

　　ชายหนุ่มคนหนึ่งแยกเขี้ยวบ่นพึมพำ

　　“โก่วซาน ด้วยนิสัยที่มีศีลธรรมของแก ยังไงก็ช่างมันเถอะ!”

　　“เท่าที่ฉันรู้มา เสี่ยวเฟิ่งเธอถูกคนใหญ่คนโตที่ลึกลับเลี้ยงดูแล้ว คนธรรมดาทั่วไป ไม่มีทางได้พบเลยสักนิด”

　　ชายหนุ่มดำผอมคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้าง อดไม่ได้ที่จะพูดจาดูหมิ่น

　　“แกแม่งพูดจาเหลวไหล!”

　　“ขอเพียงแค่ฉันไป เสี่ยวเฟิ่งก็จะเปิดประตูรอฉันตลอด”

　　“ถ้าไม่เชื่อแกถามเจ้าอ้วน”

　　“เจ้าอ้วน ครั้งที่แล้วเสี่ยวเฟิ่งบอกใช่หรือไม่ว่า ต่อไปเธอจะรับแขกคือฉันคนเดียว?”

　　ชายอ้วนที่อยู่ด้านข้างคนหนึ่ง กวัดแกว่งขวานใหญ่ที่อยู่ในมือ ส่งเสียงฉั่บ นำโต๊ะน้ำชาไม้ต้นพุทราที่อยู่ตรงหน้าผ่าออกเป็นสองท่อน

　　“ข้าหิวแล้ว!”

　　“ข้าจะไปกินข้าว!” พูดไป ก็หิ้วขวานเดินมุ่งหน้าออกไปข้างนอก

　　“เจ้าอ้วน!” โก่วซานรีบดึงเขาเอาไว้ กล่าว: “พี่ชุนมีคำสั่ง พวกเราใครก็ออกไปไม่ได้!”