บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 221

จุยเฟิงกินอย่างรวดเร็ว ท่าทางแบบนั้น ไม่ใช่เพลิดเพลินไปกับอาหาร แต่เป็นเพียงแค่การกินให้เอิ่มท้องเพื่อมีชีวิตอยู่รอดต่อไป

มันเหมือนกับหมาป่าบนทุ่งหญ้า

ฉินเทียนคิดในใจ อาจมีเพียงคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์เท่านั้น ถึงจะสามารถฝึกฝนวิธีการใช้ดาบได้ในระดับนี้

ไม่นาน จุยเฟิงก็กินไก่ครึ่งตัวในมือของเขา และดูเหมือนว่ายังอยากกินต่ออีก มองไปที่ไก่อีกครึ่งตัวที่อยู่ข้างหน้าฉินเทียน

"ไปให้พ้น!"

“นี่มันไก่ของกู!” ฉินเทียนรีบปกป้องอาหารของตัวเอง

จากนั้น กัดเนื้อหนึ่งคำจิบเหล้าหนึ่งจบ กินและดื่มด้วยท่าทางสบายๆ

เมื่อคืน เขาพังหน้าต่างหนี อันที่จริงก็ไม่ได้ไปไหนไกล อยู่ใต้หน้าผา ห้อยอยู่บนโขดหิน ตากลมภูเขาพัดมาไปครึ่งคืน

เช้ามาก็เลยหิวจนไส้กิ่ว

จุยเฟิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เขากลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “เอ่อ เมื่อครู่ทำไมคุณไม่หลบล่ะ？”

“ถ้าหากผมอยากฆ่าคุณจริงๆล่ะ?”

คมดาบเมื่อครู่นั้น เขาก็ใช้กำลังทั้งหมดที่มี

ฉินเทียนไม่ได้หลบ ถ้าเขาต้องการฆ่าฉินเทียนจริงๆ แบบนั้นที่ถูกตัดขาดเป็นสองท่อนคงจะเป็นฉินเทียน แทนที่จะเป็นไก่?

ฉินเทียนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย: "เมื่อคุณหยิบดาบออกมา ไม่มีเจตนาฆ่าในหัวใจของคุณ"

พูดไป ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความโกรธออกมา “ถ้ารู้ว่ามึงคิดไม่ซื่อ เล็งมาไก่ของกู กูก็ควรจะหลบ”

จุยเฟิงหัวเราะออกมา

คิดไม่ถึงว่าเขาจะหัวเราะออกมา

เด็กหนุ่มที่เหมือนกับท่อนไม้คนนี้ ในสายตาของเด็กที่ไม่มีอะไรเลยยกเว้นดาบและเจ้านายอย่างอานกั๋ว คิดไม่ถึงว่าจะหัวเราะออกมา

ฉินเทียนดูเหมือนเห็นผีอย่างไงอย่างนั้น

แต่ว่า ต้องบอกว่าผู้ชายคนนี้ค่อนข้างดูน่าประทับใจเมื่อเขาหัวเราะ

ควรจะบอกว่าบริสุทธิ์มากๆ

เป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์และหายาก

“เมื่อฉันฆ่าคนเสร็จแล้ว จะเลี้ยงไก่นายเอง” เขาพูดอย่างจริงจัง

ฉินเทียนหัวเราะ "งั้นเหรอ?นายจะฆ่าใคร?"

จุยเฟิงหัวเราะ "ฆ่าใครก็ตามที่ควรถูกฆ่า"

ทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมกัน เวลานั้น ในใจทั้งสองคนต่างรู้ดี

แม้กระทั่งฉินเทียนก็ยังอิจฉาอานกั๋ว คิดไม่ถึงว่าจะสามารถดึงคนอย่างจุยเฟิงมาเป็นบอดี้การ์ดข้างตัวได้

“แต่ฉันยังกังวลอยู่นิดหน่อย นายท่านสบายดีไหม?”

“เมื่อไหร่เขาจะตื่น?” ใบหน้าของจุยเฟิง เปลี่ยนมาเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา

ฉินเทียนกัดเนื้อชิ้นสุดท้าย แล้วบิดขี้เกียจของเขาและพูดว่า "ไม่ต้องกังวล"

“ฉันปิดประสาทสัมผัสทั้งตัวของเขา ตอนนี้เขา เป็นเหมือนทารกในร่างของแม่ สะลึมสะลือ แต่กลายเป็นคนกับฟ้ารวมกันเป็นหนึ่ง”

“นี่ก็เป็นการสะสมพลังงานสำหรับเขาเช่นกัน”

“ในเมื่อหลายปีมานี้ ด้วยพื้นฐานของเขา ถูกความเจ็บป่วยรบเร้าทรมานมาตั้งนานแล้ว

“รอถึงเวลาฝังศพ ก็จะเป็นวันเกิดใหม่ของเขา”

ทันใดนั้น จุยเฟิงก็ลุกขึ้น โค้งคำนับฉินเทียนด้วยความเคารพ ก่อนจะพูดด้วยเสียงต่ำว่า "ฉันเชื่อคุณ!"

“ขอบใจ！”

ฉินเทียนหาวเบาๆ แล้วพูดต่อว่า "อย่าทำอะไรปลอมๆ แบบนี้ คราวหลังเลี้ยงไก่กูแบบปกติหน่อย"

“ง่วงจังเลย ฉันอยากนอนต่อสักหน่อย”

พูดจบ กระโดดตัวขึ้น ปีนไปบนคาน

อาคารแห่งนี้เป็นอาคารไม้เก่าย้อนยุค คานเป็นไม้มะฮอกกานีหนาทั้งตัวอาคาร

ฉินเทียนกำลังนอนอยู่บนนั้น มองลงมาด้านล่าง ทั้งตัวถูกปกปิด แม้จะมีใครเข้ามา ก็ยากที่จะหาเจอ

ในสายตาของจุยเฟิง มีความอิจฉาริษยาซ่อนอยู่เล็กน้อย

……

คฤหาสน์ตระกูลอาน

สวนส่วนตัวของหลิวหรูยู่

“หรูยู่ นี่คือน้ำแกงแปดทรัพย์เพื่อบำรุงร่างกาย และเสริมความงาม เธอดื่มสักหน่อยสิ” จี้เฟิงกล่าวอย่างกระตือรือร้น

หลิวหรูยู่ผมเผ้ากระเซอะเกระเซิง นั่งอยู่บนเตียง

เธอพูดอย่างโกรธเคือง: "จี้เฟิง ฉันบอกว่า ให้ฉันไปหาคุณปู่!"

“ฉันไม่เชื่อว่าเขาตาย!”

“พวกนายต้องโกหกฉันอยู่แน่ๆ!”

"เด็กดี"จี้เฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม: "คนเราไม่สามารถฟื้นคืนจากความตายได้ ดังนั้นเธอควรทำคือไว้อาลัย"

“ลืมเรื่องแย่ๆพวกนั้นซะ เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคน”