บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 235

จะให้ยู่หลิงหลงจับอันกั๋วเป็นตัวประกันไปถึงเป่ยเจียงจริงเหรอ？ แล้วอย่างนั้นจะต่างอะไรกับการเข้าถ้ำเสือ？

ฉินเทียนพึมพำสักพักก็พุดขึ้นว่า： “หลังจากนายท่านอานส่งเธอถึงเป่ยเจียงแล้วล่ะ？เธอจะปล่อยเขามั๊ย？”

“คิดให้ดี ๆ นะ ถ้านายท่านอานเป็นอะไรไปที่เป่ยเจียง อย่างนั้นฝ่ายเหนือฝ่ายใต้สองฝั่งต้องนองเลือดแน่”

ยู่หลิงหลงสแยะยิ้มเอ่ยว่า： “ฉันมีวิธีของฉัน”

เวลานี้ คนขับรถของเธอก็ขับรถไมบัคเข้ามา

ไม่มีใครกล้าขวาง

ยู่หลิงหลงเปิดประตูรถออก มองดูฉินเทียนพลางหัวเราะเอ่ยว่า： “ฉันไม่ทำร้ายเขาหรอก แต่ว่า เขาจะมีชีวิตรอดกลับมาหรือเปล่าอยู่ที่นายแล้ว”

“หืม？”

ฉินเทียนพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า： “หมายความว่าอะไร？”

ยู่หลิงหลงหัวเราะเอ่ยว่า： “ภายใน 3 วัน ให้นายไปหอชงเซียงที่เป่ยเจียงเพียงลำพัง นั่นเป็นโอกาสเดียวที่คุณนายจะช่วยเขาได้”

“พวกเราจะรอนายอยู่ที่นั่น”

“จำไว้ นายคนเดียวเท่านั้นนะ”

“นอกจากนายแล้ว คนจากหน่วยความมั่นคงนานเจียง ถ้าใครกล้าย่ำเข้ามาในดินแดนเป่ยเจียงก็รอเก็บศพตาแก่นี่ได้เลย！”

พูดจบ ก็ผลักอานกั๋วอย่างแรงขึ้นรถ แล้วเธอก็กระโดดขึ้นไปด้วย

คนขับรถที่ฝึกมาดีก็รีบสตาร์ทรถ

ไมบัคที่สมรรถนะเหนือล้ำ เหมือนสัตว์ร้ายที่สง่างาม คำรามทะยานออกไปข้างนอก

“เร็ว！”

“ขวางเขาไว้เร็วเข้า！”

คนหมู่มากอุทานขึ้น

ทว่า จะขวางยังไง？

ไม่มีทางเป็นไปได้

มองดูไมบัคทะยานออกไป หูปินก็ร้อนใจเอ่ยว่า： “เร็ว รีบแจ้งพี่น้องที่อยู่ข้างนอก รีบปิดท่าเรือแล้วก็เส้นทางไปยังเป่ยเจียงทุกทาง！”

“พวกนายขึ้นรถ ตามไปกับฉัน！”

“อย่าให้หล่อนไปจากหนานเจียงได้！”

จุยเฟิงเห็นฉินเทียนเงียบขรึมไม่พูดจึงอดเอ่ยขึ้นมาไม่ได้ว่า： “นายคิดอะไรอยู่？”

ฉินเทียนหัวเราะแหย ๆ เอ่ยว่า： “คุณหู อย่าเปลืองแรงเลย เปล่าประโยชน์”

“ยู่หลิงหลงเตรียมการรัดกุมไว้นานแล้ว นายท่านอยู่ในมือของหล่อน พวกเราไล่ตามทันแล้วยังไง？”

หูปินเงียบขรึมลงทำตาดุเอ่ยว่า： “ถ้าเป็นอย่างที่นายพูดแล้วจะทำยังไง？”

“ราชาเป่ยเชียงหลิวเช่อ จิตใจเหี้ยมโหด！”

“ถ้านายท่านตกอยู่ในมือของเขา มีหรือจะรอดเหรอ！”

“คุณหูสั่งการมาเถอะ！”

“หลิวเช่อรังแกกันเกิดไปแล้ว！”

“เราตามไปฆ่าถึงเป่ยเจียง！” คนหมู่มากตะโกนอย่างฮึกเหิม

ฉินเทียนเอ่ยด้วยเสียงขรึมว่า： “ยู่หลิงหลงบอกแล้วว่า หน่วยความมั่นคงย่ำเข้าดินแดนเป่ยเจียงแค่คนเดียวหล่อนก็จะฆ่านายท่านทันที”

“พวกนายอยากให้นายท่านตายเหรอไง？”

คนหมู่มากเงียบลง

“ฉินเทียน แล้วจะทำยังไง？”

“แล้วคุณปู่จะทำยังไง？” หลิ่วหรูยู่เอ่ยพร้อมน้ำตา

สองสามวันที่ผ่านมาตกอยู่ในภาวะล่มสลาย เพิ่งจะได้ดีใจกัน นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้อีก

เธอรับไม่ได้จริง ๆ

ฉินเทียนขมวดคิ้ว

อาศัยตอนที่ผู้คนอลหม่าน จี้เจินค่อย ๆ ปีนขึ้นมาหลบหนีไปข้างนอก

“ชาติหมา ทั้งหมดเป็นเพราะนาย！” หูปินเห็นจี้เจิน ก็โมโห

เขาขว้างมีดในมือออกไปอย่างสุดแรง

เสียงร้องโหยหวน ขาข้างหนึ่งของจี้เจินหัก ล้มลงบนกองเลือด

“พวกนายฆ่าฉันไม่ได้！”

“ฉันให้ข่าวพวกนาย นายท่านบอกว่าจะไว้ชีวิตฉัน！” เขาปีนป่ายไปข้างนอกอย่างตกใจ

แม้จะไว้ชีวิตเขา แต่ขาก็ขาดไปข้างหนึ่งก็เท่ากับเป็นคนพิการ

ทุกคนขี้เกียจสนใจ

ทั้งหมดมองฉินเทียนด้วยความตื่นเต้น

ฉินเทียนถอนใจเอ่ยว่า： “ยู่หลิงหลงเอ่ยชื่อแซ่ ให้ฉันไปเป่ยเจียงภายใน 3 วันไม่ใช่เหรอ？”

“อย่างนั้นฉันต้องไปหอชงเซียนเสียหน่อยแล้ว”