บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 236

ฉินเทียนรีบพูด: “เธอไม่ต้องเป็นห่วง”

“ฉันไม่เพียงแต่จะมีชีวิตรอดกลับมา แต่จะนำตัวนายท่านกลับมาอย่างปลอดภัยด้วย”

เมื่อพูดจบ เพื่อเป็นการทำให้หลิวหรูยู่วางใจ เขาจึงยิ้มพลางพูดอีกว่า: “เธอลืมไปแล้วเหรอ? ฉันเป็นมือปืนเทพคนหนึ่งเลยนะ”

“ครั้งก่อนตอนอยู่ต่างประเทศ ภายใต้สภาพแวดล้อมที่อันตรายขนาดนั้น ฉันยังสามารถรอดออกมาได้อย่างปลอดภัยอยู่เลย”

“นอกเหนือจากมือปืนเทพแล้ว ฉันยังเป็นนักดาบเทพอีกด้วย แม้แต่จุยเฟิงยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน”

หลิวหรูยู่เช็ดน้ำตาทีหนึ่งแล้วพูดว่า: “ฉันเชื่อใจนาย”

“งั้นนายดื่มเหล้ากานี้ก่อน”

เดิมทีฉินเทียนอยากปฏิเสธอยู่ แต่เมื่อเห็นลักษณะท่าทางของหลิวหรูยู่แล้ว สถานการณ์ ณ วินาทีนี้ มันยากที่จะปฏิเสธได้จริง ๆ 

เขารู้อยู่ว่านี่คือน้ำจิตน้ำใจของหลิวหรูยู่ ถ้าเกิดเขาไม่ดื่ม หลิวหรูยู่ต้องเสียใจแน่นอน 

ก็แค่เหล้าอำลาจิ๊บจ๊อยหนึ่งกาไม่ใช่หรือ

ดื่มก็ดื่ม

“ก็ได้”เขารับมันมา แล้วดื่มหนึ่งอึกใหญ่ก่อนจะพูดว่า: “ตอนนี้ได้หรือยัง?”

หลิวหรูยู่พูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ: “นี่คือคำอวยพรและการฝากฝังของฉัน”

“นายต้องดื่มให้หมด”

ฉินเทียนรู้สึกว่าเหล้านี้อ่อนนุ่มละมุนลิ้นมาก ไม่เข้มข้นแต่อย่างใด น่าจะเป็นเหล้าที่ดีกรีต่ำ ๆ ละมั้ง

เมื่อเห็นว่าหลิวหรูยู่ยืนหยัดขนาดนี้ เขาจึงทำได้แค่ดื่มเหล้าเกือบครึ่งกาให้หมดภายในอึกเดียว

ถึงแม้ความสามารถในการดื่มเหล้าของเขาจะไม่เลว ทว่าหลังจากที่ดื่มหมดแล้ว เขาก็ไอสองทีอย่างอดไม่ได้เช่นกัน ใบหน้าแดงก่ำ

แต่ว่าอยู่ต่อหน้าหลิวหรูยู่ เขาจึงเขินอายที่จะรีบใช้กำลังภายในไปทำให้ฤทธิ์เหล้าสลายหายไป

“ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?”

“ถ้าเกิดไม่มีอะไรแล้วละก็ เธอก็รีบกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

“ช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ คนที่ลำบากที่สุดก็คือเธอเลยนะ”เขามองหน้าหลิวหรูยู่พลางพูด

จู่ ๆ ใบหน้าของหลิวหรูยู่ก็แดงก่ำมากยิ่งขึ้น เธอพยักหน้าพลางพูด: “งั้นนายก็พักผ่อนเยอะ ๆ นะ”

จากนั้นเธอก็หยิบกาเหล้าขึ้นมา ก่อนจะหันหลังแล้วจากไปอย่างเร่งรีบ

ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด ฉินเทียนมักจะรู้สึกว่าหลิวหรูยู่ดูแปลก ๆ อยู่เล็กน้อยยังไงไม่รู้ 

แต่สรุปแล้วมันแปลกตรงไหนนั้น เขาก็พูดไม่ออกเหมือนกัน 

แต่ทว่าศึกสงครามครั้งยิ่งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น เขาจึงไม่ไปคิดอะไรมาก 

เขารู้อยู่ว่านายท่านอานกั๋วสำคัญต่อหลิวหรูยู่มาก ๆ

ก่อนหน้านี้คิดว่าอานกั๋วเสียชีวิตไปแล้ว ภายในระยะเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่วัน สภาพของหลิวหรูยู่ก็เหมือนตายตามไปแล้วรอบหนึ่งยังไงอย่างนั้น 

ตอนนี้ตัวเองจะมุ่งหน้าไปยังเป่ยเจียงตัวคนเดียว เพื่อไปช่วยชีวิตอานกั๋ว

การที่หลิวหรูยู่ใช้เหล้ากาหนึ่งเพื่ออำลาตัวเองนั้น มันก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่

เธอกำลังเป็นห่วงอานกั๋ว ในขณะเดียวกันเธอก็เป็นห่วงตนเองเช่นกัน 

เวลาใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว เขากลับไปที่บนเตียงนอน นั่งท่าขัดสมาธิเหมือนเดิมอีกครั้ง เตรียมพร้อมที่จะพักผ่อนฟื้นฟูร่างกายต่อ 

ทว่าดูเหมือนกับว่าเหล้าที่เขาเพิ่งดื่มไปในเมื่อกี้นี้ จะกลายเป็นไอร้อนอยู่ภายในร่างกายเขา

ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

เมื่อใช้มือลองลูบ ๆ ใบหน้า พบว่าใบหน้าก็ร้อนผ่าวเล็กน้อยเช่นกัน 

จนถึงกับทำให้เขาไม่สามารถสงบจิตสงบใจลงไปได้

“ความสามารถในการดื่มเหล้าของฉันถดถอยลงไปแล้วงั้นเหรอ?”เขาพูดแขวะตัวเองคำหนึ่ง แล้วถอดเสื้อผ้าออกซะเลย ก่อนจะนอนลงบนเตียง

หากสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาจะไม่ฝืนฝนเด็ดขาด ซึ่งนี่เป็นหลักการของเขา 

ร้อนเกินไปแล้ว!

บวกกับผ้าห่มที่นุ่มลื่นมากเกินไป เขาอดไม่ได้ที่จะถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออก

“นี่มันเหล้าอะไรเนี่ย ทำไมอาการที่ตามมาถึงรุนแรงขนาดนี้!”

รู้สึกว่าทั้งร่างกายอยู่บนเครื่องนึ่ง สติสัมปชัญญะถึงกับรางเลือนเล็กน้อย เขาอดไม่ได้ที่จะพูดแขวะคำหนึ่ง

ในขณะที่สติเลอะเลือนอยู่นั้น ก็มีลมที่เย็นสบายพัดมาจากด้านนอก

ทำให้เขารู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก 

เขาลืมตาขึ้นมาอย่างอดไม่ได้แล้วมองออกไปข้างนอก 

ทันทีที่มองออกไป เขาก็ต้องหยุดชะงักลงไปอย่างควบคุมไม่ได้

เห็นเพียงประตูห้องถูกเปิดออก ภายใต้แสงจันทร์ มีเงาร่างของคนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตู 

ไม่นึกเลยว่าคนคนนั้นจะเป็น……หลิวหรูยู่

“หรูยู่ ทำไมถึงเป็นเธอล่ะ?”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”ฉินเทียนตกตะลึง ก่อนจะรีบถาม

หลิวหรูยู่ปรากฏตัวในช่วงดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้ เขาก็คิดว่าเกิดเรื่องใหญ่อะไรซะอีก

หรือว่าคนในเป่ยเจียงใช้โอกาสนี้ไล่ล่ามาถึงที่นี่แล้ว?

หรืออานกั๋วเกิดเรื่องในเป่ยเจียง