บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 237

หลังจากเดินออกมาจากประตูลานบ้าน ฉินเทียนก็ผงะไปอย่างควบคุมไม่ได้

เห็นเพียงด้านหน้าคือสีดำเป็นแถบ ไม่รู้ว่ามีคนเยอะมากเท่าไหร่ โดยที่มีหูปินเป็นผู้นำ ทุกคนล้วนอยู่ในเสื้อดำกางเกงดำโดยสิ้นเชิง

ถือดาบยาวและปลอกดาบไว้ในมือ ตรงหน้าผากมีผ้าสีแดงผูกไว้ ผ้าแเงลอยสบัดไปพร้อมกับสายลม

บนใบหน้าของทุกคนเปี่ยมล้นไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะต่อสู้เขนฆ่าสุดชีวิต

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของฉินเทียนดูไม่ค่อยดี หูปินจึงรีบเดินเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงที่ต่ำทุ้ม: “น้องชาย นายรู้สึกว่าแรงกดดันมากล้นเท่าภูเขาเลยใช่ไหม?”

“ไม่ต้องกลัว!”

“มีฉันหูปินคอยนำเหล่าผู้กล้าหาญสามพัน อำลานายที่ริมแม่น้ำอยู่!”

“หลิวเช่อที่เป็นราชาเป่ยเจียง แค่ส่งตัวนายและนายท่านกลับมาอย่างปลอดภัยก็แล้วไป หากบังอาจแตะต้องตัวนาย ฉันก็จะนำกำลังพลฆ่าไปถึงเป่ยเจียง!”

“ใช้เลือดย้อมเป่ยเจียง!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เหล่าผู้กล้าหาญที่อยู่ด้านหลังก็ตะโกนเสียงดัง: “ใช้เลือดย้อมเป่ยเจียง!”

“ใช้เลือดย้อมเป่ยเจียง!”

ฉินเทียนพูดด้วยความลำบากใจเล็กน้อย: “ฉันไม่ได้รู้สึกกดดันเท่าภูเขาเลย……”

“แล้วทำไมสีหน้าของนายถึงย่ำแย่ขนาดนั้นล่ะ?”

“เห็น ๆ อยู่ว่าเป็นเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนหลับดี ๆ !”

“คุณหนูล่ะ? เธอมาอำลานายไม่ใช่หรอกเหรอ?”หูปินรีบถามอย่างเป็นห่วง 

ฉินเทียนรู้ว่าหูปินเข้าใจผิดแล้ว เขาจึงกระแอมทีหนึ่งแล้วพูด: “ไม่เป็นไร”

“ก็แค่เป่ยเจียงเองไม่ใช่เหรอ ฉันไปประเดี๋ยวเดียวก็กลับ”

“คุณหู ไม่จำเป็นต้องก่อเรื่องราวใหญ่โตแบบนี้ก็ได้มั้ง?”

“บอกให้พวกพี่น้องแยกย้ายกันเถอะ!”

“ได้ยังไง!”หูปินพูดด้วยน้ำเสียงที่พิโรธ: “ถึงแม้พี่น้องทุกคนจะไม่ได้เหยียบย่ำลงบนผืนแผ่นดินของเป่ยเจียง แต่พวกเราก็ต้องทำให้ผู้คนในเป่ยเจียงได้เห็นถึง”

“ความมั่นใจและพลังของหนานเจียงของเรา!”

“พี่น้องทุกคน ตั้งขบวน เชิญคุณผู้ชายขึ้นรถ!”

กลุ่มคนชุดดำที่ดูน่าเกรงขาม แยกออกเป็นเส้นทางเส้นหนึ่ง

ราชาบู๊หูปินเปิดประตูรถให้ฉินเทียนด้วยตนเอง 

ฉินเทียนเข้าใจอารมณ์ของคนเหล่านี้อยู่ เหมือนดั่งหลิวหรูยู่ที่รู้สึกละอายต่อเขา

เนื่องจากเดิมทีนี่เป็นเรื่องของตระกูลอานพูดตามหลักแล้ว มันไม่มีความเกี่ยวข้องกับฉินเทียนเลย

ฉินเทียนรักษาอาการโรคของอานกั๋วจนหาย ถือเป็นคุณูปการอันยิ่งใหญ่แล้ว ซึ่งเขาสามารถไม่สนใจเรื่องทั้งหมดนี้ได้

มิหนำซ้ำยังเป็นการไปเผชิญหน้ากับความตายเพียงคนเดียวด้วย

แต่ทว่าเขาไม่ได้เลือกที่จะหลบหนี แต่เป็นการเลือกที่จะเผชิญหน้ากับมัน

เพราะฉะนั้นผู้คนในตระกูลอานจึงรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณเป็นอย่างมาก ต่างอยากทำอะไรเพื่อฉินเทียนบ้าง

หากไม่ให้พวกเขาทำ สภาพจิตใจของพวกเขามีแต่จะย้ำแย่มากยิ่งขึ้น

แต่ทว่าการที่ไม่เห็นหน้าจุยเฟิงนั้น เป็นสิ่งที่ฉินเทียนคาดไม่ถึงเล็กน้อย 

หูปินพูดกดเสียงต่ำ: “ราชาลับรออยู่ที่ริมแม่น้ำแล้ว ทางเราจัดเตรียมเรือให้คุณผู้ชายเรียบร้อยแล้ว”

ฉินเทียนพยักหน้า จากนั้นเขาถึงจะเดินขึ้นรถ 

หูปินเป็นคนขับรถด้วยตนเอง 

คนอื่นที่เหลือก็ต่างพากันกระโดดขึ้นรถ 

มีรถยนต์ทั้งหมดเกือบร้อยคัน เรียงรายกันเป็นแถวยาว ขับออกจากคฤหาสน์ตระกูลอานขับแล่นอยู่บนถนนของเมืองหลวง 

บนถนน เมื่อบุรุษวัยรุ่นจำนวนมากได้ยินเรื่องนี้ รวมไปถึงทหารที่ซื่อสัตย์และมีสัจจะเห็นรถยนต์แล้ว ต่างก็พากันตะโกนเสียงดังว่า:

“ร่วมอำลาคุณผู้ชาย!”

“ร่วมอำลาคุณผู้ชาย!”

ทุกตำแหน่งที่รถขับเคลื่อนผ่าน ผู้คนก็จะพากันหลบเลี่ยง

เมื่อฉินเทียนเห็นภาพเหตุการณ์นี้เขาก็รู้สึกทอดถอนใจ และรู้สึกเคารพเลื่อมใสอานกั๋วเล็กน้อย

เขารู้อยู่ว่าคนเหล่านี้ตะโกนและมาที่นี่ด้วยความสมัครใจ

เมื่อเปรียบเทียบกับพลังคณะบู๊ที่ยิ่งใหญ่ของตระกูลอานคนเหล่านี้เป็นหินรากฐานที่ประคองตำแหน่งราชาหนานเจียงของอานกั๋วไว้ต่างหาก

อานุภาพของลัทธิเต๋าไม่ได้อยู่ที่ราชสำนัก แต่อยู่ที่ประชาชน

เหล่าผู้คนที่มาร่วมอำลาด้วยความสมัครใจนี้ ถึงแม้พวกเขาจะไม่ใช่ผู้คนในตระกูลอานแต่พวกเขาแทบจะได้รับการทุ่มเทและการช่วยเหลือในทุก ๆ ด้านจากอานกั๋ว 

เพราะฉะนั้นในจิตใจของพวกเขา อานกั๋วก็คือหอโคมไฟ 

ตอนนี้หอโคมไฟของพวกเขากำลังทรุดตัวลง หนานเจียงกำลังจะจมดิ่งสู่ความมืดตลอดกาล

ภายใต้สถานการณ์ที่อันตราย มีนักรบผู้กล้าจะข้ามแม่น้ำไปช่วยชีวิตตัวคนเดียว