บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 240

ถนนยาวที่ว่างเปล่า

ฉินเทียน หนึ่งร่าง ดาบหนึ่งเล่ม 

เงาร่างที่สูงใหญ่ ดาบโค้งที่เรียวยาว

บนใบหน้าที่หล่อเหลางดงาม มีความคิดที่จะฆ่าเป็นประกายอยู่ในดวงตาที่ดูเหมือนจะใสสะอาด 

เขารู้อยู่ว่าผู้คนบนถนนถูกเคลียร์ด้วยความตั้งใจ 

และรู้ด้วยว่าร้านค้าทั้งสองข้างทางที่ประตูปิดแน่น มีนักฆ่าที่ร้ายแรงมากซุกซ่อนอยู่

แต่ทว่าในเมื่อเริ่มทำการฆ่าล้างแล้ว งั้นก็ฆ่าต่อเถอะ

แสงอาทิตย์หลบซ่อนอยู่หลังชั้นเมฆ

หนึ่งร่างพร้อมกับดาบหนึ่งเล่มเดินอยู่บนถนน สะท้อนเป็นเงาที่ยาวเหยียด

เขาก้าวเดินไปด้านในอย่างมีจังหวะ

“ฆ่า!”

“ฆ่ามันซะ!”

ประตูของร้านค้าทั้งสองข้างทางเปิดออก นับไม่ถ้วนว่ามีจำนวนคนกี่คนกันแน่ กำลังกวัดแกว่งมีดสับเนื้อแล้วพุ่งตรงเข้ามา 

ดวงตาของพวกเขาทุกคนล้วนเป็นสีแดง

ที่นี่เป็นอาณาบริเวณของเป่ยเจียง หอชงเซียวคือราชสำนักที่ศักดิ์สิทธิ์ในใจพวกเขา 

จะปล่อยให้คนอย่างฉินเทียนที่เป็นคนนอกก้าวเข้าไปได้อย่างไร

หากเป็นแบบนั้น แล้วต่อไปจะให้ผู้คนในเป่ยเจียงลืมตาอ้าปากอีกได้อย่างไร? 

ต้องทำการฆ่าฉินเทียนให้ตายอยู่กลางระหว่างทางไปหอชงเซียวให้ได้!

แววตาของฉินเทียนเยือกเย็นถึงขีดสุด มือขยับ ฟาดฟันดาบยาวที่อยู่ในมือออกไป!

เสียงกรีดร้องเสียงแหลมดังขึ้น!

มีคนล้มลงบนพื้นอย่างต่อเนื่อง คนที่ตามมาทีหลัง มีคนที่ไม่กลัวตายพุ่งตรงเข้ามาอีกครั้ง!

น้ำเลือดทำให้ถนนถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงไปอย่างรวดเร็ว

จากนั้นน้ำเลือดก็รวมกันจนกลายเป็นลำธาร ไหลลงไปตามพื้นที่ต่ำแล้วไหลเข้าไปในท่อระบายน้ำ

ฝีเท้าของฉินเทียนไม่หยุดลง สังหารอย่างบ้าระห่ำไปหนึ่งร้อยเมตร

ในที่สุด ศัตรูกลุ่มนี้ เหลือแค่ไม่กี่คนที่ยังสามารถยืนหยัดต่อไปได้ คนอื่นที่เหลือถ้าไม่บาดเจ็บสาหัสก็ตายอย่างอนาถ ต่างล้มลงบนพื้นแล้ว

ข้างหน้าว่างเปล่า

ฟ้าดินเงียบสงบเหมือนไร้ชีวียังไงอย่างนั้น

ดาบที่อยู่ในมือฉินเทียน รวมไปถึงทั่วทั้งร่างเขาถูกย้อมเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด

เขามุ่งหน้าเดินไปข้างหน้า 

มีสมาชิกพลาธิการจำนวนมากพุ่งออกมาจากร้านค้าที่อยู่ข้างหลังเขา

พวกเขาเหมือนดั่งวิญญาณยังไงอย่างนั้น หามสมาชิกที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว

จากนั้นค่อยใช้ปืนฉีดน้ำแรงดันสูงชะล้าง พื้นถนนสะอาดสะอ้านเหมือนเพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

ถนนยาวสิบไมล์ ในขณะที่ฉินเทียนเดินถึงตำแหน่งห้าร้อยเมตรหรือหนึ่งไมล์ ศัตรูกลุ่มที่สองก็ปรากฏแล้ว

พวกเขาไม่เหมือนศัตรูกลุ่มแรกที่พุ่งเข้ามาฆ่าโดยตรง

นักธนูหนึ่งน้อยคน ยึดครองถนนทั้งสองข้างแล้วยิงธนูมาทางฉินเทียน

ฉินเทียนฟันดาบยาวที่อยู่ในมือไปมา ต้านทานธนูอันเฉียบคมกลุ่มแรกไปได้ ในขณะเดียวกันเขาก็พุ่งเข้าไปในค่ายนักธนูที่อยู่ฝั่งซ้ายเหมือนหมาป่านักล่าตัวหนึ่ง

ฆ่า!

เวลานี้ ไม่ใช่คุณตายก็คือฉันตาย

เขาจะไม่ออมมืออีกต่อไป 

เนื่องจากอาจทำให้เพื่อนพ้องบาดเจ็บได้ นักธนูที่อยู่ฝั่งขวาจึงไม่สามารถยิงธนูออกมาได้อีก 

พวกเขาชักดาบยาวออกมาแล้วพุ่งเข้ามาให้ความช่วยเหลือ 

สีหน้าของฉินเทียนไร้ความรู้สึก แสงดาบฟาดฟันตรงเข้ามา

หลังจากสังหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว สนามรบก็ถูกทำความสะอาดอย่างรวดเร็วเหมือนเคย

จากนั้นเขาก็เดินทางต่ออีกห้าร้อยเมตร และพบเจอกับการถูกดักฆ่าอีกครั้ง

ถนนยาวสิบไมล์ ทุก ๆ ไมล์ล้วนเป็นด่านแห่งความเป็นความตาย

ด่านแห่งความเป็นความตายสิบด่าน กระทั่งถึงด่านสุดท้าย เขาก็จำไม่ได้แล้วว่าตัวเองฆ่าคนไปแล้วเท่าไหร่ 

ยิ่งกว่านั้นคือทั้งร่างกายของเขาเริ่มเหน็บชาขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว

ในที่สุดเมื่อฆ่าไปถึงใต้หอชงเซียว พระอาทิตย์ก็ใกล้จะลับขอบฟ้าไปแล้ว

อาทิตย์ยามอัสดงสีเลือดทำให้ทั่วทั้งถนน ถูกปกคลุมด้วยสีสันที่ลึกลับหนึ่งชั้น มีกลิ่นอายแห่งความลึกลับไหลออกมา

เขาค่อย ๆ หันหลังกลับไป มองดูถนนหนทางที่ถูกชะล้างจนสะอาดสะอ้าน 

ถึงแม้จะมองไม่เห็นคราบเลือดบนพื้น แต่ทว่าบนอากาศกลับมีกลิ่นคาวเลือดที่เข้มข้น

“ฉันจะพบราชาเป่ยเจียงของ​​พวกแก หากไปในสภาพแบบนี้มันจะเป็นการเสียมารยาท”

“รบกวนชะล้างให้ฉันด้วยสิ”เขาแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางพูด

ที่เกิดเหตุเงียบกริบ

จากนั้นก็มีปืนฉีดน้ำแรงดันสูงสองกระบอกยื่นออกมาจากร้านค้าสองข้างทาง และมีน้ำจากท่อน้ำสองสายพุ่งตรงไปทางเขา

ฉินเทียนกางแขนทั้งสองข้างออก ปล่อยให้น้ำที่เย็นเจี๊ยบชะล้างร่างกายเขาเต็มที่