บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 243

ถงจิ่งยิ้มพลางพูด: “เป็นแค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในอดีต ราชาเป่ยเจียงไม่ต้องพูดถึงก็ได้” 

เมื่อเห็นว่าฉินเทียนไม่เข้าใจ ยู่หลิงหลงจึงอธิบายด้วยน้ำเสียงที่ต่ำทุ้ม: “ราชาเป่ยเจียงคนก่อนต้วนชิ่ง สิ้นมโนธรรม ใช้วิถีทางเพื่อช่วงชิงบัลลังก์อำนาจ”

“เพื่อเป็นการได้รับความเชื่อมั่นจากต้วนชิ่ง แล้วแก้แค้นให้พ่อดิฉัน เพราะฉะนั้นขณะที่อยู่ในการทดสอบของต้วนชิ่ง หลิวเช่อรู้ทั้งรู้ว่าเป็นเหล้าพิษ แต่เขาก็ยังดื่มมันลงไป”

“หลังจากพิษกำเริบ ในขณะที่กำลังจะตาย ท่านถงบังเอิญพบเจอพอดี ต้องขอบคุณท่านถงมาก ๆ ที่ลงมือช่วยเขาระงับพิษเอาไว้”

“เพราะฉะนั้น เขาถึงได้มีชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้ได้”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง 

มิน่าล่ะตั้งแต่ที่ฉินเทียนเข้ามาในห้อง เขาก็มองเห็นปราณสีดำแบบใบหน้าของหลิวเช่อเลย

นั่นเป็นสัญญาณที่บอกว่าพิษได้แทรกซึมเข้าไปลึกมาก ๆ 

“ตอนนี้พิษอยู่ในตัวราชาเป่ยเจียงยังไม่ถูกถอนใช่ไหมครับ?”เขาอดไม่ได้ที่จะถาม 

ถงจิ่งยิ้มอย่างขมขื่นพลางพูด: “จากความสามารถของกระผม แค่สามารถระงับมันไว้ได้เท่านั้น ไม่สามารถถอนรากถอนโคนได้ อีกทั้งผมรักษาให้เขาด้วยวิธีการใช้พิษโจมตีพิษ”

“ตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ พิษทั้งสองชนิดหมุนเวียนกันไปมา เกรงว่าคงแทรกซึมเข้าไปในไขกระดูกแล้วกระมัง”

“ความเจ็บปวดในทุก ๆ ครั้งที่พิษในตัวราชาเป่ยเจียงกำเริบ มันไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถอดทนได้”

“ช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ ลำบากคุณเลยนะครับ”

หลิวเช่อรีบพูดว่า: “ท่านถงพูดอะไรล่ะครับ!”

“หากไม่ใช่เพราะท่านถง ผมคงตายไปตั้งนานแล้ว จะยังมีกิจการพื้นฐานอย่างตอนนี้ได้อย่างไร”

“กิจการพื้นฐานเป็นเพียงเรื่องรองเท่านั้นครับ สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกปลื้มใจมากที่สุดคือผมได้แต่งงานกับหลิงหลง แถมเธอยังช่วยผมคลอดชิงเหยาด้วย”

“การที่มีภรรยาและลูกสาวแบบนี้นั้น เท่านี้ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วครับ!”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ !”

ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า เขารู้สึกว่าราชาเป่ยเจียงหลิวเช่อคนนี้ เป็นลูกผู้ชายที่มีจิตใจเข้มแข็งตรงไปตรงมา และให้ความสำคัญกับศีลธรรมน้ำใจอยู่

“เดี๋ยวก่อน!”

เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะมองไปทางยู่หลิงหลงแล้วถามว่า: “เมื่อกี้คุณบอกว่าราชาเป่ยเจียงทำเพื่อล้างแค้นให้พ่อคุณงั้นเหรอ?”

ยู่หลิงหลงพยักหน้า ในดวงตามีน้ำตาคลอเบ้า: “พ่อของดิฉันมีนามว่าหลินหู่ และท่านก็คือราชาเป่ยเจียงองค์ก่อนก่อนนั่นเองค่ะ”

แบบนี้นี่เอง 

ในที่สุดฉินเทียนก็เข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว 

แต่ทว่าเขาก็ยังรู้สึกสงสัยเล็กน้อยอยู่ดี ก่อนจะพูดว่า: “ในเมื่อคุณเป็นลูกสาวของราชาเป่ยเจียงองค์ก่อนก่อน แล้วคุณเป็นหนึ่งในสี่ราชาที่อยู่เบื้องล่างนายท่านอันได้ยังไง?”

หากพูดตามหลักการแล้ว มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้นะ 

เรื่องราวที่ใหญ่โตขนาดนี้ อานกั๋วไม่มีทางสังเกตไม่เห็นแน่นอน

อานกั๋วถอนหายใจแล้วพูด: “เรื่องนี้ ให้ผมเป็นคนพูดเองเถอะ”

“สิ่งที่น่าทอดถอนใจคือ ไม่นึกเลยว่าสหายหลินหู่จะถูกทำร้ายมานานขนาดนี้ อดีตตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ พวกเราเป็นเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่อง”

“ทั้งหนานเจียงและเป่ยเจียง ก็ต่างอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขเหมือนดั่งพี่น้องเช่นกัน”

“หลังจากที่ไอ้เวรต้วนชิ่งนั่นลอบทำร้ายสหายหลินหู่แล้ว เพื่อเป็นการเบี่ยงเบนเป้าหมาย มันเลยโยนความผิดและใส่ร้ายผม”

“ดังนั้นทั้งหนานเจียงและเป่ยเจียงจึงเริ่มเป็นศัตรูต่อกัน”

“เรื่องทั้งหมดทั้งมวลนี้ ล้วนเกิดมาจากเจตนาที่เห็นแก่ตัวของมันคนเดียว!”

หลิวเช่อพยักหน้าแล้วพูด: “หลิวเช่อเป็นคนที่นิสัยโฉดชั่วเสมือนหมาป่า สาเหตุที่มันเปิดศึกสงครามกับหนานเจียง ไม่เพียงแค่จะเบี่ยงเบนความขัดแย้งเท่านั้น ในขณะเดียวกันมันก็อยากใช้โอกาสนี้โจมตีและยึดครองหนานเจียงด้วย”

“และกลายเป็นราชาทั้งหนานเจียงและเป่ยเจียงดั่งที่มันเพ้อฝัน”

ยู่หลิงหลงพูดอย่างน้ำตาคลอเบ้า: “ดิฉันรู้อยู่ว่านายท่านไม่มีทางทำร้ายพ่อดิฉันแน่นอน”

“หลังจากเรื่องนี้เกิดขึ้น ดิฉันจึงไปขอความช่วยเหลือจากเขา หวังว่าจะสามารถกำจัดต้วนชิ่งได้”

“ต่อมาหลิวเช่อฆ่าต้วนชิ่งสำเร็จ และกลายเป็นราชาเป่ยเจียงองค์ใหม่”

“ทว่าทั้งหนานเจียงและเป่ยเจียงมีความแค้นต่อกันแล้ว หากจะเปลี่ยนแปลงสถานะการทุกอย่างโดยการอาศัยกำลังแรงของเขาคนเดียวละก็ มันเป็นเรื่องที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงสักเท่าไหร่”

“ยกตัวอย่างเช่นพวกคนที่ถูกคุณชายใหญ่ฆ่าข้างนอกนี้ ในบรรดาพวกเขาทั้งหมด แทบจะทุกคนเลยที่อดไม่ได้ที่จะยึดหนานเจียงมารวมกับเป่ยเจียงให้เร็วที่สุด”

“ดิฉันจึงทำได้แค่คอยอยู่ข้างกายนายท่าน และคอยคลี่คลายความขัดแย้งระหว่างกันอยู่อย่างลับ ๆ ”

จนกระทั่งถึงบัดนี้ ฉินเทียนก็ถือว่าเข้าใจโดยสิ้นเชิงแล้ว

หลิวเช่อคือทหารองครักษ์ที่อยู่ข้างกายหลินหู่ ราชาเป่ยเจียงองค์ก่อน และน่าจะรู้จักกับคุณหนูอย่างหลิงหลงคนนี้ตั้งนานแล้ว 

ทว่าตอนนั้นตัวตนของทั้งสองคนแตกต่างกันมาก 

ฉินเทียนคาดสถานการณ์ว่าความรักของพวกเขาทั้งสอง น่าจะเพิ่งเริ่มหลังจากหลิวเช่อฆ่าต้วนชิ่งและหลังแค้นให้หลินหู่

ภายใต้ความรู้สึกที่ซาบซึ้งใจ คุณหนูอย่างหลิงหลงจึงมอบกายและใจของตนให้แก่นักรบผู้กล้าที่มีฝีมือความสามารถเก่งกาจ