บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 244

เมื่อเผชิญหน้ากับแววตาที่ดูแรงกล้าของถงจิ่ง สุดท้ายฉินเทียนจึงกัดฟันแน่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น: “ตระกูลฉินแบบนี้น่ะ ไม่กลับก็ไม่เป็นไร”

หลังจากพูดจบ สีหน้าของเขาก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิมอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังก้าวเท้าเดินออกไปโดยที่ไม่หันหน้ากลับอีกเลย!

หลิวเช่อพูดเสียงดัง: “ขอน้อมส่งคุณชายใหญ่ครับ!”

“หลิงหลง ผมเคลื่อนที่ไม่ค่อยสะดวก คุณช่วยไปส่งคุณชายใหญ่และนายท่านอันที่ริมแม่น้ำแทนผมหน่อย!”

“งั้นคุณรอฉันกลับมานะคะ”ยู่หลิงหลงพูดอย่างเป็นห่วงคำหนึ่ง ก่อนจะรีบเดินตามฝีเท้าของฉินเทียน

“ไม่ว่ายังไงก็เป็นญาติในสายเลือดที่สนิทที่สุดอยู่ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ไม่เร็วก็ช้าก็จะจัดการเรื่องนี้ได้เองค่ะ……”

เธอพูดโน้มน้าวคำหนึ่ง เมื่อเห็นว่าฉินเทียนเย็นชาไม่พูดอะไร เธอจึงอดไม่ได้ที่จะพูด: “คุณอย่ารีบสิคะ!”

“คุณคิดว่าสภาพแบบนี้จะสามารถออกจากเป่ยเจียงได้หรือ?”

“อย่าลืมนะคะ ตอนนี้ภายนอกพวกเรายังเป็นศัตรูคู้แค้นกันอยู่นะคะ”

ได้ยินแบบนี้ฉินเทียนถึงจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา: “แล้วคุณว่าคุณจะทำยังไงดี?”

ยู่หลิงหลงถลึงตาใส่เขาทีหนึ่งแล้วพูด: “โชคดีนะที่คุณไม่ใช่ลูกเขยของฉัน ไม่งั้นฉันคงเหลากบาลคุณไปอย่างอดใจรอไม่ไหวแล้วค่ะ”

“ทำไมพอถึงเวลานี้สมองคุณก็เปล่งปลั่งแล้วคะ?”

“ยังไม่รีบจับมือของฉันไว้อีก!”

“หื้ม?”ฉินเทียนตอบสนองกลับมาไม่ค่อยได้ 

ยู่หลิงหลงพูดอย่างไม่สบอารมณ์: “จับมือของฉันเอาไว้ ฉันก็จะกลายเป็นเชลยศึกของคุณ ผู้คนในเป่ยเจียงจะได้ไม่กล้าแตะต้องตัวคุณไงล่ะคะ”

เธอพูดอย่างไม่สบอารมณ์คำหนึ่ง ก่อนจะเป็นฝ่ายยื่นมือไปจับมือของฉินเทียนเอาไว้

พื้นฐานของผู้หญิงคนนี้ดีเกินไปแล้ว ฉินเทียนปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผิวพรรณที่เหมือนดั่งตุ๊กตาพอร์ซเลนนั่นของหลิวชิงเหยา ได้รับการถ่ายทอดมาจากเธอที่เป็นแม่

บวกกับการบำรุงดูแลช่วงหลัง คนอายุ 40 กว่าแล้ว แต่ฝ่ามือยังนุ่มลื่นเหมือนหญิงสาวคนหนึ่งอยู่

มองดูสีหน้าท่าทางของเธอในตอนนี้ ในใจฉินเทียนก็ถึงกับมีความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้น 

“อย่าคิดอะไรมั่วซั่วนะ ฉันอายุปานนี้แล้ว ใกล้จะเป็นแม่คุณได้แล้วนะคะ”

“คุณเป็นรุ่นราวคราวเดียวกันกับลูกสาวฉัน”ยู่หลิงหลงยิ้มพลางพูด ลักษณะท่าทางของเธอในตอนนี้เหมือนเด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง

สีหน้าของฉินเทียนแดงก่ำขึ้นมาชั่วขณะ ดึงมือของยู่หลิงหลงแล้วเดินออกไปข้างนอก ในสายตาของคนอื่น มันเป็นการนำตัวยู่หลิงหลงมาเป็นตัวประกัน

ระหว่างทาง ไม่มีคนเข้ามาสกัดกั้นจริง ๆ ด้วย 

ณ ริมแม่น้ำ เมื่อเห็นว่าเขาและอานกั๋วมาถึงอย่างปลอดภัย จุยเฟิงจึงรีบควบคุมเรือไปเทียบฝั่งอย่างสุดชีวิต

ยู่หลิงหลงกำชับฉินเทียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาไปสองสามคำ ฉินเทียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังลั่นมาจากตำแหน่งที่ห่างออกไปไกล

“คุณหญิง อย่าปล่อยตัวไอ้แซ่ฉินนั่นไปนะ!”

“รีบสกัดมันเอาไว้!”

“สกัดกั้นไอ้แซ่ฉินนั่นเอาไว้!”

“มันฆ่าราชาเป่ยเจียง!”

“มันใช้พิษฆ่าราชาเป่ยเจียง!”

คนนับร้อยที่ดำมืดเป็นแถบพุ่งตรงเข้ามาด้วยดวงตาที่แดงเถือก 

“เกิดอะไรขึ้น?”

“พิษของราชาเป่ยเจียงกำเริบหรือ? เขาบอกว่าหาหนทางรักษาได้แล้วไม่ใช่หรือ?”ฉินเทียนมองหน้ายู่หลิงหลงแล้วถามอย่างตื่นเต้น

ไม่รู้ว่าดวงตาของยู่หลิงหลงแดงก่ำขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน 

เธอมองหน้าฉินเทียนพลางยิ้มอย่างเศร้าสลดพลางพูด:

“เขารู้อยู่ว่ามีเพียงเขาตายไปแล้ว อีกทั้งเสียชีวิตอยู่ในกำมือของคุณ ท่านถงถึงจะกลับไปรายงานเรื่องนี้ได้”

“และสิ่งที่สำคัญมากกว่านั้นคือ ตระกูลฉินก็จะไม่สงสัยว่าเป่ยเจียงสมคบกับคุณ”

“เมื่อเป็นแบบนั้นแล้ว เป่ยเจียงถึงจะกลายเป็นหมากลับของคุณอย่างแท้จริง”

“เขาตัดสินใจเด็ดขาดตั้งนานแล้วว่าจะตาย และที่ไม่อยากตายต่อหน้าฉันและคุณนั้น ก็เป็นเพราะกลัวว่าพวกเราจะเสียใจ”

“รีบไปเถอะ อย่าปล่อยให้เขาตายฟรี!” 

เธอร้องไห้พลางดันตัวฉินเทียนขึ้นเรือ

“แล้วคุณล่ะครับจะเอายังไงต่อ?”ฉินเทียนถามอย่างเร่งรีบ 

ยู่หลิงหลงตอบกลับด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า: “เขาอาศัยมือคุณกำจัดกลุ่มคนที่ไม่ปลอดภัยทิ้งแล้ว คนสนิทที่เหลือจะเคารพฉันเป็นราชาเป่ยเจียงองค์ใหม่”

“ถึงเวลานั้นฉันจะติดต่อหาคุณเองค่ะ”

ฉินเทียนยังอยากพูดอะไรต่อ จุยเฟิงกลับออกคำสั่งเสียงดัง: “ให้เร็ว!”

“ออกเรือ!”

เรือลำใหญ่พุ่งลงแม่น้ำ มุ่งหน้าตรงไปยังกลางแม่น้ำ ฉินเทียนยืนอยู่บนหัวเรือ มองดูยู่หลิงหลงที่ยืนอยู่บนฝั่งค่อย ๆ เลือนรางไป