บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 245

“ไม่ไหวแล้ว ๆ ”

“ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ”

“ฉันต้องรีบกลับหลงเจียง!”หลังจากพูดจบ ฉินเทียนจึงรีบอยากจะหลบหนี

“อยากหนีเหรอ? ไม่มีทาง!”พวกหูปินรวมตัวกันเป็นกำแพงมนุษย์หนึ่งชั้น ล้อมรอบเขาไว้

มีคนตะโกน: “เป็นผู้ชายห้ามบอกว่าไม่ไหว!”

“ยิ่งกว่านั้นคือเป็นเหล้าที่ซุปตาร์ดังของเราคารวะให้เชียวนะ คุณฉิน คุณปฏิเสธเหล้าของพวกเราได้อยู่ แต่ว่าคุณปฏิเสธเหล้าของซุปตาร์ดังไม่ได้นะครับ”

“พวกนายพูดอะไรเนี่ย? คุณฉินจะไม่ไหวได้ยังไง?”

“ท่านใช้เลือดล้างเป่ยเจียงด้วยตัวคนเดียวและดาบเล่มเดียว จะกลัวเหล้ากระจอก ๆ กาหนึ่งได้ยังไงเล่า?”

“คุณหนูครับ กาเหล้าใบนี้ของคุณเล็กเกินไปหรือเปล่าครับ จะเปลี่ยนเป็นใบที่ใหญ่กว่านี้หน่อยไหมครับ?”

ฉินเทียนถึงกับมองบน พลางนึกในใจถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก กูแม่งจะไม่ช่วยพวกมึงแล้ว

กูช่วยพวกมึง แต่พวกมึงกลับมอมเหล้ากู

หยางหรงกระพริบตาพลางพูด: “คุณฉิน ฉันขอดื่มหมดแก้วก่อนเพื่อเป็นการแสดงความเคารพนะคะ!”

ผู้หญิงคนนี้ก็ใจเด็ดมากจริง ๆ ใช้กาเหล้าเทใส่แก้วแบ่งเหล้าที่มีความจุ 150 มิลลิลิตรจนเต็มแก้ว ก่อนจะดื่มหมดแก้วภายในอึกเดียวโดยไม่ขมวดคิ้วเลยแม้แต่น้อย 

นี่แม่งเป็นเหล้าหลงถาย 50 ดีกรีเชียวนะ แต่เธอกลับดื่มมันเหมือนดื่มน้ำเย็นยังไงอย่างนั้น 

“ฉันก็ขอชนแก้วหนึ่ง!”หลิวหรูยู่กัดฟันแน่นและเทใส่แก้วแบ่งเหล้า เลียนแบบหยางหรงดื่มหมดภายในอึกเดียว

แต่ทว่าหลังจากที่เธอดื่มหมดแล้ว ก็ไอจนใบหน้าแดงเถือกในทันที

เมื่อเห็นท่าทางของพวกเธอเป็นแบบนี้ พวกเวรที่อยู่บริเวณรอบ ๆ ก็โห่ร้องเสียงดังอีกครั้ง

ฉินเทียนจนปัญญา ทำได้เพียงดื่มเหล้าที่พวกเธอคาราวะให้คนละกาเล็ก ๆ 

ดื่มจนกลายเป็นสภาพนี้ ไม่มีทางที่เขาจะไม่ใช้กำลังภายในย่อยสลายมัน แต่ทว่าการใช้กำลังภายในย่อยสลายก็ต้องใช้เวลาเหมือนกัน

เพราะฉะนั้น จึงมีอารมณ์เคลิ้มเมาอยู่เล็กน้อย 

“พรุ่งนี้คุณฉินยังต้องกลับไปรายงานคุณภรรยาที่บ้านอีก คืนนี้รีบพักผ่อนตั้งแต่หัวค่ำเถอะค่ะ”หลิวหรูยู่ชายตามองฉินเทียนรอบหนึ่ง ก่อนจะเดินจากไปด้วยใบหน้าที่แดงเถือก

หยางหรงรีบตะคอกเสียงดัง: “ไอ้พวกสัตว์เดรัจฉาน หยุดมอมเหล้าเขาสักที”

“ไม่รู้หรือไงว่าตอนเช้าเขาเพิ่งผ่านศึกครั้งใหญ่มา และกำลังทั้งร่างกายก็แห้งเหือดหมดแล้ว?”

“รีบปล่อยเขากลับไปพักผ่อนซะ!”

“คุณฉิน เดี๋ยวฉันพาคุณไปห้องพักแขก”

ฉินเทียนยังอยากพูดอะไรบางอย่างต่อ อานกั๋วก็อมยิ้มพลางพูดเช่นกันว่า: “พอแล้ว อนาคตเรายังมีโอกาสอีกเยอะแยะ อนาคตยังอีกยาวไกล”

“เสี่ยวหยาง ลำบากเธอเลยนะ พาคุณผู้ชายกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

ถึงเวลาจากไปแล้ว

ถ้ายังไม่กลับอีก ฉินเทียนกลัวว่าตัวเองอาจจะกลับไม่ได้แล้วจริง ๆ

วันต่อมา เขากลับมาถึงหลงเจียงพร้อมกับอารมณ์ที่ซับซ้อน

เดินเข้าประตูบ้านอย่างระมัดระวัง รู้สึกเหมือนเป็นโจรยังไงอย่างนั้น โชคดีที่ซูซูไม่อยู่บ้าน เขาจึงรู้สึกโล่งอก

เมื่อเห็นว่าบนโต๊ะวางเต็มไปด้วยของขวัญต่าง ๆ ล้วนเป็นของฟุ่มเฟือยที่ราคาไม่ธรรมดา เขาจึงผงะไปอย่างควบคุมไม่ได้

ซูซูและหยางยู่หลันไม่ซื้อของพวกนี้นี่ หรือว่ามีแขกมาบ้าน?

มีเสียงดังมาจากบันได หยางยู่หลันเดินลงมาจากด้านบน

“แม่ครับ ผมออกทำงานนอกสถานที่กลับมาแล้วนะครับ”ฉินเทียนรีบยิ้มพลางกล่าวทักทาย 

หยางยู่หลันยิ้มพลางพูด: “แม่ก็เพิ่งกลับมาวันนี้เหมือนกัน ฉินเทียน ได้ยินซูซูบอกว่าแกไปรักษาโรคให้นายท่านคนหนึ่งในเมืองหลวงเหรอ?”

“เป็นยังไงบ้าง?”

“ทำไมแม่ถึงได้ยินมาว่าช่วงสองสามวันนี้เมืองหลวงไม่ค่อยสงบเลย แกไม่เป็นอะไรใช่ไหม​?”

ฉินเทียนยิ้มพลางตอบกลับว่า: “ไม่เป็นไรครับ เรื่องทุกอย่างจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

“แม่ครับ ของทั้งหมดนี้คืออะไรเหรอครับ? แม่ซื้อกลับมาจากการออกทำงานนอกสถานที่เหรอ?”