บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 249

ชุมชนแห่งความสุขเป็นสถานที่ที่กงลี่นัดพบซูซูก่อนถูกลักพาตัว 

“ตอนนี้เธอน่าจะไม่อยู่ที่นี่มั้ง”

“โจรเรียกค่าไถ่ต้องเอาตัวเธอไปซ่อนในที่ที่เป็นความลับอย่างแน่นอน”ซูซูพูดเสียงเศร้าโศก

ฉินเทียนนึกคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “ไปดูก่อนเถอะ ไม่แน่อาจจะเจอเบาะแสบางอย่างก็ได้”

มาถึงชุมชนแห่งความสุข

ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่เก่าแก่แห่งหนึ่ง ตำแหน่งที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ค่อนข้างห่างไกลความเจริญ 

บ่ายสี่โมง ผู้คนบริเวณรอบ ๆ น้อยมาก ๆ ผู้ที่เดินทางเข้าออกประตูหมู่บ้านเหมือนเป็นคนงานในโรงงานที่ทำงานกะดึก 

เดินวนอยู่รอบหนึ่ง แต่ก็ไม่พบอะไรเลย 

เมื่อเห็นว่าซูซูดูไม่ค่อยสบายใจ ฉินเทียนจึงพูดปลอบใจ: “ไม่ต้องรีบร้อนหรอก ยังไงก็ใกล้จะถึงสามชั่วโมงที่นัดหมายไว้แล้ว”

“เราอดทนรอต่ออีกพักหนึ่งเถอะ”

“คุณกระหายน้ำไหมครับ เดี๋ยวผมไปซื้อเครื่องดื่มให้คุณ”

ซูซูพยักหน้าโดยไม่คิดอะไรมากแล้วพูด: “ตรงนั้นมีร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดวอเลชหนึ่งร้าน ไปซื้อโค้กให้ฉันหนึ่งแก้วแล้วกัน”

ฉินเทียนรีบพยักหน้าแล้วตอบกลับ: “ได้เลยครับ”

“คุณรออยู่ตรงนี้นะครับ ผมจะรีบกลับมา”

“ช้าก่อน!”ทันทีที่เขาผลักประตู ก็ได้ยินซูซูตะโกนอย่างตะลึง 

“เป็นอะไรน่ะ?”เมื่อเห็นว่าสีหน้าของซูซูเปลี่ยนไปอย่างมาก ฉินเทียนจึงตกใจจนสะดุ้ง

“รีบไปดูเร็ว!”

“เหมือนฉันจะมองเห็นเสี่ยวเฉียงแล้ว!”หลังจากพูดจบ ซูซูก็กระโดดลงจากรถอย่างเร่งรีบ วิ่งตรงไปยังร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดวอเลชที่อยู่ฝั่งตรงข้าม 

“เสี่ยวเฉียงคือใครครับ?”ฉินเทียนที่ตามอยู่ด้านหลังถามอย่างเร่งรีบ 

“ลูกชายของกงลี่”ซูซูตอบกลับหนึ่งคำ ก่อนจะผลักประตูแล้ววิ่งเข้าไปในร้าน 

“เสี่ยวเฉียง หนูอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“แม่หนูล่ะคะ?”ภายในร้านว่างเปล่ามาก มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา และมีเซทแฮมเบอร์เกอร์วางอยู่ตรงหน้า 

“น้าซู น้ามาได้ยังไงครับ?”

“น้ามาตามหาแม่เหรอครับ?”เมื่อเสี่ยวเฉียงมองเห็นซูซู เขาก็ดูดีใจเป็นพิเศษ สังเกตเห็นได้เลยว่าเขาสนิทสนมกับซูซูมาก ๆ

ดูเป็นเด็กผู้ชายที่รู้จักคิดและน่ารักมาก ๆ

ซูซูถอนหายใจแล้วตอบกลับว่า: “ใช่แล้ว น้ามาหาแม่หนูน่ะ”

“เสี่ยวเฉียง รีบบอกน้ามาว่าแม่หนูไปไหนแล้ว?”

เมื่อเสี่ยวเฉียงมองเห็นฉินเทียนที่อยู่ข้าง ๆ จึงถามอย่างระแวดระวัง: “เขาคือใครครับ?”

ฉินเทียนตอบกลับ: “เป็นสามีของน้าซูของหนูครับ”

“เจ้าหนู พาพวกเราไปหาแม่หนูหน่อยนะ เดี๋ยวน้าเขยจะซื้อปืนของเล่นให้หนู”

“จริงเหรอครับ?”แววตาของเสี่ยวเฉียงเป็นประกายขึ้นมา 

ซูซูถลึงตาใส่ฉินเทียนทีหนึ่งแล้วพูด: “อย่าเย้าแหย่เด็ก!”

“เสี่ยวเฉียง​ รีบบอกน้ามาว่าแม่หนูไปไหนแล้ว”

เสี่ยวเฉียงก้มหน้าลง ทำปากจู๋แล้วตอบกลับว่า: “ตอนแรกแม่จะพาผมไปเยี่ยมคุณปู่และคุณย่าอยู่ครับ”

“ต่อมาแม่ก็ได้รับสายสายหนึ่ง แล้วแม่ก็จากไปคนเดียวเลยครับ”

“แม่บอกให้ผมรอแม่อยู่ที่นี่ แม่บอกว่าเดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้ว”

“แต่ว่าตอนนี้ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ทำไมแม่ยังไม่กลับมาอีกครับ”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าแม่ไปไหนแล้ว”

ซูซูถามอย่างเจ็บใจว่า: “แม่หนูจากไปนานขนาดนี้แล้ว หนูนั่งรออยู่ที่นี่คนเดียวมาโดยตลอดเลยเหรอ?”

เสี่ยวเฉียงพยักหน้า: “ผมชินแล้วครับ เมื่อก่อนถ้าแม่ออกไปทำงาน ผมก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว”

“แม่บอกว่าถ้าแม่ไม่กลับมา ห้ามหนีออกไปเที่ยวเล่น”

เด็กในครอบครัวยากจนจะสุกงอมและดูแลเรื่องภายในบ้านได้ก่อนเด็กทั่วไปจริง ๆ 

“น่ารักมาก!”ดวงตาของซูซูแดงก่ำขึ้นมา กอดเสี่ยวเฉียงเอาไว้ในอ้อมอก จากนั้นเธอก็หันไปมองฉินเทียนอย่าพูดอย่างกังวลใจ : “ตอนนี้คุณจะทำยังไงดี?” 

ฉินเทียนนึกคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับ: “เสี่ยวเฉียง บ้านคุณปู่และคุณย่าหนูอยู่ละแวกนี้หรือเปล่าครับ?”

“หนูจำได้หรือเปล่าว่าอยู่ตึกหมายเลขอะไร คอนโดที่เท่าไหร่ บ้านเลขที่เท่าไหร่?”

เสี่ยวเฉียงส่ายหน้า: “ผมจำบ้านเลขที่ไม่ได้ครับ”

“ผมจำได้แค่ว่าหน้าบ้านคุณปู่และคุณย่า มีดอกทานตะวันหนึ่งกระถาง”