บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 250

เวลาที่นัดหมายไว้กับโจรเรียกค่าไถ่นั่นคือสามชั่วโมง ตอนนี้ก็เหลือประมาณสิบกว่านาทีแล้ว

หลังจากผ่านไปสิบนาที โจรเรียกค่าไถ่น่าจะโทรหาซูซู

เพราะฉะนั้น ฉินเทียนต้องกลับไปรวมตัวกับซูซูที่ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดวอเลชภายในเวลาสิบนาที

อิงจากการชี้แนะของคุณลุงหน้าป้อมยาม เขาตามหาตึกหมายเลขห้าจนเจอ ซึ่งบนตึกมีลิฟท์ทั้งหมดสองตัว ตัวแรกเสีย ส่วนอีกตัวหนึ่งกำลังจะย้ายข้าวของย้ายบ้านอยู่

เขาเดินขึ้นบันไดโดยตรง บริเวณรอบ ๆ ไม่มีผู้คน เขาจึงแทบจะพุ่งขึ้นไปข้างบนเหมือนเศษเงาร่างหนึ่ง

ไม่นานนัก มาถึงชั้นแปดเป็นที่เรียบร้อย

อาคารแบบเก่า ระเบียงทางเดินมืดสลัวมาก แถมยังมีกลิ่นเชื้อราลอยอบอวลด้วย

มองเห็นหน้าประตูที่อยู่ทิศตะวันออกห้องหนึ่ง มีดอกทานตะวันที่เหี่ยวเฉาไปแล้วตั้งอยู่หนึ่งกระถาง เขาจึงรีบมุ่งหน้าเดินตรงเข้าไป

ในขณะที่กำลังจะเคาะประตูอยู่นั้น จู่ ๆ ได้ยินเสียงอันน่ารังเกียจดังมาจากข้างใน

น่าจะกำลังเปิดคลิปวิดีโออยู่

เมื่อตอบสนองกลับมาได้ ใบหน้าของเขาก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความหม่นหมอง แม่งดูหนังแบบนี้ตอนกลางวันแสก ๆ ในบ้านงั้นเหรอ

น่าจะเดินผิดห้อง เขาจึงรู้สึกผิดหวังขึ้นมาในทันทีอย่างอดไม่ได้

ดูท่าโจรเรียกค่าไถ่น่าจะไม่อยู่ที่นี่ เนื่องจากเวลาเร่งรีบ เขาจึงทำได้แค่รีบไปรวมตัวกับซูซูก่อน

จากนั้นรอให้โจรเรียกค่าไถ่โทรมาค่อยว่ากันอีกทีเถอะ

เมื่อคิดเช่นนี้ได้ เขาก็หันหลังและเตรียมพร้อมที่จะเดินจากไป

และในเวลานี้เอง เหมือนกับว่าหูเขาจะได้ยินเสียงที่ผิดปกติเล็กน้อย

ภายใต้เสียงอันน่ารังเกียจนั่น ราวกับว่ามีเสียงร้องไห้เบา ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่ง

ฉินเทียนตกตะลึงอย่างมาก รีบโคจรลมปราณ แสดงความสามารถในการส่งออกมาให้เต็มที่ 

เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว เสียงนั้นก็จะชัดเจนมากยิ่งขึ้น 

“กงลี่? นั่นใช่เธอหรือเปล่ากงลี่?”

“เธออยู่ด้านในไหม?”เขารีบใช้หูแนบกับประตูแล้วตะโกนเสียงดัง 

“ใคร?”

“คุณคือใคร?”มีเสียงเสียงหนึ่งดังมาจากในห้อง 

เสียงฟังดูแหบแห้งเล็กน้อย แต่ทว่าฉินเทียนสามารถยืนยันได้ในทันทีเลยว่าเธอคือกงลี่!

เธอต้องได้รับบาดเจ็บแน่นอน!

เมื่อคิดเช่นนี้ได้ ฉินเทียนจึงไม่มีเวลาไปสนใจอะไรมากมายขนาดนั้นแล้ว กำลังภายในหนึ่งรวมกันที่ฝ่ามือ แล้วตบใส่กลอนประตูอย่างรุนแรง 

เสียงแต็กดังขึ้น กระบอกสูบแตกหักไปในทันที

เขาเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป ภายในห้องมืดสลัวและเปียกชื้น มีกลิ่นเชื้อราตีขึ้นหน้า

ภายในห้องรับแขกไม่มีคน บนโต๊ะอาหารยุ่งเหยิงมาก มีทั้งก้นบุหรี่ ขวดเบียร์ แถมยังมีข้าวกล่องที่ไม่รู้ว่ากินไม่หมดมานานกี่วันแล้ว 

“ใช่คุณฉินหรือเปล่าคะ?”มีเสียงของกงลี่ดังออกมาจากห้องนอนอีกครั้ง 

“ฉันเอง!”ฉินเทียนยืนยันแล้วว่าภายในนี้ไม่มีคน เขาจึงรีบไปผลักประตูห้องนอนออก

“อย่าเข้ามา!”กงลี่ที่นอนอยู่บนเตียงตะโกนเสียงดังอย่างกะทันหัน

เธอหลับตาลงอย่างเขินอาย

ฉินเทียนเห็นว่าเธอนอนอยู่บนเตียงใหญ่ มีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมอยู่บนตัว

ด้านล่างผ้าห่มมีสี่มุม โดยแบ่งเป็นเชือกสี่เส้น ปลายข้างหนึ่งมัดอยู่บนขาเตียงทั้งสี่ข้าง

ปลายอีกข้างหนึ่งน่าจะมัดอยู่บนแขนและขาทั้งสองข้างของกงลี่

ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเธอถูกคนอื่นใช้กำลังมัดอยู่ในท่ากางแขนกางขา และมัดติดอยู่บนเตียง 

สิ่งที่กำลังเปิดอยู่บนหน้าจอโทรทัศน์ที่อยู่บนหัวเตียง คือภาพฉากที่ไม่น่าดูเลย

เขารีบเดินเข้าไปปิดโทรทัศน์

เสียงสับสนวุ่นวายหายไปแล้ว ในที่สุดภายในห้องก็เงียบสงบลงสักที

“ไม่ต้องกลัว ฉันมาช่วยเธอแล้ว”

“ขอบคุณมากนะคะคุณฉิน คุณช่วยฉันแกะมัดบนมือก่อน ที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ”กงลี่หลับตาปี๋ เขินอายจนใบหน้าแดงก่ำ 

ฉินเทียนรู้สึกว่าเธอน่าจะถูกภาพฉากในเมื่อกี้นี้ทำให้ลำบากใจ บวกกับตัวเองบุกเข้ามาพอดี เพราะงั้นจึงรู้สึกเขินอาย

เขาเดินเข้าไปอย่างเร่งรีบ แกะเชือกที่มัดติดอยู่บนขาเตียง

เมื่อเห็นว่าเชือกรัดข้อมือของกงลี่จนเกิดเป็นรอยลึก ฉินเทียนก็รู้สึกโกรธเกรี้ยวอย่างมาก

ไอ้โจรเรียกค่าไถ่นั่นมันไร้ความเป็นมนุษย์มากเกินไปแล้ว 

“เธอไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”

“ลุกขึ้นมาได้หรือเปล่า?”เขาถามอยากเป็นห่วง อยากเปิดผ้าห่มออกเพื่อประคองตัวกงลี่ขึ้นมา 

“อย่าขยับ!”กงลี่ตะโกนคำหนึ่ง แล้วพูดด้วยใบหน้าที่แดงเถือก : “คุณฉิน คุณออกไปก่อนค่ะ…….”

“เดี๋ยวฉันจัดการเอง”