บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 265

　　ใบหน้าของเจิ้งจี๋กระตุก เขากัดฟันแล้วพูดว่า：“พี่กุ่ย ถ้าพี่จัดการฉินเทียนได้ ผมจะยกเมียให้พี่”

　　“คนเลว！”

　　“ใครเป็นเมียของนาย！”

“เจิ้งจี๋ นายนี่มันไม่มีความเป็นคนเลย！”กงลี่อดที่จะหน้าแดงไม่ได้ ด่าทอด้วยความโกรธ

เจิ้งจี๋รู้สึกว่าตัวเองเลวนิดหน่อย หน้าแดงแต่ไม่ได้พูดอะไร

เขาคิดหาวิธีชั่วคราว โดยการยืมมือของฉินเทียนจัดการเหล่ากุ่ย

จากนั้น พอกวนซานเย๋มา ก็ค่อยจัดการฉินเทียนอีกที

ส่วนเขาเจิ้งจี๋ ไม่เพียงแค่ได้เมียของเขากลับมา หลังจากนี้ยังไม่ต้องมีหนี้อีกด้วย

กลายเป็นผู้ชนะ！

เหล่ากุ่ยเองก็ไม่ได้โง่

มีดยาวในมือของฉินเทียน พ่อลูกตระกูลฉีที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้า

แถมยังมีคนบาดเจ็บมากมายขนาดนั้น รวมถึงคนในสูทชุดดำด้วย หรือว่า ทั้งหมดถูกตีเพราะฉินเทียน？

หากว่าเป็นเรื่องจริงล่ะก็ เหล่ากุ่ยอย่างเขามีสมองแปดคน ก็จัดการฉินเทียนไม่ได้

　　เมื่อเห็นเหล่ากุ่ยลังเล เจิ้งจี๋กัดฟันแล้วพูดว่า：“พี่กุ่ยอย่ากลัว！”

　　“เจ้าหมอนี่เมื่อครู่ปะทะกับพวกเราไป จึงบาดเจ็บทั้งสองฝ่าย！”

　　“ตอนนี้พวกเราลุกไม่ขึ้น เขาเองก็ขยับไม่ได้”

　　“เพียงแค่พี่ลงมือ รับรองจัดการเขาได้แน่นอน！”

　　“พี่กุ่ยจัดการเร็วเข้า！”

　　“พี่ฆ่าฉินเทียน ผมจะให้เมียแก่พี่”

　　“และเมื่อพี่ได้ช่วยพ่อลูกตระกูลฉี พวกเขาต้องตบรางวัลอย่างงามแน่ แล้วต้องเลื่อนขั้นให้พี่แน่！”

　　“พี่ก็จะเป็นวีรบุรุษเมืองเจิ้งของพวกเรา！”

　　“จริงเหรอ？”เหล่ากุ่ยหัวใจเต้นแรง

　　ในความเป็นจริงแล้ว ความยั่วยวนในสายตา มันแรงมาก！

　　เขากัดฟัน แล้วพูดเสียงดังว่า：“เหมินสัน โอกาสได้แสดงฝีมือมาถึงแล้ว！”

　　“จัดการ！”

เหมินสันเป็นเสมือนขุนพลมือหนึ่งของเหล่ากุ่ย พื้นที่ของเหล่ากุ่ยตอนนี้ ก็เป็นเหมินสันจัดการมาได้

แต่เจ้าหมอนี่สมองไม่ค่อยดีนัก แต่ว่า จงรักภักดีกับเหล่ากุ่ยมาก

เชื่อฟังเหล่ากุ่ย เขาเป็นคนไม่คิดอะไรมาก

เขาอุ้มคานหลังคาอันโตที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นไปทุบฉินเทียน

คานหลังคาอันโตหนักหลายสิบกิโล ยาวหลายเมตร เมื่อเทียบกับมีดม้งในมือของฉินเทียน ที่ไม่มีทางสู้ได้แน่

ขณะนั้นเอง ด้านนอกก็มีเสียงรถดังมา เสียงคนดังอึกทึก

ไม่รู้ว่ามีคนมากมายเท่าไหร่ ที่สวมชุดผ้าร่มสีดำ สีหน้าเคร่งขรึม เต็มไปที่จะสังหารคน！

　　“ซานเย๋！”

　　“ซานเย๋มาแล้ว！”

ส่วนคนตระกูลเจิ้ง ก็ตะโกนด้วยความกระตือรือร้น

การปรากฏของซานเย๋ แน่นอนว่าไม่ธรรมดา ทั้งบรรยากาศและสถานที่ตอนนั้น ทุกคนที่เห็น ต่างก็ตกใจจนไม่อยู่กับร่องกับรอย

　　“ไหนมังกรเก่งข้ามแม่น้ำ ต้องถามความเห็นฉันกวนซานก่อนว่าเห็นด้วยไหม！”

เมื่อซานเย๋พูด ราวกับสายฟ้าฟาด

　　เมื่อเห็นเหมินสันที่อึ้งอยู่ เหล่ากุ่ยก็พุดอย่างกระตือรือร้นว่า：“นายมัวแต่รออะไรอยู่？”

　　“โอกาสได้แสดงฝีมือมาถึงแล้ว！”

　　“เร็ว ให้ซานเย๋ดูพลังการต่อสู้ของนายหน่อย！”

เหมินสันที่ได้สติ ก็ร้องเสียงดัง จากนั้นจับคานหลังคาอันโต เสียงดังฮู้ว พุ่งไปจะกระแทกฉินเทียนให้ตาย

　　“ระวัง！”ทั้งซูซูและกงลี่ร้องด้วยความตกใจ

ฉินเทียนที่นั่งเฉยๆ สะบัดมีดม้งในมือเบาๆ จากนั้นก็เปลี่ยนทิศทางของคานหลังคา

เหมินสันที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายที่ใหญ่โต ก็พุ่งเข้ามาที่ด้านหน้าของฉินเทียน

ฉินเทียนยกขา จากนั้นก็เหยียบที่หน้าท้องของเขา

เสียงดัง“อ๊ะ”ร่างกายที่หนักกว่าร้อยกว่าโล ราวกับหมูตัวใหญ่หนึ่งตัว กระเด็นขึ้นมา

กวนซานเย๋ที่สวมชุดผ้าร่ม พาคนมีความมาสามารถมา จากนั้นพุ่งเข้าไปที่ประตูใหญ่

“ใครกัน？”กวนซานเย๋ตกใจมาก จากนั้นถอยหลังและยื่นมือไปกุมอาวุธ

ด้านหลัง ลูกน้องที่ดุราวกับเสือหมาป่ากลุ่มหนึ่ง ก็คำรามด้วยความโกรธ จากนั้นล้อมฉินเทียนเอาไว้

สายตาของคนพวกนี้เผยถึงความดุร้าย นั่นคือขุนพลอย่างแท้จริง เมื่อเทียบกับทีมเสือดำของตระกูลฉีแล้ว ไม่รู้ว่าแข็งแกร่งมากกว่ากี่เท่า