บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 290

“ขอบคุณ”

เถียหนิงซวงกับเหมยหงเซว่ลังเลสักพัก แต่ก็ยังรับเอาไว้แล้ว

เลือดตกยางออกอะไร พวกเธอต่างไม่ได้สนใจมาตั้งนาน

แต่ว่า เหลิ่งหยุนพูดว่า สามารถทำให้ไม่เป็นแผลเป็น สิ่งนี้สำหรับพวกเธอแล้ว ยากที่จะปฏิเสธจริงๆ

เหลิ่งหยุนเผยรอยยิ้ม：“ไม่เป็นไร”

“วันนี้พวกคุณลบหลู่ฉัน แค้นนี้ ไม่ช้าก็เร็วฉันต้องชำระ”

เถียหนิงซวงยิ้มออกมาอย่างเย็นชา：“ฉันรออยู่ตลอดแหละ”

งูเขียวหางไหม้คิดจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดพูดออกมา：“ว้าว นั่นคือเทพแห่งสไนเปอร์ใช่ไหม?”

ทุกคนรีบมองไป

เห็นเพียงในความมืดด้านนอก มีเงาของร่างหนึ่งเดินเข้ามา

มองดูแล้วช่างธรรมดา ดูเป็นคนซื่อๆ อยู่ในกลุ่มผู้คน คงดูไม่ออกอย่างแน่นอน

ตอนนี้สิ่งที่ค่อนข้างสะดุดตาคือ ด้านหลังของเขา แบกเจ้าสิ่งยาวๆเอาไว้

“นี่คือ——”ในกลุ่มคนทั้งหมด ฉานเจี้ยนค่อนข้างมีความรู้เรื่องปืน ก่อนหน้านี้ตอนเขาปกปิดชื่อสกุลจริง ก็ใช้ชื่อปืนเก่าแก่แทน

เขามองอย่างละเอียดสักพัก พูดว่า：“โมซิน-นากองท์M1944คาร์บิน?”

“คิดไม่ถึงเลย กดทับลงมาจนทหารรับจ้างร้อยกว่าคนโงหัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว กลับเป็นปืนเก่าแก่กระบอกนี้”

“เจ้าเพื่อนยากคนนี้ เทพจริงๆ”

“เจ้าสำนัก คุณไปหามาจากไหน?”

เหลิ่งหยุนขมวดคิ้วเป็นปม พูดว่า：“ถ้าคาดไม่ผิดละก็ เขาคงจะซุ่มอยู่ที่ไหล่เขานานแล้ว”

“กลับสามารถหลบหูหลบตาของฉันได้ หลบอยู่เหนือศีรษะของฉันได้ตั้งนาน”

“เจ้าคนนี้ ฉันคงต้องทำความรู้จักสักหน่อยแล้ว”

ฉินเทียนเผยรอยยิ้มทว่าไม่พูดอะไร

เห็นเพียงคนคนนั้นเมื่อมาถึงปากถ้ำ ตะโกนเสียงดัง：“ขอคารวะราชาเทพ！”

“พี่เฉินฝากข้าถามไถ่”

“เป็นคนของเฉินเอ้อร์กั่ว?”เหลิ่งหยุนจ้องมองฉินเทียน กัดฟันถาม：“คุณเอาภารกิจมอบให้ฉันแล้ว ยังให้เฉินเอ้อร์กั่วยื่นมือเข้ามา?”

“เยี่ยงไรถึงทำเช่นนี้！”

“คุณต้องอธิบายกับฉันสักหน่อยไหม?”

ฉินเทียนเผยรอยยิ้มพูดว่า：“กลับไปค่อยบอกกับคุณ”

เขาออกไปต้อนรับแล้ว พูดว่า：“นายคือเถาฟางสินะ”

ผู้ชายคนนี้ตอบอย่างหนักแน่น：“ใช่！”

“ผมคือเถาฟาง พวกคุณก็สามารถเรียกผมว่าฟางเถาได้”

ฉินเทียนพยักหน้า พูดว่า：“มา ให้ผมดูปืนของคุณหน่อย”

เถาฟางรีบเอาปืนยื่นมาทันที

ฉินเทียนดึงผ้าที่พันอยู่ด้านนอกออก มองเห็นด้านใน ปรากฏว่าเป็นปืนยาวกระบอกหนึ่ง

การ์ดแฮนด์หน้ากับตัวลำปืน ต่างเสียดสีจนแวววับ

“เป็นสิ่งเก่าแก่จริงๆด้วย” งูเขียวหางไหม้นึกถึงอะไรบางอย่าง พูดว่า：“ไม่ใช่สิ แล้วกล้องเล็งปืนของคุณล่ะ?”

“เมื่อสักครู่จากไหล่เขามาถึงที่นี่ ก็มีระยะสองสามร้อยเมตร อีกทั้งเป็นตอนกลางคืน สภาพการณ์มองเห็นแบบนี้”

“คุณยิงได้แม่นขนาดนี้ น่าจะใช้กล้องเล็งจุดแดงอินฟราเรดใช่ไหม?”

ถ้าใช้จุดแดงเล็งเป้าละก็ งูเขียวหางไหม้รู้สึกว่า เขาเองก็พอฝืน สามารถทำได้

เถาฟางส่ายหน้า พูดว่า：“ผมไม่ต้องใช้กล้องเล็ง”

“ผมเชื่อมั่นในสายตาของผม”

งูเขียวหางไหม้ตะลึงงัน：“ระยะไกลขนาดนี้ ใช้สายตาเล็ง?”

“เป้าหมายระยะไกลที่สุดที่คุณสามารถยิงได้เท่าไหร่เหรอ?”

เถาฟางพูดเบาๆว่า：“สำหรับผมแล้ว สายตาของผม ก็คือแปดเท่า”

“ตอนนี้เป้าหมายระยะไกลที่สุด 800เมตรนะ”

โอ้วสุดยอด......

ไม่ใช่เพียงแค่งูเขียวหางไหม้ ผู้ที่ได้รู้ถึงความยาก ทั้งหมดต่างตกใจอย่างมากจนพูดไม่ออก

ไม่พูดไม่ได้ว่า คนเหล่านี้ เกิดมาก็เหมาะสมที่จะทำเรื่องอะไรบางอย่าง

ทว่าเถาฟาง ก็คือเกิดมาเพื่อเป็นสไนเปอร์

ในตอนนี้ โทรศัพท์ของฉินเทียนดังขึ้น เป็นเฉินเอ้อร์กั่วที่โทรมา

เฉินเอ้อร์กั่วถามออกมาอย่างเริงร่า：“หัวหน้า คนของผมคนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

“คุณใช้เสร็จแล้ว ก็รีบส่งกลับมานะ”

“ต่อไปผมยังต้องอาศัยเขาเป็นหน้าเป็นตาน่ะ”