บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 289

ร้อยกว่าคน แบกอาวุธร้ายแรงร้อยกว่ากระบอก เรียงหน้าเป็นแถว บีบเข้ามาทางถ้ำ

เหมือนอยู่ภายใต้ไฟอันร้อนแรง นอกจากฉินเทียน ฉานเจี้ยนและเหลิ่งหยุนสถานการณ์แบบนี้ คนอื่นๆ สามารถพูดได้ว่า ยากที่จะรอดไปได้

ดวงตามองดู พวกเขาเข้าใกล้ก่วนยี่ที่หลบอยู่หลังก้อนหินเข้ามาทุกที

ก่วนยี่เข้าใกล้ความอันตรายที่อยู่เบื้องหน้า

ณ เวลานี้ ลูกกระสุนพุ่งเข้ามาหนึ่งนัดจากฝ่ายตรงข้าม ยิงเข้าที่ปีศาจน้ำคนหนึ่ง

หนึ่งนัดยิงทะลุศีรษะ

ปีศาจน้ำคนนั้นไม่มีแม้เสียงโอดโอย ก็ฟุบลงบนพื้น

นักฆ่าคนอื่นๆ ยังไม่ทันได้รู้สึกตัว พวกเขานึกว่า ในถ้ำฝั่งตรงข้ามยิงออกมา

จนถึง——

ปังปังปังปัง！

เสียงปืนดังอย่างต่อเนื่อง เพื่อนของพวกเขาที่อยู่ด้านข้าง ถูกยิงเข้าบนศีรษะคนละนัด หมอบกลิ้งลงพื้น

“มีสไนเปอร์！”

“อยู่ที่ไหล่เขาด้านตรงข้าม！”

“รีบซ่อนตัว！”เสียงตะโกนตกใจ พวกเขายิงปืนไปยังไหล่เขาฝั่งตรงข้ามอย่างเร่งด่วน หลังจากนั้นหาก้อนหินหลบซ่อนตัว

เหลิ่งหยุนอดที่จะถามอย่างอยากรู้ขึ้นมาไม่ได้：“ลุงฉาน สไนเปอร์！คนนี้เก่งจริงๆ”

“เป็นคนของคำสาปสวรรค์ของพวกคุณหรือเปล่า?”

“ดูแล้ว คำสาปสวรรค์มีความหวังขั้นมาแล้ว！”

ฉานเจี้ยนมองดูฉินเทียนแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไร

เหมยหงเซว่และคนอื่นๆ ต่างเป็นครั้งแรกที่ได้พบพานการสู้รบแบบนี้ ต่างตื่นเต้นมาก

ทุกคนหลบอยู่ในถ้ำ มองดูเหตุการณ์ข้างนอกอย่างไม่คาดสายตา

เห็นเพียง นักฆ่าเหล่านั้นแอบซ่อนตัวสักพัก มีหลายคนทนนิ่งดูดายไม่ไหว ตะโกนแล้ววิ่งออกมา

พวกเขาก็ถือว่ามีประสบการณ์ จำนวนหลายคน วิ่งออกมาในเวลาเดียวกัน อีกทั้งวิ่งตีวงโค้ง รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่ว่า ลูกปืนที่มาจากไหล่เขา เหมือนกับว่าได้ติดสัญญาณการตรวจจับเอาไว้

หนึ่งนัดหนึ่งคน

ใครก็หลบหลีกไปไม่ได้

ชั่วครู่เดียว บนชายหาดหินรกร้างด้านหน้า ยี่สิบกว่าสิบศพนอนอยู่

ทีมนักฆ่าเป็นร้อยกว่าคน เหลือประมาณแปดสิบกว่าคน ทั้งหมดหลบอยู่หลังก้อนหิน ไม่กล้าโผล่หัวมาอีก

“เป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ใช่วิธีที่ดี ฉันออกไปกำจัดพวกเขาดีกว่า”เหลิ่งหยุนทนไม่ไหวแล้วจึงพูดออกมาอีกครั้ง

ฉินเทียนส่ายหน้า พูดเสียงสูง：“เหล่าพี่น้องฝั่งตรงข้ามฟังให้ดี！”

“พวกคุณไม่มีทางรอดจากเงื้อมมือการป้องกันของสไนเปอร์ไปได้หรอก เอาอย่างนี้ไหม พวกเราเปลี่ยนวิธีกันดีไหม?”

“เพียงแค่พวกคุณวางปืนลง ผมรับรอง ทางด้านนี้จะไม่ยิงปืนออกไป”

“ที่เหลือ ก็มาวัดกันว่ามีดใครเร็วกว่า！”

หัวหน้าทีมนักฆ่าพิจารณาอยู่สักพัก ออกคำสั่งให้คนคนหนึ่ง วางปืนลงแล้วเดินออกไป

ปรากฏว่า สไนเปอร์บนไหล่เขา ไม่ได้ยิงปืน

หัวหน้าพูดออกมาอย่างโมโห：“เหล่าพี่น้อง วางปืนลง สู้ด้วยมือ！”

“พวกเราตั้งหลายคน ยังไงเสียก็สามารถฆ่าพวกเขาได้！”

“ใครสามารถตัดหัวฉินเทียนมาได้ เงินรางวัลหนึ่งพันล้านดอลลาร์！”

เดิมทีพวกเขาเป็นนักล่าเงินรางวัล ใช้เงินรางวัลก้อนใหญ่มาหลอกล่อ จึงคนกล้าหาญขึ้นมา

ตะเบ็งเสียงอย่างโมโห จากก้อนหินด้านหลัง พุ่งออกมาแล้ว

อาวุธที่อยู่ในมือ จากปืน กลายมาเป็นของมีคมที่เยือกเย็นและส่องประกาย

หนึ่งในนั้นคนหนึ่งแสนเจ้าเล่ห์ ทิ้งหอกไป หยิบปืนออกมาจากบริเวณเอวหนึ่งกระบอก ลองรวมตัวเข้าไป

เสียงปังดังขึ้น เหมือนเดิมหนึ่งนัดเข้าที่ศีรษะ

เมื่อเป็นแบบนี้ พวกเขาจึงไม่ใครกล้าจับปืนอีก

ฉินเทียนยิ้มแล้วพูดว่า：“ลุงฉาน ถึงตาคุณแล้ว”

“คำสาปสวรรค์ออกรบที่ท้องทะเลครั้งที่หนึ่ง งั้นก็เริ่มต้นขึ้นเถอะ”

ฉานเจี้ยนตะเบ็งเสียงโทนต่ำ ไม้เท้าเหล็กกระทบลง เหมือนพายุเฮอริเคนที่พุ่งออกมา

“ฆ่า！”

“ฆ่าเลย！”

ผีหวูฉาง ชุยหมิง หม่าหงเทา เถียหนิงซวง เหมยหงเซว่......

คนของคำสาปสวรรค์ทุกคน แต่ละคนเหมือนกับเสือที่ออกจากกรง ตะครุบเข้าไปแล้ว

พวกเขาสิบกว่าคน ทว่าฝั่งตรงข้าม แปดสิบคนเต็มๆ

แปดสิบคนนี้ ทิ้งปืนไป ยังคงเป็นสุนัขจิ้งจอกที่โหดเหี้ยมทารุณเช่นเดิม