บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 303

มองดูธนูสั้นที่อยู่บนหลังของเจ้างูเขียวหางไหม้ ปาเฮ่อกระโดดขึ้น พูดด้วยความหวาดกลัว : “นี่เป็นลูกธนูของคนแคระ!”

“แย่แล้ว!”

“คาดไม่ถึงว่าพวกคุณจะไปยั่วยุคนแคระจริงๆ”

“พวกคุณรีบออกจากที่นี่ ผมไม่สามารถบริการพวกคุณได้แล้ว!”

“ถ้าหากให้คนแคระรู้เข้า ต่อจากนี้ไปผมไม่สามารถเข้าไปในป่าได้อีกแล้ว!”

“รีบออกไป!” ระหว่างที่พูด เขาเปิดประตู ไล่ฉินเทียนและคนอื่นๆด้วยความตื่นเต้น

สีหน้าของฉินเทียน มืดมนอย่างมาก

เรื่องที่กังวลที่สุด ยังคงเกิดขึ้นแล้ว

หลังจงรีบดูบาดแผลให้เจ้างูเขียวหางไหม้ด้วยความกังวล เขาดึงธนูสั้นออกมาหนึ่งดอก เอามาวางไว้ที่ใต้จมูกแล้วดมดู ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เป็นยาพิษที่สกัดออกมาจากพืช สร้างความเสียหายไม่มากเท่าไหร่”

“น้องชายคนนี้ สิ่งสำคัญคือเป็นการโจมตีทางไกล และใช้แรงหมดแล้ว บวกกับการระเหยของพิษ เลยทำให้หมดสติไป”

“เจ้าสำนัก ผมสามารถรับมือได้”

ฉินเทียนพยักหน้า พูดกับปาเฮ่อด้วยความเคารพ : “พรรคพวกของพวกเราได้รับบาดเจ็บ”

“รอให้ผมช่วยเขาฟื้นขึ้นมาแล้ว ถามสถานการณ์ให้ชัดเจน”

“วางใจได้ พวกเราจะไม่ทำให้คุณเดือดร้อน ถ้าหากสถานการณ์ร้ายแรงจริงๆ พวกเราจะออกไปทันที”

“รางวัลสองเท่า ไม่ขาดแม้แต่แดงเดียว”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ปาเฮ่อลังเลสักพัก วิ่งออกไปหยิบขวดเล็กมาหลายใบ ข้างในเป็นของเหลวสีน้ำตาล

“ยาข้างในนี้ สามารถขับพิษได้”

“พวกคุณรีบช่วยเขาเถอะ”

ถงชวนและเถียปี้ ยกเจ้างูเขียวหางไหม้ขึ้นไปบนเตียงและนอนราบ หลังจงตัดเสื้อข้างหลังเปิดออก ดึงหัวลูกศรออก ทายาน้ำ

ในไม่ช้า เจ้างูเขียวหางไหม้ก็ค่อยๆกลับมามีสติ

พลังชีวิตของเขาแข็งแกร่งพอ เหมือนกับที่หลังจงพูด ลูกธนูพิษหลายดอก สร้างความเสียหายให้เขาไม่มากเท่าไหร่

แต่ว่า เขาวิ่งออกมาจากป่าไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว ใช้แรงจนหมดแล้ว ดังนั้นเลยทำให้หมดสติไป

ฉินเทียนพูดอย่างเย็นชา : “พูดมา ตกลงเกิดอะไรขึ้น”

“ราชางูของพวกคุณ และยังมีคนอื่นๆล่ะ?”

เจ้างูเขียวหางไหม้ก็รู้เช่นกันว่าสร้างปัญหาใหญ่แล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เขากัดฟัน ท้ายที่สุดแล้วพูดความจริงออกมา

เหมือนกับที่ฉินเทียนคาดการณ์ไว้ ราชางูรีบร้อนที่จะไปแก้แค้นไนล์

ดังนั้น หลังจากที่ได้ฟังปาเฮ่อแนะนำสถานการณ์แล้ว เธอก็คิดเองทำเอง นำพาทีมเงาในมือ เข้าไปในป่า

แม้ว่าป่าจะอันตราย แต่เหลิ่งหยุนเป็นราชางูเลยนะ

ทีมเงาในมือของเธอนี้ ทุกคนล้วนแล้วเคยผ่านการต่อสู้นับร้อย แค่ป่าแห่งนี้ จัดการพวกเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

ใครจะไปรู้ ค้นหาอยู่ในป่าหนึ่งวันหนึ่งคืน ไม่ได้อะไรเลย

โดยไม่ตั้งใจ บุกรุกพื้นที่ล่าสัตว์ของชนเผ่าคนแคระ

คนแคระนับร้อยคน ล้อมพวกเขาเอาไว้

หลังจากนั้น เกิดการต่อสู้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ฉินเทียนพูดเสียงลึก : “พวกคุณฆ่าคนแล้วเหรอ?”

เจ้างูเขียวหางไหม้รีบพูด : “เปล่า!”

“คนแคระตื่นเต้นอย่างมาก ในตอนแรก พวกเราฟังพวกเขาพูดไม่รู้เรื่อง”

“หลังจากนั้น หนึ่งในพวกเขามีอยู่คนหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะพูดอังกฤษได้หลายประโยค”

“ความหมายของเขา ต้องการให้ราชางูของพวกเราอยู่ต่อ แต่งงานกับลูกเขา”

“เพียงแค่ราชางูยินยอม เขาก็จะปล่อยคนอื่นๆของพวกเราไป”

สายตาของฉินเทียนเต็มไปด้วยความโกรธ ให้เหลิ่งหยุนแต่งงานกับคนแคระ นับแต่นี้ไปใช้ชีวิตอยู่ในป่า

ช่างเป็นเรื่องตลกระดับนานาชาติจริงๆ

“ราชางูรู้ว่าเรื่องค่อนข้างจัดการได้ยาก ภายใต้ที่ไม่มีทางเลือก เธอทำได้แค่ตอบตกลง”

“เธอให้ฉันฝ่าวงล้อมออกมารายงาน เธอบอกว่า.....”

เจ้างูเขียวหางไหม้ลังเล ดูเหมือนว่าคำพูดต่อจากนี้ พูดไม่ออก

ฉินเทียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ไยดี : “เธอพูดอะไร?”

“นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะมาอ้ำๆอึ้งๆอีก!”

“รีบพูด!”

“ได้!” เจ้างูเขียวหางไหม้สั่นสักพัก กัดฟันพูด : “ราชางูบอกว่า เธอให้เวลาลูกพี่สองวัน”

“หลังจากสองวัน เป็นวันที่คนแคระจะแต่งงานกับเธอ”

“ถ้าหากถึงเวลา ลูกพี่ไม่สามารถช่วยเธอออกมาได้ อย่างนั้นเธอก็จะเริ่มการสังหารหมู่”