บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 302

ราชาหนูพูด เขาอยู่ในหมู่บ้านใกล้แม่น้ำไนล์ ให้คนติดต่อไกด์ท้องถิ่นคนหนึ่ง

สถานการณ์เฉพาะ หลังจากถึงแล้ว ไกด์จะอธิบายอย่างละเอียด

แม้ว่าฉินเทียนและเหลิ่งหยุนจะนำทีมออกจากเกาะมลายูแล้ว แต่ว่า ไม่ได้ออกไปไกลเลยด้วยซ้ำ

เหลิ่งหยุนพวกเขาไปประเทศพีระมิด ฉินเทียและคำสาปสวรรค์ ไม่ได้ออกจากนอกแอฟริกาเหนือ

หลังจากได้รับข่าว ฉินเทียนรีบสั่งการเหลิ่งหยุนทันที นำทีมเงาในมือของเธอ รีบเข้าไปหมู่บ้านที่ราชาหนูพูดถึง

เพราะว่าสถานการณ์ค่อนข้างซับซ้อน ฉินเทียนเตือนเหลิ่งหยุน หลังจากถึงแล้ว อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม

ทั้งหมดนี้ รอให้หลังจากที่เขาและคำสาปสวรรค์ถึงแล้ว ค่อยตัดสินใจ

หลังจากนั้น ฉินเทียนให้ราชาม้าจัดการด้านขนส่ง นำคำสาปสวรรค์ เดินทางไปถึงช้ากว่าเหลิ่งหยุนสองวัน ถึงที่นัดหมาย

แม่น้ำไนล์ เป็นหมู่บ้านที่เก่าแก่อย่างมากหมู่บ้านหนึ่ง

คนในหมู่บ้าน ส่วนมากจะตกปลาเลี้ยงชีพ เมื่อเทียบกับมหานครที่งดงาม ดูเหมือนพวกเขาจะอยู่ในสังคมดึกดำบรรพ์

ไกด์ที่ราชาหนูจัดหามา ชื่อปาเฮ่อ เป็นหนึ่งในนักล่าที่หาได้ยากในหมู่บ้าน

เดิมทีเขาหาเลี้ยงชีพด้วยการล่าสัตว์ แต่ในฐานะนักสำรวจจากทั่วทุกมุมโลกมาที่นี่เพื่อสำรวจ เขาเริ่มทำธุรกิจของการเป็นไกด์

เรียนรู้เอง พูดได้หลายภาษา

“เพื่อนของพวกเราล่ะ? รีบพาผมไปหาเธอ” ฉินเทียนพูดด้วยความกังวล

ที่นี่เป็นนิเวศวิทยาที่กลมกลืนกัน ด้วยนิสัยของเหลิ่งหยุน ฉินเทียนกังวลอย่างมากว่าเธอจะสร้างปัญหาอะไร

ปาเฮ่อพูดเสียงต่ำ : “แขกผู้มีเกียรติ ขอให้ตามผมไปที่บ้าน”

เขาไม่มีลูกไม่มีเมีย อยู่คนเดียวในลานบ้านที่ทรุดโทรม

ภายในห้องที่สกปรก เขานำไวน์ผลไม้ท้องถิ่นมาเสิร์ฟให้ฉินเทียนและคนอื่นๆ ค่อยพูด :

“สองวันก่อน มีผู้หญิงคนหนึ่งแซ่เหลิ่ง กับเพื่อนของเธอมาถึงที่นี่”

“หลังจากพวกเขาดื่มไวน์ผลไม้ ถามถึงสถานการณ์ของป่ากับผม”

“หลังจากนั้น ในคืนนั้น พวกเขาก็ไม่เห็นแล้ว”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกเขาไปที่ไหนแล้ว”

“คุณว่าอะไรนะ?” ฉินเทียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

อย่างที่คาดเหลิ่งหยุนคนนี้ยังคงไม่ฟังคำพูดของตัวเอง เธอนำพาทีมเงาในมือ เข้าไปในป่าแล้ว

ไนล์และปรมาจารย์พิษ ล้วนแล้วเป็นเศษดอกไม้แห่งความมืด

และความบาดหมางระหว่างวิหารพญายมและดอกไม้แห่งความมืด จำเป็นต้องใช้เลือดมาชำระล้าง

เหลิ่งหยุนทนรอไม่ไหวแล้ว ต้องการแก้แค้นแทนพ่อบุญธรรมของเธอ

เข้าไปสองวันแล้ว ตอนนี้ไม่มีข่าวคราว นอกจากนี้ เดิมทีภายในป่า ไม่มีสัญญาณเลยด้วยซ้ำ

ตอนนี้เขาต้องการติดต่อหาเหลิ่งหยุนก็ติดต่อไม่ได้

ฉินเทียนสามารถทำได้แค่สงบลง และพูด : “สถานการณ์ของป่าเป็นยังไง ขอให้คุณช่วยแนะนำอย่างละเอียด”

“และยังมีอีก ในช่วงนี้ มีคนแปลกหน้ามา เข้าไปในป่าเส้นทางนี้หรือไม่?”

ปาเฮ่อพยักหน้า พูดเสียงต่ำ : “ก่อนหน้านี้ ล้วนแล้วเป็นนักสำรวจและนำล่าทั่วทุกมุมโลก หลังจากพวกเขามาหนึ่งครั้ง ก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย”

“แต่ปีที่แล้ว ที่นี่มีคนขาวหลายคนมา”

“พวกเขาเข้าไปในป่า ดูเหมือนว่าจะมาอยู่อาศัย มักจะมีคนเดินทางผ่านที่นี่ของพวกเราบ่อยๆ ไปช้อปปิ้งในเมือง”

“หลายวันก่อน ผมกำลังจับปลาที่แม่น้ำ ยังเห็นคนคนหนึ่ง เข้าไปในป่าอย่างตื่นตระหนก”

“ตอนนี้ น่าจะยังไม่ออกมา”

พูดถึงตรงนี้ เขามองฉินเทียน พูดด้วยความสงสัยเล็กน้อย : “พวกคุณมาหาคนขาวเหล่านั้น ไม่ได้มาล่าสัตว์เหรอ?”

ฉินเทียนเงียบสักพักและพูด : “พวกเรามาล่าสัตว์ เพียงแต่ เหยื่อของพวกเรา เป็นคนขาวเหล่านั้น”

เมื่อเห็นว่าปาเฮ่อไม่พูด ฉินเทียนพูดเสียงต่ำ : “คุณสบายใจได้ เพียงแค่คุณพาพวกเราไปหาพวกเขาเจอ ผมจะให้รางวัลเป็นสองเท่า”

“นอกจากนี้ คุณเพียงแค่พาพวกเราไปหาสถานที่ที่พวกเขาอยู่ อย่างอื่นก็ไม่ต้องสนใจอะไรแล้ว”

ปาเฮ่อพูดเสียงต่ำ : “ในป่า สิ่งที่อันตรายที่สุดไม่ใช่คนขาวเหล่านั้น และไม่ใช่สัตว์ชนิดต่างๆ แต่เป็นเผ่าคนแคระ”

“เผ่าคนแคระ?” เถียหนิงซวงพูดด้วยความสงสัย : “บนโลกใบนี้มีเผ่าคนแคระจริงๆเหรอ?”

ปาเฮ่อพยักหน้า และพูด : “พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในป่าแห่งนี้ หลายปีแล้ว”