บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 306

มีคำกล่าวว่าหวังซานขี่ม้าที่ตายแล้ว

มองดูภูเขาที่อยู่ตรงหน้าลูกหนึ่ง อันที่จริงระยะทางไกลอย่างมาก

บวกกับรูปร่างหน้าตาของสัตว์ป่านานาชนิด ป่าเดินทางยาก และความเร็วในการเดินทางค่อนข้างช้า

จนกระทั่งถึงช่วงเที่ยงคืน ค่อยมาถึงตีนเขา

เงยหน้ามองดู ภูเขาลูกหนึ่งที่มืดมิด สูงชันอันตราย เหมือนปีศาจในความมืดตนหนึ่งจริงๆ ทำให้คนหวาดกลัวอย่างมาก

ฉานเจี้ยนพูดเสียงลึก : “หากไม่มีเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง น่าจะตรงนี้แหละ”

“ผมสามารถสัมผัสได้ มีลมหายใจของคนอยู่ในอากาศ”

“เจ้าสำนัก ออกคำสั่งได้เลย”

ฉินเทียนพยักหน้า เขาก็สัมผัสได้เช่นกัน กำลังจะพูด ทันใดนั้น เหนือท้องฟ้ายามค่ำคืน มีเสียงหึ่งๆดังเข้ามา

เฮลิคอปเตอร์ส่องไฟลำหนึ่ง บินผ่านไป

“รีบซ่อนตัว!” เขารีบพูดเสียงต่ำ

ทุกคนหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ มองดูเฮลิคอปเตอร์ลำนั้น กลายเป็นจุดสีแดง ค่อยๆ ลงจอดที่บริเวณเชิงเขา

ฉินเทียนกัดฟันพูด : “ใช้ได้เลยนะไนล์!”

“พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีใครคาดถึง จับผู้พิทักษ์ของชนเผ่า ควบคุมเผ่าและปกป้องพวกเขาจากศัตรู”

“หลังจากนั้นใช้เฮลิคอปเตอร์ติดต่อกับคนภายนอก แม่งเป็นอัจฉริยะจริงๆ!”

ตอนนี้ เขาสามารถมั่นใจทั้งหมดได้แล้ว บุคคลอันดับสามที่อยู่ข้างกายปรมาจารย์พิษ ก็คือเป้าหมายการเดินทางของพวกเขาในครั้งนี้ ไนล์ ซ่อนตัวอยู่บนภูเขาลูกนี้

ไอ้หมอนี่รวมทั้งพรรคพวกปรมาจารย์พิษทั้งหมด ไม่ใช่แค่ฉินเทียนคนเดียวที่ตามหา ตำรวจทั่วโลกก็ต้องการตัวเช่นกัน

ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทุกคนหาเขาไม่เจอ

ไม่รู้เหมือนกันว่าปรมาจารย์พิษจะอยู่ที่นี่ด้วยไหม

ถ้าหากอยู่ล่ะก็ อย่างนั้นเป็นชัยชนะอันยิ่งใหญ่จริงๆ

ฉานเจี้ยนคิดอะไรบางอย่างออก สีหน้าเคร่งขรึม และพูด : “เจ้าสำนัก คุณบอกว่า ไนล์จับตัวผู้พิทักษ์ ถูกฆ่าไปตั้งนานแล้วหรือเปล่า”

“ท้ายที่สุดเก็บเอาไว้ เป็นปัจจัยของความไม่แน่นอน”

ฉินเทียนพูดเสียงต่ำ : “น่าจะไม่ได้ฆ่า”

“ไนล์ต้องใช้ผู้พิทักษ์ มาควบคุมเช่นไหว้”

“ฆ่าผู้พิทักษ์ไปแล้ว ถ้าหากเช่นไหว้ไม่เชื่อฟังจะทำยังไง?”

“ตรงกันข้าม มีผู้พิทักษ์อยู่ในมือ เช่นไหว้กล้าไม่เชื่อฟัง พวกเขาก็จะปล่อยตัวผู้พิทักษ์ออกมา”

“ในฐานะที่ผู้พิทักษ์อยู่ในชนเผ่ามีบารมีสูงส่ง เช่นไหว้ก็จะสูญเสียอำนาจในการพูดทันที”

ฉานเจี้ยนพยักหน้าและพูด : “เจ้าสำนักพูดถูกต้อง”

“ตอนนี้ คุณสั่งการได้เลย”

ฉินเทียนถอนหายใจ เผชิญหน้ากับศัตรูเจ้าเล่ห์แบบนี้ เขาก็ไม่กล้าประมาทเช่นกัน

“ปาเฮ่อ คุณพาเสี่ยวลู่ หาถ้ำใกล้ๆแห่งหนึ่งแล้วซ่อนตัวเอาไว้”

“ใช่แล้วปาเฮ่อ คุณสอนภาษาท้องถิ่นให้ผมสองประโยค ‘พวกเราเป็นเพื่อนกัน มาช่วยคุณ’พูดยังไง?”

ปาเฮ่อบ่นพึมพำหลายประโยค ฉินเทียนพยายามจดจำเอาไว้

นี่เป็นการหลังจากอีกสักพักบุกขึ้นไป เตรียมการเพื่อสร้างความไว้วางใจจากผู้พิทักษ์

หลังจากนั้น ฉินเทียนพูดกับเถาฟาง : “น้องชาย นายลงมือคนเดียว สามารถไปหาที่ราบสูงได้แล้ว”

“จำไว้ อย่าปล่อยให้เฮลิคอปเตอร์บินขึ้น”

“เข้าใจแล้ว” เถาฟางพยักหน้า แบกสไนเปอร์ยาว เหมือนกับผีตนหนึ่ง หายไปในความมืด

เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องนี้ ไม่ต้องให้ฉินเทียนสั่งการ ก็รู้ว่าควรทำยังไง

“ลุงฉาน พวกเราขึ้นไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

หลังจากจัดการเสี่ยวลู่และปาเฮ่อเสร็จ ฉินเทียนพาทีมของตัวเอง คนกลุ่มหนึ่งรีบปีนขึ้นไปบนภูเขา

ในไม่ช้า มาถึงกลางภูเขา

สิ่งที่เห็นตรงหน้า แม้แต่ฉินเทียนล้วนแล้วตกตะลึง

พื้นราบในระยะไกล คาดไม่ถึงว่าจะมีลานบ้านกว้างใหญ่ถูกสร้างด้วยหิน

สร้างบ้านในสถานที่แบบนี้ ไม่รู้ว่าต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน ดูเหมือนว่า นี่คือรังอย่างไม่ต้องสงสัย

ถ้าหากเป็นเพียงการหลบซ่อน ไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามมากขนาดนี้

เข้าใกล้อีกนิดหนึ่ง ภายในลานบ้าน มีเสียงหมาเห่าดังขึ้น

ฉินเทียนรีบให้ทุกคนซ่อนตัว

เพิ่งซ่อนตัวเสร็จ บนหลังคา ภายในหอสังเกตการณ์ที่เรียบง่าย มีไฟสว่างขึ้น

คนข้างในใช้ไฟฉายสว่างจ้า ส่องไปส่องมา