บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 356

“ใครกัน?”

หม่าหงเทาคิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาทำลายสุดวิชาของตนได้ เขากระโดดหนึ่งก้าว จ้องมองคนที่เข้ามา ราวกับเจอศัตรูที่แข็งแกร่ง เถียหนิงซวงและชุยหมิงเองก็เคร่งขรึมมากเช่นกัน

“ผมชื่อจุยเฟิง”

“บุคคลผู้นี้ยังตายตอนนี้ไม่ได้ เก็บเขาไว้ ผมต้องการคำให้การ”

จุยเฟิงขยับมือ มีดยาววางอยู่บนคอของอู่กุ่ย : “ใครส่งพวกนายมา พูด”

อู่กุ่ยกัดฟันพูด : “ถ้าบอกแล้ว ไม่ตายไม่ได้เหรอ?”

จุยเฟิงส่ายหน้า : “ไม่ได้”

“แต่ จะได้รับโทษน้อยลง”

อู่กุ่ยแน่นิ่งอยู่บนพื้นด้วยความสิ้นหวังดั่งหัวใจที่เหมือนเถ้าถ่าน　

“ตระกูลจ้าว จ้าวข่าย”

ได้ยินห้าคำนี้แล้ว จุยเฟิงเก็บมีดแล้วถอยกลับ เขามองหม่าหงเทาด้วยใบหน้าที่เย็นชา

“ผมได้ข้อมูลที่ผมอยากได้แล้ว”

“เขาเป็นเชลยของคุณ ตอนนี้ คุณสามารถจัดการกับเขาได้แล้ว”

หม่าหงเทาพยักหน้า ต้องการจะฆ่าอู่กุ่ยทิ้ง

ในตอนนี้เอง ในหูของเขา จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น : “ปล่อยเขา”

“บอกกับเขา ว่าเรารู้แผนการลอบสังหารพวกเขาตั้งนานแล้ว ข่าวมาจากตระกูลจ้าว”

หม่าหงเทามีสีหน้าเคร่งขรึม เขายิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า : “กลับไปบอกเจ้านายของนายว่า แผนการของเขา เรารู้ตั้งนานแล้ว”

“ดูท่าทางตระกูลจ้าวของพวกเนายก็ไม่ได้สามัคคีเป็นหนึ่งเดียวกันนะ ต้องการมาก่อเรื่องที่หนานเจียง จัดการภายในให้เสร็จสิ้นก่อนค่อยว่ากัน”

“ไป!”

อู่กุ่ยรอดชีวิต เขารีบหนีหัวซุกหัวซุน

จุยเฟิงโบกมือไปทางห้องเงียบที่อยู่ไม่ไกล ผู้คุ้มกันฝีมือว่องไวสามสี่คนรีบเดินเข้าไป และเก็บกวาดสถานที่จนสะอาดเรียบร้อย

เขาหันกลับไปมองฉินเทียนที่เดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ แล้วพูดว่า: “คุณตั้งใจปล่อยเขากลับไป เพราะต้องการให้ตระกูลจ้าวฆ่ากันเองใช่ไหม?”

ฉินเทียนยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า: “ถ้าผมเดาไม่ผิด ในตระกูลจ้าวมีคนคิดจะยืมมือของเราโจมตีจ้าวข่าย”

“มีดของเรา มันยืมกันง่าย ๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

จุยเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า: “ให้พวกเขาฆ่ากันเอง พวกเรานั่งรอเก็บเกี่ยวผลกำไร คุณนี่ร้ายมากเลยนะ!”

ฉินเทียนเห็นหม่าหงเทาจ้องจุยเฟิง มีสีหน้าตื่นเต้น เขายิ้มแล้วพูดว่า : “อยากจะต่อยเขาไหม?”

“ผู้ชายคนนี้ขี้โม้โอ้อวดต่อหน้าผมทุกวัน มีดของเขาจะเร็วขนาดไหนกัน”

“เหล่าหม่า คุณต้องระบายอารมณ์แทนผมนะ!”

หม่าหงเทากล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า : “สหายจุยเฟิง คุณช่วยสอนผมหน่อยได้ไหม?”

จุยเฟิงส่ายหน้า : “คืนนี้กำลังอันฮึกเหิมของคุณหายไปแล้ว ไว้ครั้งหน้าแล้วกัน”

หม่าหงเทาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นมาว่า : “ขอบคุณมากครับ!”

คำขอบคุณเพียงแค่คำเดียว ทำให้ทั้งสองคนเข้าใจกันโดยไม่ต้องพูดอะไรมาก นี่เป็นการเคารพต่อมีด และเป็นการเคารพฝ่ายตรงข้าม

ต่อมาก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น แล้วประตูห้องหมากรุกก็เปิดออก

อานกั๋วใบหน้าแดงก่ำ เขาเดินเข้ามาพร้อมกับนักบวชเต๋า

“วันนี้ฆ่าอย่างมีความสุข ท่านนักบวช พวกเราค่อยเจอกันคราวหน้านะ”

“ครั้งหน้า ต้องมีแพ้ชนะอย่างแน่นอน”

ท่านนักบวชยิ้มเจื่อนแล้วส่ายหน้า : “นายท่านฆ่าอย่างมีความสุข นักบวชอย่างผมอกสั่นขวัญแขวนมากเลยนะ”

“ถ้าคุณเป็นแบบนี้อีก ผมคงทำได้แค่ต้องเลิกเล่นหมากรุกเพื่อปฏิเสธแขกแล้ว”

อานกั๋วโค้งตัวคำนับท่านนักบวช แล้วพูดด้วยความจริงใจว่า : “ผมมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องทางโลกมากมาย เลยไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบ ผมต้องขอโทษด้วย”

นักบวชก้มหัวแล้วพูดว่า “เดินทางปลอดภัย”

ทุกคนต่างลงจากเขาพร้อมอานกั๋ว

“นายท่านครับ วันนี้เสร็จเร็วมากเลย”

“เป็นไงบ้างครับ ชนะท่านนักบวชกี่กระดาน?” คนขับรถที่ดูท่าทางระมัดระวังและมีความเคารพมาก อายุห้าสิบกว่า ๆ คนหนึ่งยิ้มแล้วกล่าวทักทาย

เขาติดตามอานกั๋วมาหลายปีแล้ว มีความเชื่อใจอย่างลึกซึ้ง

อานกั๋วยิ้มแล้วพูดว่า: “ชีวิตคนก็เหมือนหมากรุก ไม่มีแพ้ชนะ แต่ระหว่างการเดินหน้าและถอยหลัง ต้องมีสติ”

“ใช่แล้ว เสี่ยวหลิว ได้ยินมาว่าลูกชายของนายจบมหาวิทยาลัยแล้ว เมื่อไหร่จะพามาแนะนำให้ทำงานกับฉันล่ะ”

เหล่าหลิวรีบพูดขึ้นมาว่า : “เด็กคนนั้นไร้ประโยชน์ เกรงว่าเขาจะทำลายงานของนายท่าน ให้เขาได้ฝึกฝนข้างนอกก่อนดีกว่าครับ”