บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 360

จ้าวเทียนเล่อยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า : “งานเลี้ยงไง มักจะมีความบันเทิงบางอย่าง”

“ได้ยินมาว่ารอบตัวอานกั๋วมีผู้มีฝีมือระดับสูง พอดีเลย จะได้ให้องครักษ์ทั้ง 10 ของเรา ได้แสดงออก”

“ในการแข่งขันที่ถูกต้อง การบาดเจ็บล้มตายเป็นเรื่องปกติ คนนอกไม่สามารถพูดอะไรได้”

แม้ว่าภายในใจจ้าวเทียนจีจะไม่ค่อยยินยอม แต่เขาเองก็รู้สึกว่า ด้วยสถานการณ์ในปัจจุบัน ใช้เรื่อง”การลอบสังหาร” ในนามของงานเลี้ยง มาสู้กันตัวต่อตัว เป็นวิธีที่ดีที่สุด”

อาศัยความสามารถขององครักษ์ทั้ง 10 ฆ่าผู้มีฝีมือระดับสูงรอบ ๆ ตัวของอานกั๋วต่อหน้า ก็เท่ากับการถอนฟันของอานกั๋ว

การประลองฝีมือที่ถูกต้อง คนทั้งโลกกฌไม่สามารถพูดอะไรได้

เมื่ออานกั๋วไม่มีฟัน ถึงตอนนั้น หนานเจียงทั้งหมด ก็จะเข้ามารวมอยู่ในอาณาเขตของตระกูลจ้าวอย่างง่ายดาย

“ครับ พรุ่งนี้ผมจะไปหนานเจียง” เขาพยักหน้าตอบรับ

“เออใช่”จ้าวเทียนเล่อนึกอะไรออก เขาพูดเตือนขึ้นมาอีกครั้งว่า: “น้องสาม ตอนที่นายเจออานกั๋ว ต้องให้เขาพาฉินเทียนอะไรนั่นมาด้วยนะ”

“ถ้าไม่เกินความคาดหมาย ฉินเทียนผู้นี้ น่าจะเป็นอาวุธที่มีประสิทธิภาพในมือของอานกั๋ว”

“พี่น้องตระกูลหยวนทำคุณงามความดีต่อตระกูลจ้าวของเรา ตระกูลจ้าวของเราจะปล่อยให้คนที่มีคุณงามความดีตายไปอย่างเปล่าประโยชน์ไม่ได้!”

“ไปหนานเจียงในครั้งนี้ เพื่อเป็นการป้องกัน ฉันจะให้องครักษ์ที่ 5 และ 6 ทั้งสองคนไปกับนายด้วย”

เมื่อได้ยินชื่อของ”ฉินเทียน” จ้าวซวู่ตาแดงก่ำขึ้นทันที

“อานกั๋วสำคัญรองลงมา อาสามครับ อาไปในครั้งนี้ ต้องทำให้ฉินเทียนมาปรากฏตัวในงานเลี้ยงอีกสามวันหลังจากนี้ให้ได้นะครับ!”

“ผมต้องการเห็นร่างกายของเขาแยกออกเป็นชิ้น ๆ ด้วยตาของตัวเอง!”

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอนาคตของตระกูลจ้าว

ในตอนนี้ ตระกูลจ้าวละทิ้งความเกลียดชังแต่ก่อนและสามัคคีกัน ซึ่งเป็นภาพที่พบเห็นได้ยาก

“วางใจได้”

“ถึงตอนนั้น ฉินเทียนและอานกั๋ว ไม่มีใครหนีรอดไปได้สักคน!” ดวงตาของจ้าวเทียนจีเผยความดุร้าย

วันต่อมา เขาพร้อมแล้ว

แม้ว่าหยุนชวนจะอยู่ไม่ไกลจากหนานเจียงมาก แต่เพื่อแสดงตัวตนของเขาให้ชัดเจน เขาเลือกเดินทางด้วยเฮลิคอปเตอร์

อีกทั้ง ไม่ได้บินตรงไปยังเมืองเอกของมณฑลเจียงหนาน แต่แวะพักชั่วคราวในนครระดับจังหวัดหลายแห่ง

ได้เข้าพบกับตระกูลที่ร่ำรวยของนครระดับจังหวัดเหล่านี้

เมื่อถึงเมืองเอกของมณฑลแล้ว เขาก็ไม่ได้ตรงไปหาอานกั๋วในทันที

แต่กลับรวบรวมเสือสามตัวของเมืองเอกดั้งเดิม ไดแก่ ตระกูลพาน ตระกูลหลี่ และตระกูลเจี่ย เพื่อพบหน้ากัน

สำหรับเรื่องที่พูดคุยกัน บุคคลภายนอกไม่มีใครรู้

ที่เขาทำเช่นนี้ เจตนาชัดเจนมาก นั่นก็คือ การยั่วยุลูกน้องของอานกั๋ว

และเป็นการแสดงอำนาจต่ออานกั๋ว

ครั้งนี้ อานกั๋วใช้คำว่า“ลอบสังหารไร้ยางอาย” 6 คำนี้มาตบหน้าตระกูลจ้าว ในมุมมองของจ้าวเทียนจี ก็คือการตบหน้าตนและจ้าวข่ายลูกชายของตน”

ดังนั้น เขาต้องการให้อานกั๋วได้รู้ว่า เขามาด้วยเจตนาไม่ดี

จนกระทั่งถึงช่วงเวลาเที่ยง เฮลิคอปเตอร์ของจ้าวเทียนจี ก็ลงจอดบริเวณลานบ้านตระกูลอัน

อานกั๋วได้รับข่าวมานานแล้ว

มีตรรกะที่ว่า ถ้าสองประเทศเกิดสงคราม ต้องไม่ฆ่าผู้ส่งสารของอีกฝ่าย ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ว่าอย่างไร จ้าวเทียนจีก็เป็นบุคคลอันดับ 2 ของตระกูลจ้าว

ดังนั้น อานกั๋วจึงนำหูปินราชาบู๊ หนิงทงราชาการเงิน และจุยเฟิง ไปต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่

จ้าวเทียนจีตรงไปที่ประเด็นหลัก

“ตระกูลจ้าวได้รับจดหมายของนายท่านอานเรียบร้อยแล้ว แต่ผมคิดว่า ต้องเกิดความเข้าใจผิดกันแน่ ๆ “

“ตระกูลจ้าวและนายท่านอานต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเกี่ยวกันมาก่อน เราจะส่งคนไปลอบสังหารได้อย่างไรกัน”

“เพื่อคลี่คลายความเข้าใจผิดนี้ พี่รองของผมตั้งใจส่งผมมา เพื่ออธิบายต่อหน้านายท่านอาน”

“นานท่านอันครับ พวกเราต้องอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขจะได้นำพาความร่ำรวยมาให้”

อานกั๋วพูดยิ้ม ๆ ว่า : “ประธานจ้าวพูดดีมาก ผมเองก็คิดเช่นนี้”

“ประธานจ้าว คุณมาจากหยุนชวน อ้อมนครระดับจังหวัดหลายที่รอบเจียงหนาน”

“มาถึงเมืองเอกของมณฑล ไม่มาพบผม ไปพบคนอื่นก่อน”

“ประธานจ้าว ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลยนะ”

จ้าวเทียนจียิ้มเย็นชา เขาตั้งใจให้อานกั๋วได้ทราบข่าว เรื่องที่เขาไปพบผู้รับผิดชอบตระกูลอื่น ๆ

ประเด็นแรก เขาต้องการปลุกระดมคนบางส่วน

ประเด็นที่สอง ก็เพื่อยั่วยุอานกั๋ว

“นายท่านอานอย่าคิดมาก”

อานกั๋วมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

เขารู้ว่า จ้าวเทียนจีกำลังยั่วยุตนอยู่ และก็รู้ว่า ในตอนนี้ตนไม่สามารถลงมือกับจ้าวเทียนจีได้

เนื่องจาก จ้าวเทียนจีมาเยือนในนามแขกที่มาเยี่ยม

“พวกนายถอยออกไปให้หมด!” เขาพูดออกไปด้วยความเย็นชา

กลุ่มลอดี้การ์ดถอยออกไปราวกับกระแสน้ำ

จุยเฟิงส่งเสียงหึ่ยด้วยความเย็นชา แล้วพูดว่า : “นายท่านจ้าวสาม ผมว่าที่คุณมาคลี่คลายความเข้าใจผิดเป็นเรื่องปลอม แต่มายั่วยุตระกูลอันต่างหากที่เป็นเรื่องจริง”

“ในเมื่อเป็นเช่นนนี้ ก็อย่าหาว่าคนของตระกูลอันของเรามีจำนวนมากกว่าแล้วมารังแกคุณ”

“ให้องครักษ์ทั้ง 2 ของคุณมาสู้กับผมคนเดียว คุณคิดว่าไง?”

หลี่จื้อเจียนรีบพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นมาว่า: “ดาบจุยเฟิง จุยเฟิง ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว!”

“น้องข่งหลงไม่ต้อง ฉันหลี่จื้อเจียนจะสั่งสอนนายเอง!”

เขาส่งเสียงคำรามเบาๆ และเขย่าข้อมืออย่างแรง

ดาบยาว 3 ฟุตส่งเสียงคำราม พลังดาบแผ่ซ่านไปทั่ว

ข่งหลงส่งเสียงคำรามเบา ๆ ราวกับเครื่องยนต์ภายในร่างกายของเขาพร้อมที่จะระเบิดได้ทุกเมื่อ

จ้าวเทียนจีโบกมือ เผชิญหน้ากับสีหน้าท่าทางที่สงบนิ่งของจุยเฟิง ราวกับไม่มีพลังทำลายล้าง

แต่เขาเห็นความมั่นใจในตนเองเป็นพิเศษ จากสายตาของจุยเฟิง

นั่นเป็นความมั่นใจ ที่จะมีก็ต่อเมื่อสถาการณ์อยู่ภายใต้การควบคุม

สายตาของเขา จ้องไปที่มือที่กำลังถือดาบของจุยเฟิง

แม้ว่าเขาจะเป็นมือสมัครเล่น แต่ก็มีความรู้สึกว่า มือของจุยเฟิง ราวกับเติบโตบนดาบ

หรือพูดได้ว่า ดาบยาวสามฟุตสาม ก็คือส่วนที่ขยายออกมาจากมือของเขา

เขาก็เลยรู้ได้ว่า จุยเฟิงไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย ๆ

แม้ว่าเขาจะมีความมั่นใจต่อความสามารถของหลี่จื้อเจียนและข่งหลง แต่การมาในวันนี้ของเขา ไม่ใช่เพื่อสู้รบ

แต่มาเพื่อ นัดทานข้าว

นัดทานข้าว ก็เท่ากับการ นัดสู้รบ