บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 371

หลังจากที่มองอยู่พักหนึ่ง ทันใดนั้นฉินเทียนขมวดคิ้ว　

เขานั้นพบบางอย่าง นั่นก็คือตระกูลจ้าวนั้น มีองครักษ์ไม่กี่คน ที่รูปลักษณ์นั้นน่ากลัว แต่ว่ายังไงสะก็ไม่สามารถที่จะหลีกหนีจากสายตาของเขา　

นั่นก็เพราะว่า พวกเขานั้นไม่ได้ใช้แรงอย่างเต็มความสามารถ

ในตอนแรกเริ่ม ฉินเทียนนั้นคิดว่า นี่คือเป็นแผนการยุทธศาสตร์ของพวกเขา ที่แกล้งทำเป็นโง่ แล้วหลังจากนั้นค่อยหาวิธีโจมตีกลับ

แต่เมื่อมองต่อไปเรื่อยๆ เขานั้นยิ่งขมวดคิ้วหนักเข้าไปใหญ่　　

จนกระทั่งมีเสียงดังเพล้งออกมา ก่อนที่จะมีองครักษ์สิบกว่าคนนั้นได้ถูกกระแทกด้วยท่อนเหล็ก และใบหน้าที่เต็มไปด้วยเสียใจและยอมแพ้　　

ในที่สุดเขานั้นก็แน่ใจกับเรื่องนี้　　

นั่นก็คือ องครักษ์ของตระกูลจ้าวนั้น ไม่เพียงมีแค่คนเดียวเท่านั้น ที่ไม่อยากให้ตระกูลจ้าวนั้นชนะ

หรือว่า นี่จะเป็นการต่อสู้กันเองในตระกูลจ้าว? เบื้องหลังตระกูลจ้าวนั้น จะต้องมีคนที่ซื้อพวกองครักษ์พวกนี้ ที่อยากจะให้จ้าวเทียนเล่อนั้นพ่ายแพ้?　　

ในการค้นพบนี้ แทบจะทำให้ฉินเทียนนั้นหัวเราะจนแทบอยากจะร้องไห้

ในเวลาเดียวกัน 　ก็ทำให้รู้สึกเหมือนไม่มีความสนุกอีกต่อไป　

แกล้งต่อยกันจะไปมีความหมายอะไร　　

ตูม！

ตูมตูม！

ข้างๆแม่น้ำนั้น ก็ได้มีเสียงดังส่งออกมา ผีหวูฉางโจมตีต่อเนื่องกันสามครั้ง จนทำให้ข่งหลงล้มลงไปนอนบนพื้น

บนหน้าของข่งหลงนั้นเต็มไปด้วยเลือด เสียงคำรามที่ต่ำ และอยากจะพยายามที่จะลุกขึ้นมา

เมื่อมองเห็นดังนั้นหลี่จื้อเจียน ตะโกนเสียงดังขึ้นมา “เพื่อนรักข่งหลง รีบยอมแพ้สะ！”

“ไม่อย่างงั้นข้าจะตีเจ้าจนตายนะ！”

เกือบแล้ว อีกนิดเดียวก็จะโดนมีดที่แหลมคมของเถียหนิงซวงนั้นแทงเข้าไป　　

ข่งหลงนั้นรู้สึกลุ่มหลง ยิ่งโดนทุบตี ยิ่งทำให้โกรธแค้นมากขึ้น จนกระทั่งเขานั้นได้หยิบหินไม่กี่ก้อนนั้น ขว้างออกไปที่ผีหวูฉางอย่างดุเดือด

ผีหวูฉางนั้นโกรธมาก ก่อนที่จะพุ่งเข้าไป ก่อนที่จะจับขาของข่งหลงข้างหนึ่ง ยกขึ้น หลังจากนั้น ฟาดตุ๊บ！

ทุบลงไปที่ก้อนหินอย่างดุเดือด　　

ผู้คนที่ล้อมรอบนั้น ต่างก็ตกใจกัน　　

ในครั้งนี้ ก็ได้ใช้หัวสมองของข่งหลงนั้นทุบลงไปบนก้อนหินจนจะแตก

ผีหวูฉางโยนไป ก่อนที่จะโยนร่างศพนั้นไปยังแม่น้ำ　　

สายตาของเขานั้นมีสีแดง สายตาที่เหมือนราวกับสนามรบ ที่เหมือนราวกับเทพเจ้าที่มาจากนรก

ด้วยวิธีดังนี้ องครักษ์คนอื่นๆของตระกูลจ้าวนั้น ต่างก็หมดกำลังใจที่จะสู้ อีกทั้ง เดิมทีพวกเขานั้นก็แทบจะพ่ายแพ้อยู่แล้ว

เหมือนกับองครักษ์เลี่ยวเจี๋ย เดิมทีนั้นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจุยเฟิง　　

จุยเฟิงนั้นก็เพราะว่าค้นพบว่าเลี่ยวเจี๋ยนั้นไม่ได้ออกแรงอย่างถึงที่สุด ในใจก็อดสงสัย ดังนั้นในตอนต่อสู้ ก็อยากจะรู้ว่าจริงๆแล้วเลี่ยวเจี๋ยนั้นอยากจะเล่นอะไรกันแน่

ไม่งั้น เลี่ยวเจี๋ยคงจะแพ้ตั้งนานแล้ว

เสียงร้องโหยหวน　ถงชวนได้หยิบวงทองแดงขึ้นมา ก่อนที่จะฟากลงไปบนหลังของหม่าถง

หม่าถงนั้นได้อ้าปากพ่นเลือกออกมา และยอมแพ้ไปในสนาม

เถี่ยปี้　หม่าหงเทาพวกเขานั้นต่างก็ชนะทั้งหมด　

ในตอนสุดท้าย จะมีเพียงเถี่ยปี้และหลี่จื้อเจียนเท่านั้นที่เป็นคู่ต่อสู้ระดับเดียวกัน

เมื่อเห็นพรรคพวกนั้นได้แพ้ไปหมดแล้ว หลี่จื้อเจียนรู้ดีว่าหากต่อสู้ต่อไปก็ไม่มีความหมาย เลยได้เอ่ยขอออกไปยังอีกด้านหนึ่ง　　

ในสนาม ความอดกลั้นที่น่ากลัว　　

คนของตระกูลจ้าวนั้น สีหน้าไม่ค่อยดี พวกเขานั้นได้มาพร้อมกำลังจำนวนมาก เดิมทีนั้นมาด้วยความหวัง ที่จะเอาหนานเจียงมาไว้ในกำมือ　　

แต่ไม่คิดว่า จะมาแพ้อย่างน่าสมเพชเช่นนี้　　！

เอ่ยได้เลยว่าแพ้อย่างราบคาบ！

แปะแปะแปะ　　

เสียงดังให้กำลังใจดังขึ้น　　

เทียนฉินนั้นยืนขึ้นแล้วเอ่ย “ เพื่อนยาก ต่อสู้ได้ไม่เลวเลยนะ”

“กลับไปแล้ว สามารถไปรับหัวแพะย่างได้เลยนะเนี่ย”

ก่อนที่จะจ้องไปยังจ้าวเทียนเล่อ แล้วเอ่ย “ผู้น้ำตระกูลจ้าว ชนะห้าเสมอหนึ่ง งั้นเมืองทั้งห้า ต้องเป็นของข้านะ”

“เป็นยังไงบ้าง อยากที่จะต่อสู้ต่อไปอีกไหม？”

จะไปต่อสู้บ้าอะไรกัน คนของตระกูลจ้าวนั้นไม่มีใครจะออกมาต่อสู้อีกแล้ว　

จ้าวเทียนเล่อนั้นจ้องเขม็งไปที่เทียนฉิน ก่อนจะเอ่ยกัดฟัน “ข้ายอมรับนะ ว่าข้านั้นประมาทเจ้าไป

“เจ้าวางใจเถอะ ข้าจ้าวเทียนเล่อนั้นไม่ใช่ว่าจะไปเล่นด้วยไม่ได้สะหน่อย ภายในสิบวัน ข้านั้นจะเอาพวกเงินลงทุนและสาวกของห้าเมืองนี้ออกไปทั้งหมด”