บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 385

　　“ขอแสดงความยินดีกับคุณชายเฟิง ในที่สุดตอนนี้ก็ไม่มีคู่แข่งแล้ว”

　　“นายน้อยเฟิง ขั้นต่อไป คุณคิดที่จะจัดการอย่างไร?”

　　จ้าวเฟิงจุดบุหรี่มวนหนึ่ง พ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน แสยะยิ้มกล่าว: “ถึงเวลา ที่จะต้องไปคุยกับจ้าวเทียนเล่อให้ดีๆแล้ว”

　　“ไป”

　　เขาพาเลี่ยวเจี๋ยและหลู่ซิ่น มายังตรงหน้าของจ้าวเทียนเล่ออีกครั้ง

　　“พ่อ นักโทษจ้าวข่ายถูกประหารชีวิตเรียบร้อยแล้ว แค้นของพี่ซวู่ได้รับการล้างแค้นแล้ว เชื่อว่าเขาสามารถหลับได้อย่างสบายแล้ว!”

　　“ยังมีนักโทษจ้าวเทียนจี เดิมทีผมคิดจะไว้ชีวิตเขาสักครั้ง ใครจะรู้ว่าเขาไม่ยอมจำนน”

　　“องครักษ์ทั้งสองคนจำเป็นต้องลงมือ สังหารเขา ด้วยความจำใจ!”

　　“พ่อ เรื่องราวเป็นเช่นนี้แล้ว ท่านจะต้องระงับความเศร้าโศก ระวังสุขภาพด้วย!”

　　จ้าวเทียนเล่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ราวกับเป็นอัมพาต ทั่วทั้งร่างกายไร้เรี่ยวแรง รู้สึกว่าลุกขึ้นยืนไม่ไหวแล้ว

　　ก่อนหน้านี้ไม่นานนักที่โรงแรมยังเป็นเจ้าบ้านตระกูลจ้าวที่จิตใจที่กระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวา ภายในระยะเวลาแค่เพียงสั้นๆ เหมือนกับว่าแก่ชราลงหลายสิบปี

　　ดวงตาของเขาแดงก่ำ กล่าวพึมพำ: “ซวู่เอ๋อร์ตายแล้ว ถึงแม้ว่าจะฆ่าคนให้ตายหมดโลกแล้วจะมีประโยชน์อะไร?”

　　“จ้าวเฟิง แกไปเถอะ ฉันอยากอยู่เงียบๆคนเดียว”

　　จ้าวเฟิงกลับไม่ได้ออกไป แต่นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง กล่าว: “พ่อ เรื่องของวันพรุ่งนี้ ท่านคิดที่จะจัดการอย่างไร?”

　　“ตอนนี้หลิวชิงเหยายังไม่รู้ว่าพี่ได้ตายไปแล้ว คนของเป่ยเจียง ยังรอที่จะเกี่ยวดองสมรสกับพวกเรา”

　　“นี่เป็นเรื่องราวที่ดีที่มีประโยชน์ต่อทั้งสองฝ่าย มาจนถึงขั้นนี้แล้ว ผมคิดว่า ไม่ควรจะละทิ้ง”

　　จ้าวเทียนเล่อกล่าวอย่างเดือดดาล: “จ้าวเฟิง แกมันไอ้ลูกอกตัญญู!”

　　“พี่ชายแกได้ตายไปแล้ว แกยังพูดถึงการเกี่ยวดองสมรสอะไรอยู่อีก?”

　　“หรือว่า แกจะให้พวกเขาไปแต่งงานกันที่ยมโลกงั้นหรือ?”

　　“ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอใครทั้งนั้น! ไปบอกคนของเป่ยเจียง มากันอย่างไร ก็ให้พวกเขากลับไปแบบนั้น!”

　　เมื่อพูดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นจ้าวเทียนเล่อก็โกรธจัด เขาถีบจ้าวเฟิงอย่างรุนแรงทีหนึ่ง

　　จ้าวเฟิงที่เดิมทีคุกเข่าอยู่บนพื้นตรงหน้า ถูกถีบจนหงายหลังลงไปบนพื้น

　　เขาอึ้งไปทันที กล่าวด้วยความคาดไม่ถึงเล็กน้อย: “ทำไมพ่อต้องตีผม?”

　　จ้าวเทียนเล่อชี้จ้าวเฟิง กล่าวด้วยดวงตาแดงก่ำ: “ทั้งหมดเป็นเพราะแก!”

　　“แกมันไอ้ชาติหมา!”

　　“ถ้าหากไม่ใช่แกเสนอแผนเกี่ยวดองสมรสอะไรนั่น ซวู่เอ๋อร์จะตายไหม?”

　　“เรื่องทั้งหมดเป็นแกที่ก่อขึ้น!”

　　“ไอ้ระยำ แกเอาลูกชายฉันคืนมา!”

　　พูดไป ก็คว้าเอาถ้วยชาที่อยู่บนโต๊ะ กระแทกเข้าไปบน ศีรษะของจ้าวเฟิงอย่างรุนแรง

　　จ้าวเฟิงไม่ได้หลบหลีก ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าถ้วยชาจะแตกละเอียดอยู่บนศีรษะ น้ำชาและใบชา สาดเต็มไปทั่วใบหน้าก็ตาม

　　เขามองดูจ้าวเทียนเล่อ กล่าวอย่างดูแคลน: “ในสายตาพ่อ มีเพียงจ้าวซวู่ที่เป็นลูกชายของพ่อ ผมไม่ได้อะไรทั้งนั้นเลยใช่ไหม?”

　　จ้าวเทียนกล่าวอย่างเดือดดาล: “แกมันไอ้สารเลว!”

　　“แกมีสิทธิอะไรไปเปรียบเทียบกับซวู่เอ๋อร์?”

　　“ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉันสงสารแก แกคงจะถูกเอาไปโยนเป็นอาหารหมาตั้งนานแล้ว!”

　　“เหมือนกับแม่ที่ไร้ยางอายคนนั้นของแก!”

　　“แม่เป็นอย่างไรลูกก็เป็นอย่างนั้น พวกแกล้วนเป็นคนต่ำต้อย!”

　　“รีบไสหัวไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก!”

　　สีหน้าของจ้าวเฟิง ในที่สุดก็เปลี่ยนไปแล้ว

　　การเสแสร้งทำเป็นฐานะต้อยต่ำ ประจบสอพลอ ระมัดระวังทั้งหมดเหล่านั้นก่อนหน้านี้ หายไปโดยสิ้นเชิง

　　เหมือนกับว่าเมื่อกระแสน้ำที่หนาวเย็นได้มลายหายไป เผยให้เห็นก้อนหินที่ทั้งแหลมและคม ที่อยู่ด้านล่าง

　　คนอื่นกล่าว่าเขาเป็นไอ้สารเลว เขายอมรับ คิดไม่ถึงว่า แม้แต่พ่อบังเกิดเกล้าคนนี้ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะพูดแบบนี้เช่นเดียวกัน

　　อีกทั้ง ยังดูถูกมารดาของเขาด้วย

　　เดิมทีเขาคิดจะไว้ชีวิตของจ้าวเทียนเล่อสักครั้ง แต่ว่าตอนนี้ มีเจตนาสังหารเกิดขึ้น ในแววตาของเขา

　　“คุณชายเฟิง ตอนนี้เจ้าบ้านไม่ค่อยสบาย คุณออกไปก่อนเถอะ!”