บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 389

จ้าวเทียนเผิงล่าช้าในเป่ยเจียง และมาถึงเมืองหยุนชวนช้ากว่าขบวนที่รับญาติของเขาเกือบสองชั่วโมง

เมื่อเขามาถึง จ้าวเฟิงจงใจนำจ้าวเทียนเล่อไปที่หลุมฝังศพของมารดาที่เสียชีวิตของเขาในสุสานฝังศพขนาดใหญ่นอกเมืองเพื่อล้างแค้น

จ้าวเทียนเผิงไม่เคยคิดที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องครอบครัว ดังนั้นหลังจากเข้าเมืองแล้ว เขาไม่ได้กลับบ้านเลย แต่ไปที่โรงแรมที่ หลิวชิงเหยาพักอยู่

โรงแรมนี้ถูกปิดกั้น

ยังไงก็ตาม ด้วยสถานะของ จ้าวเทียนเผิงไม่มีใครกล้าหยุดเขา

หลังจากที่ จ้าวเทียนเผิงเห็น หลิวชิงเหยาเขาก็มึนงงเล็กน้อย

ต้องบอกว่า หลิวชิงเหยาและหลินหลงหน้าตาคล้ายกันมาก

ในขณะที่ จ้าวเทียนเผิงรู้สึกว่าเวลาในอดีตได้ย้อนกลับมา

เขาจึงแสดงความรักที่อธิบายไม่ได้ต่อ หลิวชิงเหยา

ภายใต้คำอธิบายและการโน้มน้าวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า การป้องกันทางจิตใจของ หลิวชิงเหยาในที่สุดก็พังทลายลง เธอร้องไห้และพูดจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอ

เธอแค่ต้องการยืมของตระกูลจ้าวเพื่อฆ่าฉินเทียน และล้างแค้นให้พ่อของเธอ

จ้าวเทียนเผิงเกลี้ยกล่อม หลิวชิงเหยาว่ายังไม่สายเกินไปที่จะกลับไป

ตราบใดที่เธอเสียใจกับการแต่งงาน เขาก็รับประกันว่า หลิวชิงเหยาและคนของเป่ยเจียง จะกลับไปที่เป่ยเจียงได้อย่างปลอดภัย

ยังไงก็ตามแม้ว่า หลิวชิงเหยาจะรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่เมื่อเรื่องนี้มาถึง เธอก็ตั้งใจที่จะไม่กลับไป

ด้วยความสิ้นหวัง จ้าวเทียนเผิงมอบแหวนให้ หลิวชิงเหยาซึ่งเป็นแหวนที่หลินหลงขอให้เขามอบให้เธอ

เขายังถ่ายทอดคำพูดของหลินหลงว่า “แม่บอกว่าแม้ว่าลูกจะแต่งงานแล้ว แต่เธอจะยังอยู่ในหัวใจของเธอเสมอ”

หลิวชิงเหยาทรุดตัวลงและร้องไห้

จ้าวเทียนเผิงลังเลที่จะกลับไปที่บ้านของเขา ในอนาคตเพื่อปกป้อง หลิวชิงเหยาเขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะใช้อิทธิพลของเขาในครอบครัว

แม้ว่าที่อยู่อาศัยของเขาจะไม่มีใครอาศัยอยู่มาเลยตลอดทั้งปี แต่ก็ ยังคงหรู่หราไม่น้อย

ท้ายที่สุดเขาก็ยังเป็นลุงของตระกูลจ้าว แม้แต่จ้าวเทียนเล่อยังต้องเคารพพี่ใหญ่ที่มีสามคนนี้

พอกลับถึงบ้านยังไม่ได้เข้าบ้านเลย ภายนอกสนาม กลับมีฝีเท้าที่โกลาหล ซึ่งคือจ้าวเฟิงรีบเข้ามาภายใต้การดูแลขององค์รักษ์หลายคนและหลายสมาชิกตระกูล

เมื่อจ้าวเฟิงเห็นจ้าวเทียนเผิงเขาคุกเข่าลงและร้องไห้โดยไม่พูดอะไรสักคำ

จ้าวเทียนเผิงตกใจ: "จ้าวเฟิงไม่ใช่เหรอ?"

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ทำไมแกเป็นแบบนี้ จ้าวเฟิงลุกขึ้นแล้วบอกลุงว่าพ่อของแกดุแกอีกแล้วเหรอ?”

เนื่องจากขาดอำนาจและความซื่อสัตย์เช่นเดียวกัน จ้าวเทียนเผิงจึงสนใจ จ้าวเฟิงมากกว่าคนอื่นๆ

จ้าวเฟิงประพฤติตัวดีมาก ในช่วงเทศกาลตรุษจีนและเทศกาลต่างๆ เขาจะโทรหา จ้าวเทียนเผิงเพื่อทักทายเขาเสมอ

บางครั้งก็ได้รับของขวัญเล็กๆ น้อยๆด้วย

ดังนั้นแม้ว่า จ้าวเทียนเผิงจะไม่ได้ติดต่อกับ จ้าวเฟิงมากนัก แต่ความประทับใจของตนที่มีต่อเขาก็ไม่เลว

หลังจากฟังคำพูดของ จ้าวเทียนเผิงแล้ว จ้าวเฟิงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง กลับเอาแต่ร้องไห้

“องค์รักษ์เหลี่ยว เกิดอะไรขึ้น?” ใบหน้าของจ้าวเทียนเผิงเปลี่ยนไป

เลี่ยวเจี๋ยกัดฟันและพูดอย่างเศร้า: “นายท่าน ท่านไม่ได้อยู่บ้านมาทั้งปี ดังนั้นท่านไม่รู้ว่า”

“เจ้าบ้านและนายท่านสาม ทะเลาะกันมาตลอด”

“คราวนี้ ลูกชายเจ้าบ้าน จะต้องแต่งงานกับคุณหนูใหญ่ของเป่ยเจียงและเขาจะเป็นทายาทในอนาคต”

“ไม่คิดเลยว่า นายท่านสามและลูกชายของเขาจะโกรธมากจริงๆ จ้าวข่ายได้ซุ่มโจมตีฆ่าคุณชายจ้าวซวู่ระหว่างทางกลับจากการไปรับญาติ”

“แกว่าอะไรนะ?”จ้าวเทียนเผิงผงะ และพูดขึ้นหลังจากผ่านไปนาน "แกหมายความว่าจ้าวซวู่ตายแล้ว?”

“ครับ!”

“ฆาตกรคือ จ้าวข่ายและนายท่านสามจ้าวเทียนจี ก็ถูกสังหาร"

“น้องสาม? เขาตายด้วยเหรอ?”

“มันไม่ใช่แค่นายท่านสาม—”

“เจ้าบ้านรู้สึกเศร้าโศกอย่างท่วมท้นและได้รับบาดเจ็บจากจ้าวเทียนจี ก็... สิ้นแล้ว"