บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 394

บริเวณด้านนอก ต่างก็เต็มไปด้วยความสนุกสนาน

ทีมเจ้าสาวที่รอคอยมาแสนนาน ต่างก็ผิวปากและบรรเลงเพลงด้วยการเป่าและการเคาะตี เหล่าชายหนุ่มที่สดใสแปดคนมีริบบิ้นผูกรอบเอว ยกเกี้ยวเจ้าสาวสีแดงเดินเข้ามาภายใน

รอบเกี้ยวนั้นมีหญิงสาวที่คอยช่วยเหลือเจ้าสาวสี่คนในชุดสีแดงเดินมาอย่างมีความสุข

อวี๋เซิ่งและหลัวจิงในห้าเสือแห่งเป่ยเจียง ตามมาด้วยผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีความสามารถเพียงสองสามคน ใบหน้าและการแสดงออกนั้นเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก

การเปลี่ยนการแต่งงานในระยะเวลาอันสั้น จากสภาพอารมณ์ของพวกเขานั้นย่อมไม่สามารถรับได้อย่างแน่นอน

ในเวลานั้นเขากำลังจะยกเลิกการหมั้นและกลับไปยังเป่ยเจียง

อย่างไรก็ตาม หลิวชิงเหยานั้นยืนยันว่าจะไม่จากไป เธอกล่าวว่าในเมื่อมาหยุนชวนแล้วยังไม่บรรลุเป้าหมาย เธอก็จะไม่กลับไป

ไม่มีหน้าที่จะกลับไป

ครั้นได้เห็นเกี้ยวสีแดงและได้ยินเพลงบรรเลงที่รื่นเริง แขกภายในงานต่างก็ลืมเลือนความไม่พอใจเมื่อครู่นี้ไปชั่วขณะ

เดิมทีเจ้าสาวจะต้องแต่งงานกับพี่ชาย ฉับพลันก็เปลี่ยนมาแต่งกับน้องชาย แม้ว่าจะแปลกไปหน่อย

แต่เมื่อได้ครุ่นคิดดูแล้วก็สมเหตุสมผล ดังคำกล่าวที่ว่าเรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน[1] ล้วนแล้วแต่เป็นครอบครัวเดียวกัน

เช่นนั้นแล้วทุกคนต่างก็จ้องมองเกี้ยวเจ้าสาว รอคอยการปรากฏตัวของเจ้าสาว

แม้แต่จี้ซิงเองก็หันไปเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม สายตาของเขาจ้องไปที่เกี้ยวครู่หนึ่ง จากนั้นมองข้ามเกี้ยวไป มองไปยังด้านนอก

“คนสกุลฉินนั้นไม่มาจริงหรือ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขานั้นคือฆาตกรที่ลงมือฆ่าจ้าวเทียนเล่อและคนอื่นๆ?”

คิ้วของเขาขมวดแน่นยิ่งขึ้น

เมื่อเทียบกับการได้เห็นฉินเทียนครั้งแรกเมื่อคืนนี้ ความตื่นเต้นที่คิดว่าตนเองได้พบเจอคู่ต่อสู้ที่ดี ตอนนี้เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“เวลานี้ ให้พวกเราเชิญเจ้าสาวลงจากเกี้ยว”

ขณะที่เกี้ยวถูกวางลงกลางพื้นสนาม พิธีกรก็โห่ร้องอย่างตื่นเต้น

หญิงสาวที่คอยช่วยเหลือเจ้าสาวก็ค่อยๆเปิดม่านเกี้ยว ประคองหลิวชิงเหยาที่สวมชุดแต่งงานสีแดงและคลุมผ้าคลุมศีรษะ

ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นใบหน้า แต่ท่าทางที่สง่างามนี้ เพียงแวบแรกที่ได้มองก็รู้ว่าเป็นหญิงงาม

"เจ้าสาวสวยมาก!"

“สมกับเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งเป่ยเจียง!” ใครบางคนตะโกนออกมาอย่างอดไม่ได้

“ชิงเหยา！” จ้าวเฟิงร้องเรียก อดไม่ได้ที่จะวิ่งเข้าหา

หญิงงาม ในที่สุดก็เป็นของเขา

เลี่ยวเจี๋ยยิ้มและพูด “คุณชาย อย่าได้ตื่นเต้นไป”

“คืนนี้เป็นคืนแรกที่ส่งตัวเข้าเรือนหอ คุณยังมีเวลาและสามารถเชยชมได้”

จ้าวเฟิงกลืนน้ำลายของเขาและอดกลั้นเอาไว้

เขาตื่นเต้นเมื่อได้เห็นหลิวชิงเหยาค่อยๆเดินขึ้นไปยังบนเวทีทีละก้าวจากการประคองของผู้ช่วยเจ้าสาว

ด้านหลัง อวี๋เซิ่ง、หลัวจิงที่รับหน้าที่คอยดูแล รวมถึงคนของเป่ยเจียง ทำได้เพียงแค่ต้องถอยหลบ

พวกเขาไร้หนทางที่จะตามไปต่อ

“เปิดผ้าคลุม!”

“ถอดผ้าคลุม!”

เมื่อเห็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวหลิวชิงเหยาและจ้าวเฟิงยืนด้วยกัน ผู้คนต่างก็เริ่มส่งเสียงเชียร์

เมื่อได้กลิ่นหอมจากร่างกายหลิวชิงเหยาในระยะใกล้ชิด ดวงใจของจ้าวเฟิงสั่นไหว อดไม่ได้ที่จะเปิดผ้าคลุมศีรษะนั้นออก

นี่เป็นส่วนสำคัญที่มีความหมายอย่างยิ่ง

ตราบใดที่เขาเปิดผ้าคลุมศีรษะ ผู้หญิงคนนี้ก็จะเป็นคนของเขาอย่างเป็นทางการ

เขารับไม้ไผ่ขนาดเล็กที่หญิงสาวผู้ช่วยนั้นส่งมา พยายามควบคุมความตื่นเต้นของเขา จากนั้นก็เหยียดมือออกไปทางผ้าคลุมศีรษะ

ภายใต้ผ้าคลุมศีรษะสีแดง หลิวชิงเหยากัดริมฝีปากของเธอไว้แน่น

เมื่อก่อนเธอเด็ดเดี่ยวและไม่ลังเล แต่ตอนนี้ในวินาทีสุดท้าย เธอกลับรู้สึกหวาดกลัวอย่างอดไม่ได้

ในตอนสุดท้ายเธอก็ยังเป็นเพียงแค่เด็กสาวคนหนึ่ง

ฉับพลันเธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย คิดอยากจะหนีกลับไปหาอ้อมแขนของแม่เธอ

“รอสักครู่” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ “ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียใจ ยังทันอยู่หรือเปล่า?”

อะไรนะ?

รอยยิ้มบนใบหน้าของจ้าวเฟิงแข็งทื่อ นับว่ายังดีที่เสียงของหลิวชิงเหยานั้นเบามาก และเธอเอ่ยภายใต้ผ้าคลุมศีรษะ

ดังนั้นจึงไม่มีผู้ใดได้ยิน

เมื่อถึงตอนสุดท้าย กลับคิดกลับคำและเสียใจในภายหลัง?

นัยต์ตาของจ้าวเฟิงนั้นแสดงถึงความร้ายกาจ เขายิ้มและเอ่ยด้วยเสียงต่ำ “สามารถกลับคำได้”

“แต่ทว่าฉันจะฆ่าทุกคนในเป่ยเจียง”

“ตอนนี้ เธอยังอยากกลับคำและคิดเสียใจอยู่ไหม?”

หลิวชิงเหยาตื่นตกใจจนใบหน้าซีดเผือด ถึงแม้ว่าจะสวมผ้าคลุมศีรษะ แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าจ้าวเฟิงที่อยู่ด้านข้างคนนี้ คนที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วยนั้นคือหมาป่า!

เป็นปีศาจร้ายที่กินมนุษย์โดยไม่คายกระดูก[2]!

เธอเกือบร้องไห้ออกมา กัดฟันแน่นและเอ่ย “นายต้องสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายคนเป่ยเจียง โดยเฉพาะแม่ของฉัน”