บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 397

คุณชายใหญ่?

เมื่อได้ยินคําสรรพนามที่เจี๋ยโกวเรียกฉินเทียน ทุกคนก็ต่างผงะไปเลย

ดูเหมือนกับว่าพวกเขาจะสนิทกันมาก ๆ เลย?

จ้าวเฟิงชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดอย่างตื่นเต้น: “พี่เจี๋ยโกว พี่พูดอะไรอยู่ครับเนี่ย?”

“ไอ้แซ่ฉินนั่นมาเที่ยวก่อความวุ่นวาย พี่รีบฆ่ามันสิ!”

“เราตกลงกันแล้วว่าพี่ช่วยให้ผมได้ยึดครองตระกูลจ้าว แล้วผมจะถวายชีวิตรับใช้พี่!”

หลังจากพูดจบ เขาก็อยากพุ่งตรงเข้าไปเช่นกัน

จ้าวเทียนเผิงยกเท้าถีบเขาจนลมกลิ้งลงไปกับพื้น จ้องเขม็งไปทางเจี๋ยโกวด้วยดวงตาที่แดงเถือก กัดฟันแน่นแล้วพูด: “ที่แท้มึงก็เป็นคนร้ายตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังนี่เอง!”

“ตระกูลจ้าวของเราไปมีความแค้นอะไรต่อมึง? มึงถึงกับต้องลงมือโหดเหี้ยมแบบนี้!”

“วันนี้ในเมื่อมึงมาแล้ว งั้นเลือดก็ต้องชดใช้ด้วยเลือด!”

เมื่อคนอื่นที่เหลือเห็นว่าเจี๋ยโกวมาตัวคนเดียว อารมณ์ของพวกเขาก็ปะทุออกมา เริ่มใช้กำลังทหารเข้าปราบ

เมื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มคนที่โกรธเกรี้ยว สีหน้าของเจี๋ยโกวไม่เปลี่ยนไปเลย

เขากวาดตามองดูทุกคนอย่างเย็นเยือก ภายในแววตามีความรู้สึกหยิ่งในศักดิ์ศรีตั้งแต่กำเนิดรั่วไหลออกมา

ราวกับว่าตระกูลร่ำรวยและทรงอิทธิพลในทิศใต้เหล่านี้ที่อยู่ในสายตาเขา เป็นเพียงตัวตลกกลุ่มหนึ่งเท่านั้น

“คุณชายใหญ่ คุณไม่กล้าเหรอครับ?”

“ถ้าเกิดไม่กล้า งั้นก็อย่ามาทำลายเรื่องดี ๆ ของเรา จากไปตอนนี้ยังทันนะครับ”

เขาแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางพูดกับฉินเทียนอีกครั้ง

“คุณฉิน อย่าติดกับดักมันเชียวนะครับ! ไปกับมันไม่ได้เด็ดขาด!”

“คุณไม่ต้องเป็นห่วง คนของเรามีเยอะขนาดนี้ ต้องฆ่ามันได้แน่นอนครับ!”

เมื่อสัมผัสได้ถึงไอสังหารอย่างน่ากลัวที่อยู่บนตัวเจี๋ยโกว จ้าวเทียนจีจึงพูดกับฉินเทียนด้วยความหวาดกลัว

สีหน้าของฉินเทียนหม่นหมองจนน่ากลัว

เขาจ้องมองเจี๋ยโกวพลางพูดอย่างเย็นเยือก: “นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของผม ผมจัดการเองได้”

“ทุกคนรอผมอยู่ที่นี่”

“นำทาง!”

พอพูดจบ เขาก็มุ่งหน้าเดินออกไปข้างนอก

เจี๋ยโกวยักคิ้ว ไม่ได้สนใจเสียงร้องตะโกนของจ้าวเฟิง ก่อนจะหันหลังแล้วก้าวเท้ายาวเดินจากไป

ทั้งสองคนต่างไม่พูดอะไรเลย รักษาระยะห่างที่แน่นอน คนหนึ่งเดินอยู่ข้างหน้าคนหนึ่งเดินตามอยู่ด้านหลัง ข้ามผ่านถนนที่คึกคัก มาถึงปากทางเข้าซอยที่เงียบสงบหนึ่งซอย

สุดปลายขอบเขตของซอยดังกล่าว มีบ้านที่มีบริเวณกว้างใหญ่หนึ่งหลัง

ตรงประตูทางเข้าหน้าบ้าน มีผู้คุ้มกันยืนอยู่สองคน กล้ามเนื้อนูนปูด ภายในแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยแสงแห่งพละกำลัง แค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นยอดฝีมือ

หากคนประเภทนี้อยู่ในตระกูลร่ำรวยและทรงอิทธิพลทั่วไปละก็ สามารถเป็นบูชาอู่ได้โดยสมบูรณ์ ได้รับการเคารพยกย่องจากผู้คนในตระกูล

แต่ทว่า ณ วินาทีนี้ พวกเขากลับคู่ควรกับการเฝ้าประตูอยู่ที่นี่

เมื่อพวกเขามองเห็นฉินเทียน จึงพูดอย่างเย็นชา: “หยุดก่อน”

“พกอาวุธติดตัวมาหรือเปล่า? หลังจากผ่านการค้นตัวจากพวกเราแล้ว นายถึงจะมีเข้าไปได้!”

ฉินเทียนยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางตอบกลับ: “เอาสิ”

ทั้งสองคนเดินตรงเข้ามาด้วยใบหน้าที่หม่นหมอง เตรียมพร้อมที่จะค้นตัวฉินเทียน

ฉินเทียนยกเท้าถีบออกไปสองทีจนเสียงดังตึกตึก ถีบพวกเขาจนร่างกระเด็นออกไป ก่อนจะร่วงลงลานหน้าบ้านอย่างจัง

เขาเดินเข้าไปด้วยท่าทางทะนงตัว พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น: “แหกตาหมา ๆ ของพวกมึงแล้วดูดี ๆ !”

“อย่างพวกมึง ก็บังอาจบอกว่าจะค้นตัวคุณชายอย่างฉันงั้นเหรอ!”

มีเสียงร้องอย่างตะลึงดังออกมาจากลานหน้าบ้าน และมีเงาดำสองร่างพุ่งตรงเข้ามา

ลมปราณที่อยู่บนตัวพวกเขาจลาจล อากาศบริเวณรอบ ๆ สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

นึกไม่ถึงเลยว่าทั้งสองจะเป็นยอดฝีมือที่ไม่ด้อยไปกว่าเจี๋ยโกวเลยแม้แต่น้อย

ส่วนเจี๋ยโกวนั้นก็เดินตามอยู่ด้านหลังเช่นกัน ปิดกั้นทางถอยของฉินเทียนเอาไว้

เขายิ้มอย่างเยือกเย็นพลางพูด: “คุณชายใหญ่ครับ เมื่ออยู่ต่อหน้าเฮียไท่เจี๋ยของเรา เกรงว่าคุณคงโชว์ความน่าเกรงขามของคุณไม่ได้แล้วล่ะ”

“ยังไม่รีบทำความเคารพเฮียไท่เจี๋ยอีก!”

ฉินเทียนแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น แล้วมองไปทางผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในศาลา

ชายดังกล่าวกำลังชงชาพลางยิ้มตาหยี ราวกับมองไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้านนอกยังไงอย่างนั้น

ฉินเทียนยิ้มอย่างเย็นชาพลางพูด: “อันดับ 7 ของแปดนายพลแห่งตระกูลฉิน มือสายฟ้า ไท่เจี๋ย”

“นึกไม่ถึงเลยว่าจากกันหลายปี นายจะพัฒนากลายเป็น‘เฮียไท่เจี๋ย’แล้ว”

ไท่เจี๋ยหัวเราะเสียงดังลั่น

“คุณชายใหญ่ครับ ถึงแม้คุณจะแข็งแกร่งขึ้น และทำให้พวกเราทุกคนเปลี่ยนมุมมองใหม่”

“แต่ทว่าการเป็นคนน่ะ ไม่ว่ายังไงก็ต้องรู้จักตนเองดีด้วยนะครับว่าเป็นเช่นไร”

“คุณอย่าลืมนะว่าผมไม่ใช่ถงจิ่ง ในสายตาของผม มีแค่ภารกิจ ไม่มีอารมณ์ความรู้สึก”

“ตระกูลจ้าวแห่งอวิ๋นชวน ผมยึดไว้แน่ ถ้าเกิดคุณดึงดันที่จะขัดขวางละก็ งั้นก็อย่าหาว่าผมลงมือโหดเหี้ยมแล้วกัน”

“การที่ผมสามารถเชิญคุณมาที่นี่ และพูดคุยเรื่องพวกนี้กับคุณนั้น ถือเป็นการโอบอ้อมอารีมากที่สุดแล้ว”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ถึงแม้เขาจะยังยิ้มอยู่ ทว่าในรอยยิ้มกลับมีไอสังหารแฝงซ่อนอยู่

ราวกับว่าอากาศบริเวณรอบ ๆ เย็นลง

เจี๋ยโกวยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางถาม: “คุณชายใหญ่ครับ ถึงแม้คุณจะเรียนรู้วิชากังฟูมาบ้าง และสมคบกับกองกำลังต่าง ๆ บ้างแล้วยังไงครับ?”

“เมื่อเปรียบเทียบกับตระกูลฉิน เปรียบเทียบกับเฮียไท่เจี๋ย คุณก็เป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้นแหละ”

ฉินเทียนกำลังจะพูดบางอย่าง จู่ ๆ เขาก็สัมผัสได้ถึงลมปราณหนึ่ง จึงทำให้สีหน้าอารมณ์ของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วรีบหันกลับไปดู

เห็นเพียงในตำแหน่งที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาอย่างเงียบ ๆ

ชุดที่ทำมาจากผ้า รองเท้าผ้า ราวกับว่าสีหน้าท่าทางดูเย็นชา มีไอสังหารซ่อนอยู่ในดวงตา

มือของเขาเหมือนติดอยู่กับดาบ

ราวกับว่าดาบโค้งยาว ๆ นั่นกลายเป็นมือแล้วกำลังยืดออก

“จุยเฟิง?”แม้กระทั่งสีหน้าของมือสายฟ้าที่จิบชาอยู่ในศาลาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่ได้

ส่วนเจี๋ยโกวนั้นรีบดึงดาบออกมาจากปลอกดาบด้วยใบหน้าที่เย็นยะเยือก

เขาก็เป็นผู้เล่นดาบคนหนึ่งเหมือนกัน กลับพ่ายแพ้ให้จุยเฟิงสามครั้งในหาดหินหนานเจียง

ถึงแม้จุดประสงค์ของเขาคือถ่วงเวลาจุยเฟิงไว้ และเขาก็ไม่ค่อยเอาจริงเอาจังกับการต่อสู้นั้นด้วย แต่ทว่ามันก็เป็นการสบประมาทที่เขารับไม่ได้อยู่ดี

เขาอยากหาโอกาสต่อสู้กับจุยเฟิงดี ๆ สักยกมาโดยตลอด

ดูเหมือนกับว่าตอนนี้โอกาสของเขาจะมาถึงแล้ว

จุยเฟิงไม่สนใจใครเลย แต่เป็นการมองหน้าฉินเทียนพลางยิ้มอย่างกระดากอายเล็กน้อย

“ถ้าเกิดต้องการความช่วยเหลือ นายก็ส่งเสียงหน่อยสิ”