บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 396

จ้าวเฟิงหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างดุร้าย 

เรื่องดำเนินการมาจนถึงตอนนี้ เขาก็ไม่มีความจำเป็นต้องเล่นละครอีกต่อไปแล้ว

“จ้าวเทียนจี นึกไม่ถึงเลยว่ากูคิดใคร่ครวญวางแผนเสียอย่างแยบยลดิบดี แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้มึงมีชีวิตรอดไปได้!”

“จ้าวเทียนเผิง มึงรู้ความจริงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วสินะ?”

“แต่กูแค่คิดไม่ถึงว่ามึงจะไปขอความช่วยเหลือจากฉินเทียน!”

“คนในตระกูลจ้าวของพวกมึงนี่จริง ๆ เลยนะ กระจอกชิบหาย!”

“เลี่ยวเจี๋ย ฟังคำสั่งของฉันไว้!”

“ถ้าเกิดจ้าวเทียนเผิงมันกล้าแตะต้องตัวกู พวกนายก็กำจัดทุกคนในตระกูลจ้าวที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งให้สิ้นซากได้เลย!”

“ให้ตระกูลจ้าวสูญสิ้น!”

มีความโหดเหี้ยมปรากฏบนใบหน้าเลี่ยวเจี๋ย

เขาค่อย ๆ ยกดาบขึ้นมา ยิ้มอย่างดุร้ายพลางพูด: “พี่น้องทุกคน ถึงเวลาพิสูจน์กำลังความสามารถของพวกเราแล้ว”

“ฟังคำสั่งของฉัน ทุกคนที่บังอาจต่อต้าน กำจัดให้สิ้นซาก!”

สมุหราชองครักษ์หกคน บวกกับลูกน้องคนสนิทของพวกเขาที่ถูกปลุกระดมตั้งแต่แรก เมื่อรวมกันแล้วก็ยังคงเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งมาก ๆ

เมื่อเห็นสถานการณ์นี้แล้ว เหล่าผู้คนในตระกูลที่เกรงกลัวความตาย ก็คุกเข่าขอร้องอ้อนวอนอย่างหวาดกลัว 

พวกเขาไม่แคร์เลยว่าใครจะเป็นเจ้าบ้าน ยังไงก็ตามชีวิตนี้พวกเขาก็ไม่มีวันได้เป็นเจ้าบ้านอยู่แล้ว พวกเขาแค่อยากมีชีวิตรอดต่อไป 

เหล่าผู้รับผิดชอบในตระกูลอื่นที่อยากได้ผู้ช่วยในตอนแรก ตอนนี้พวกเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีแล้วเหมือนกัน 

จ้าวเทียนเผิงรีบพูดเสียงดังว่า: “ทุกท่าน อย่าลืมเรื่องที่พวกคุณตอบตกลงผมในเมื่อกี้นี้นะ!”

“ขอแค่เจอมือสังหาร พวกคุณก็จะช่วยตระกูลจ้าวกำจัดทิ้ง!”

“ผมจ้าวเทียนเผิงพูดคำไหนคำนั้น ตระกูลจ้าวเป็นหนี้บุญคุณอันใหญ่หลวงต่อพวกคุณทุกคน!”

ที่แท้ที่เขาจงใจพูดคำพูดแบบนั้นก่อนงานแต่งจะเริ่ม ให้ทุกคนตอบตกลงช่วยเหลือเขานั้น

ก็เพื่อสถานการณ์ ณ ตอนนี้นี่เอง

เขารู้อยู่ว่าทันทีที่แตกหักกัน เมื่อสมุหราชองครักษ์ทั้งหกเปิดศึกเข่นฆ่าอย่างยิ่งใหญ่ละก็ มันต้องเป็นอะไรที่น่าสยดสยองมาก ๆ อย่างแน่นอน

ถึงแม้เขาจะขอความช่วยเหลือจากฉินเทียนแล้ว ทว่าฉินเทียนและผู้ช่วยของเขา รวมแล้วก็มีแค่สามคนเท่านั้น

จ้าวเทียนเผิงไม่ไว้วางใจ!

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเทียนเผิงแล้ว เหล่าผู้รับผิดชอบในตระกูลเหล่านั้นก็ยังคงลังเลใจอยู่เช่นเคย

อย่างไรเสีย การเข้าร่วมสงครามอย่างผลีผลาม อาจทำให้เสียชีวิตได้เลย

จู่ ๆ จี้ซิงก็หัวเราะออกมา

หัวเราะได้ดูมีความสุขมาก ๆ

เขามองดูฉินเทียนที่ถูกผู้คนรายล้อม ยักคิ้วพลางพูด: “ดีมาก”

“ตอนนี้ดูเหมือนกับว่าพวกเราจะอยู่ในแนวรบเอกภาพเดียวกันแล้ว”

“ขอแค่นายเอ่ยปากขอร้อง ฉันก็จะช่วยนายจัดการลูกหมาป่าพวกนี้ เป็นไง?”

“นายคิดมากเกินไปแล้ว”ฉินเทียนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นคำหนึ่ง ในที่สุดเขาก็เคลื่อนไหวสักที

เงาร่างของเขากระพริบ พุ่งตรงไปทางเลี่ยวเจี๋ย

เดิมทีเลี่ยวเจี๋ยยังกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่เลย ในเมื่อแผนการถูกเปิดโปง งั้นก็ฆ่าล้างอย่างยิ่งใหญ่ยกหนึ่ง ใช้วิธีการที่ดุดันดั่งสายฟ้าสยบทุกคน

จู่ ๆ ก็เห็นว่าฉินเทียนพุ่งตรงเข้ามา เขาจึงชะงักไปชั่วขณะ แล้วตะคอกเสียงดังโดยสัญชาตญาณคำหนึ่ง ก่อนจะฟันดาบมาทางฉินเทียน

เขาไม่เคยเห็นฉินเทียนลงมือมาก่อน

ในความคิดและมุมมองของเขา เด็กหนุ่มอย่างฉินเทียนแค่เก๊กทำเป็นเท่ยังทำไม่ได้เลย จึงไม่มีทางมีทักษะวิชากังฟูที่แท้จริง

แต่กลับนึกไม่ถึงเลยว่ามือตนจะเบาลง ไม่รู้เพราะเหตุใด ดาบที่อยู่ในมือก็ปรากฏอยู่บนมือฉินเทียน

เกิดลางสังหรณ์ในใจ เขาจึงตะโกนอย่างตะลึงและเตรียมพร้อมที่จะหลบหนี

ฉินเทียนยกดาบที่อยู่ในมือขึ้นมาแล้วฟาดฟันลงมา ตัดศีรษะเขาลงมาโดยตรง 

พูดตามตรงเลยว่าฉินเทียนโกรธเกรี้ยวแบบนี้น้อยมาก ๆ ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ และเรื่องทั้งหมดที่เกี่ยวข้องนี้ ทำให้เขารู้สึกอัดอั้นตันใจมากจริง ๆ

และสิ่งที่พวกเลี่ยวเจี๋ยกระทำมันทำให้เขาโกรธเกรี้ยวมาก ๆ

ผู้มีคุณธรรมคือรับเงินผู้อื่นมาเพื่อสะเดาะเคราะห์แทนผู้อื่น ก่อนหน้านี้จ้าวเทียนเล่อให้พวกเลี่ยวเจี๋ยปฏิบัติหน้าที่ในตำแหน่งสำคัญ

มีใครที่ไม่ถูกตระกูลจ้าวเลี้ยงดูอย่างดิบดีจนมีทุกวันนี้บ้าง?

แต่สุดท้ายแล้วพวกมันกลับทำเรื่องสิ้นมโนธรรม แทงข้างหลังเจ้านายแบบนี้

เพราะฉะนั้นพวกมันสมควรโดนฆ่า

เมื่อเห็นว่าเสี้ยววินาทีที่ฉินเทียนกระพริบตา เขาก็ตัดศีรษะของเลี่ยวเจี๋ยไปได้อย่างชิลสบาย เหล่าสมุหราชองครักษ์ที่เหลือ รวมไปถึงลูกน้องทั้งหมดก็ถึงกับตะลึงงันไปเลย

“พวกมึงยังมัวยืนบื้ออยู่ทำไมวะ?”

“ลุยสิ!”

“เข้าไปพร้อมกัน!”

“หมัดสองข้างยากที่จะต่อกับศัตรูสี่มือ เอาให้มันเหนื่อยตายไปเลย!”จ้าวเฟิงตะคอกเสียงดังอย่างดุร้าย

พวกหลู่ซิ่นรู้อยู่ว่าตัวเองทำกรรมไว้อย่างหนัก วันนี้ถ้าเกิดไม่ใช่คุณตายก็คือฉันตาย พวกเขาตอบสนองกลับมาได้แล้ว ก่อนจะตะคอกเสียงดังพลางพุ่งตรงไปทางฉินเทียน

เหตุร้ายอันน่าทึ่งยังไม่ทันได้เริ่มต้นขึ้น ก็จบลงไปก่อนแล้ว

เมื่อจี้ซิงรวมไปถึงเหล่าผู้คนในตระกูลอื่น ๆ เห็นภาพเหตุการณ์นี้แล้ว ต่างก็ยังตอบสนองกลับมาไม่ค่อยได้ 

“ไอ้แซ่ฉิน ความแค้นที่มึงติดค้างเป่ยเจียงของเราจะคิดยังไง?”

“กูยอมรับว่ามึงเก่งมาก”

“ทว่าหนี้แห่งเลือดต้องชดใช้ด้วยเลือด!”

หลังจากที่อวี๋เซิ่งและหลัวจิงเงียบสงบไป ในที่สุดก็ปะทุออกมา

พวกเขาเดินตรงเข้ามาทางฉินเทียนด้วยดวงตาที่แดงเถือก 

ฉินเทียนขมวดคิ้วลงอย่างอดไม่ได้ เขาไม่อยากลงไม้ลงมือกับผู้คนในเป่ยเจียงจริง ๆ และทำแบบนั้นไม่ได้ด้วย

เมื่อเห็นแบบนี้ เถียหนิงซวงและหม่าหงเทาจึงเดินตรงเข้ามาในทันที ต่างแยกกันไปประจันหน้ากับอวี๋เซิ่งและหลัวจิง“ถ้าเกิดพวกมึงจะสู้ พวกเราจะสู้เป็นเพื่อนเอง!”พวกเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

แค่ไอสังหารที่อยู่บนตัวพวกเขา อวี๋เซิ่งและหลัวจิงก็รู้แล้วว่านี่เป็นด่านที่พวกเขาผ่านไปไม่ได้

ดวงตาของพวกเขาแดงเถือกขึ้นมาอีกครั้ง กัดฟันแน่นไม่พูดอะไร 

นึกไม่ถึงเลยว่าลูกน้องที่อยู่ข้างกายฉินเทียนจะมีศักยภาพระดับนี้ด้วยงั้นเหรอ!

ภายใต้สถานการณ์ที่ต่างฝ่ายต่างยืนกรานและไม่ยอมอ่อนข้อต่อกัน จู่ ๆ จ้าวเฟิงก็หัวเราะเสียงดังลั่นขึ้นมา

“พี่เจี๋ย ในที่สุดพี่ก็มาสักทีนะ!”

“ฆ่าฉินเทียนซะ!”

“ฆ่ามัน แล้วดอกผลแห่งชัยชนะก็จะยังเป็นของพวกเราอยู่!”

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป ต่างหันหน้ากลับไปมอง

เห็นเพียงตรงตำแหน่งประตูทางเข้า มีชายวัยกลางคนที่สีหน้าท่าทางดูเย็นชาคนหนึ่งยืนอยู่คนหนึ่งตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ 

ในมือเขามีดาบที่ดูหนักมาก ๆ หนึ่งเล่ม เป็นดาบใหญ่ที่ลักษณะดูดุร้ายมาก  

แค่ยืนนิ่ง ๆ ก็มีไอสังหารที่ทำให้คนมองรู้สึกแม้แต่ผีสางเทวดายังไม่กล้าเข้าใกล้!

จี้ซิงผงะไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดอย่างตื่นเต้นว่า: “ฉินเทียน ฝากมันไว้กับฉันเอง!”

ในเวลาแรกเขาก็สัมผัสได้แล้วว่านี่คือยอดฝีมือคนหนึ่ง เมื่อกี้ตอนเห็นฉินเทียนเข่นฆ่าอย่างยิ่งใหญ่ เขาก็รู้สึกคันไม้คันมือตั้งนานแล้ว

เจี๋ยโกวไม่ได้สนใจจ้าวเฟิงแต่อย่างใด และไม่มีท่าทีที่จะปะทะกับจี้ซิงด้วยแม้แต่น้อย

สายตาของเขาค่อย ๆ กวาดมองมา สุดท้ายสายตาเขาก็ร่วงลงบนตัวฉินเทียน 

เมื่อเห็นฉินเทียน เขาจึงยักคิ้วและมีความแปลกใจปรากฏในแววตา เขายิ้มกรุ้มกริ่มพลางถาม: “คุณชายใหญ่ครับ มีคนอยากพบหน้าคุณ คุณกล้ามากับผมหรือเปล่าครับ?”