บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 416

เผชิญหน้าซินเฉียงที่อยู่ในอาการหัวร้อน ฉินเทียนเหยียดยิ้มทันที: “นายยังอยากจะท้าฉันอยู่อีกเหรอ?”

สายตานั่น ราวกับกำลังมองคนโง่

ซินเฉียงนิ่งอึ้ง พลันรู้สึกไม่ชอบมาพากลในทันใด

นายท่านสาม คงไม่ใช่ “นายท่านสาม” คนนั้นที่ฉินเทียนพูดถึงหรอกนะ?

ความคิดอันสยดสยองผุดขึ้นมาในหัวของเขา เขาตัวสั่นเทิ้มอย่างหนัก หน้าซีดขาวราวกับคนตายในพริบตา

“ไอ้เวรเอ้ย!”

“แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงกล้ามาแยกเขี้ยวกางเล็บต่อหน้าคุณฉิน” จ้าวเทียนจีหน้าเขียวปั๊ด คำรามเสียงต่ำ พุ่งเข้าใส่

ตบหน้าซินเฉียงสุดแรงเกิดไปหนึ่งฉาด 

“เพี๊ยะ!”

เสียงดังกังวาน ทำให้ซินเฉียงผงะ และได้สติคืนมา

นายท่านสาม คือนายท่านสามคนนั้นที่ฉินเทียนเอ่ยถึงจริงๆ ด้วย!

ฉินเทียนแค่โทรหาสายเดียว ก็ทำให้นายท่านสามรุดหน้ามาแล้ว!

เขาเป็นแค่มดปลวกในหลงเจียงไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมีความอำนาจน่าทึ่งขนาดนี้?

ซินเฉียงเอามือกุมหน้า เหม่อลอยไปชั่วขณะ

รปภ.เหล่านั้นอึ้งตาแตกเช่นกัน

พวกเขากำลังเห็นอะไร? นายทานสามผู้เป็นเลิศเหนือใคร ดั่งราชา มาคุกเข่าลง ตรงหน้าฉินเทียน!

ฉินเทียนรีบเอ่ยว่า: “นายท่านสาม ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น นั่งเถอะ”

จ้าวเทียนจีมีหรือจะกล้านั่ง เขายืนคารวะอยู่ใกล้ๆ มือแนบลำตัว ค่อมกาย เอ่ยอย่างนอบน้อมว่า: “คุณฉิน ไอ้ตาถั่วนี่กระด้างกระเดื่องใส่คุณใช่ไหม?”

“อยากให้ผมจัดการยังไง คุณพูดมาได้เลย”

ฉินเทียนยิ้มเย็นเยือกมองไปยังซินเฉียง

“ตอนนี้แกเชื่อหรือยัง ว่าฉันพูดแค่คำเดียวก็สามารถไล่แกออกไปได้เลย?”

ซินเฉียงขาอ่อน ทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าฉินเทียน

เขาเอ่ยด้วยความหวาดหวั่นว่า: “ไว้ชีวิตผมด้วย!”

“ผมมีตาหามีแววไม่!”

“คุณฉิน โปรดเมตตาด้วย!”

ฉินเทียนยิ้มเยาะ: “นายท่านสามจ้าว สมาคมหยุนชวนของพวกคุณมีมดปลวกประเภทนี้ด้วยเหรอ ขอโทษนะผมที่ต้องพูดตามตรงว่า อาจทำให้แวดวงธุรกิจในประเทศดูถูกเอาได้ง่ายๆ”

จ้าวเทียนจีหน้าเขียวคล้ำ กัดฟันพูดว่า: “ลากไอ้หมอนี่ออกไปให้ฉันที ประกาศคำพูดของฉันออกไปว่า ในสมาคมหยุนชวน ใครกล้าใช้มัน เท่ากับมีเรื่องกับตระกูลจ้าวของฉัน”

คำพูดแผ่วเบาหนึ่งประโยค ตัดขาดที่ยืนของซินเฉียงทั่วทั้งเมืองหยุนชวนในทันใด

หากเขาอยากทำมาหากิน จำต้องออกไปข้างนอกเท่านั้น

ทว่า แม้แต่บ้านเกิดของเขายังไม่ปราณีเขาเลย แล้วคนข้างนอก จะไว้หน้าเขาอีกได้อย่างไร?

กล่าวได้ว่า ทั้งชีวิตนี้ของเขา นับว่าไร้ประโยชน์แล้ว

จากรองประธานสมาคม ที่อยู่สุขสบายหรูหรา มีสาวสวยคอยกกกอด ตกต่ำเป็นสุนัขจนตรอก ที่ทุกคนทุบตีด่าทอ เพียงเพราะคำพูดคำเดียวขอองฉินเทียน

ซินเฉียงระโหยโรยแแรงอยู่บนพื้น แม้แต่พูดยังพูดไม่ออกไปแล้ว

หลี่รุ่ย เลขาจอมมารยานั่น ยังคงไม่เข้าใจความรุนแรงของสถานการณ์

เธอยิ้มหวานพูดว่า: “นายท่านสามจ้าว ท่านรองซิน แม้จะทำได้ไม่สมบูรณ์แบบ แต่ก็ทำงานอย่างหนักเพื่อสมาคม”

“ทำไมคุณต้องโกรธขนาดนี้ เพราะแค่คนนอกคนเดียวด้วย?”

“โกรธมากๆ จะทำลายสุขภาพเอานะคะ!”

"ฉันคิดว่า ให้รองประธานซินขอโทษคุณฉิน จากนั้น อย่างน้อยๆ ก็ยอมให้พวกเขามาทำธุรกิจที่หยุนชวนก็สิ้นเรื่อง”

พูดจบ ยังชม้อยชม้ายตาใส่จ้าวเทียนจีอีกด้วย

จ้าวเทียนจีโกรธจนจมูกบิดเบี้ยว เขาบันดาลโทสะ สาวเท้าเข้าไป ตบหน้าหลี่รุ่ยเสียงดังเพี๊ยะ

“แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ถึงมีสิทธิ์มาพูดจาแบบนี้ต่อหน้าฉัน!”

“อย่าคิดว่าฉันไม่อยู่สมาคม แล้วจะไม่รู้เรื่องบัดสีที่คนต่ำช้าอย่างพวกแกทำกันอยู่ทุกวันนะ!”

“แกถูกไล่ออกด้วยเหมือนกัน!”

“ไสหัวไป!”

“ไสหัวไปให้ไกลเท่าไรได้ยิ่งดี!”

หลี่รุ่ยสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก คราวนี้ถึงรู้ว่าตัวเอฃองทำตัวจองหองมากเกินไป

เธอหาช่องแทรกตัวออกไปอย่างรับไม่ไหว กรีดร้อง กุมหน้าวิ่งออกไปด้านนอก