บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 419

เมื่อได้ฟังสิ่งที่ซูซูและจ้าวเทียนจีพูด ฉินเทียนก็หน้าบึ้งตึง รีบร้อนเอ่ยกับซูซูว่า: “ที่รัก ผมรักคุณคนเดียวนะ!”

“ผมอุตส่าห์ลำบากสู้เพื่อคุณเลยนะ ที่รัก จูบให้รางวัลทีสิ”

พูดจบ ก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อย่างไม่รู้จักอาย

“พูดอะไรของคุณเนี่ย!” ซูซูหน้าแดงรีบผลักฉินเทียนออกไป

ตาคนนี้หน้าไม่อายเกินไปแล้วจริงๆ ไม่เห็นเหรอว่ามีคนมองอยู่ตั้งเยอะน่ะ?

จ้าวเทียนจีหัวเราะเสียงดังฮ่าฮ่า: “ยินดีกับการแสดงแสงยานุภาพครั้งใหญ่ของคุณฉินด้วยครับ ที่ล้มนายน้อยตระกูลจี้ได้”

“ถ้างั้น คุณฉิน ผมจะผสานงานกับพนักงานของพวกคุณเอง เพื่อช่วยพวกคุณเปิดกิจการในหยุนชวนเดี๋ยวนี้เลยครับ” 

“เชิญคุณขอรางวัลกับภรรยาต่อได้เลย”

พูดจบ นายท่านสามจ้าวที่กระมิดกระเมี้ยนคนนี้ ก็ปิดปากย่องออกไป

ทำเอาฉินเทียนแอบเขินนิดๆ เขารีบพูดว่า: “นายท่านสาม ผมไปกับคุณด้วย!”

เขาดึงมือซูซู วิ่งตามไป

แต่พอนึกถึงคำพูดของจี้ซิงก่อนที่จะจากไป ฉินเทียนยังรู้สึกจนปัญญาอยู่เล็กน้อย

ตนเจอกับคนบ้าพลังขนาดนี้ หากแพ้ ไม่แน่ว่าไอ้จี้ซิงนั่นอาจเอาหัวของตนไปขอแต่งงานจริงๆ

ต่อให้ชนะแล้วคงไม่จบ เพราะเขาต้องเผชิญกับการท้าดวลอย่างไม่หยุดหย่อนแน่นอน

ไอ้หมอนี่ มันอยากเล่นแบบหนังเรื่อง “101 Proposals” ไม่สิ ท้าดวลเหรอ?

คิดถึงช่วงสำคัญตอนสุดท้าย จี้ซิงงัดเอาวิชายุทธตระกูลจี้ออกมา บีบให้ตนต้องใช้วิชาจากคัมภีร์ราชาเทพ ถึงเอาชนะมาได้

ฉินเทียนรู้สึกสนใจตระกูลจี้ตระกูลนี้ขึ้นมาหลายเท่าแล้ว

……

ขณะนี้ ณ ถนนทองคำย่านพาณิชย์สำหรับคนเดินเท้าที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในเมืองหยุนโจว ผู้จัดการหลายคนกำลังเล่นไพ่นกกระจอกในห้องประชุมผู้จัดการ

หยางหลินยืนอยู่ด้านข้าง พูดหว่านล้อมขอร้องอยู่ตลอดเวลา

“ผู้อำนวยการห่าว คุณดูสิ ตอนนี้ห้องนั้นของคุณว่างก็ว่างอยู่ ไม่มีคนเช่า มันไม่เสียทิ้งไปเปล่าๆ เหรอ?”

“เรารับรองว่า ค่าเช่าจะยึดตามราคาท้องตลาด ไม่ต่อรองราคาแแน่นอน”

“เราเซ็นสัญญาระยะยาวก็ได้ จ่ายค่าเช่าล่วงหน้าก่อนครึ่งปี”

“คุณว่ายังไงครับ?”

ผู้อำนวยการห่าว ชายวัยกลางคนนั่งอยู่ทางทิศตะวันออก เขาคาบบุหรี่มวนหนึ่งอยู่ในปาก ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นเลยด้วยซ้ำ

“จงแดง”

“ตอง”

“หัวหน้าห่าว นี่คุณจะปล่อยจังหวะยิงปืนแล้วนะเนี่ย”

"โกวซาน เด็กอย่างแกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน ถ้าแกชนะ ฉันจะกินไฟกองนี้เลย”

“เชือกสาม”

“กิน” หัวหน้าห่าวหัวเราะลั่น ก่อนจะดันแผ่นไพ่ตรงหน้าล้มลง

โกวซานที่โดนกิน ทำหน้าดวงตก

เขาเป็นหัวหน้ารปภ.ของที่นี่ มีลูกน้องหลายสิบคน ทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยและรักษาความสงบของทั้งถนนทองคำ

เขาแพ้หลายครั้งติดกันแล้ว เสียหน้าจนหงุดหงิด แต่ก็ไม่กล้าอารมณ์เสียใส่ผู้อำนวนการห่าวและคนอื่นๆ

พอเงยหน้าเห็นหยางหลินที่กำลังก้มหน้าค่อมตัวอยู่ใกล้ๆ ความโกรธของเขาก็ปะทุขึ้นมา

“ไอ้เวรนี่ บอกให้ไสหัวไป ไม่ได้ยินเหรอ?”

“โคตรตัวซวยเลย!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะเสียเงินมากขนาดนี้เหรอ?”

“ไสหัวไป!”

เขาพุ่งเข้าไป ถีบร่างหยางหลินอย่างแรงหลายที

หยางหลินตวัดสายตา จะเข้าปะทะ เขาไม่ใช่คนมีความอดทนอะไร อีกอย่าง ยังพอมีวิชาอยู่บ้าง

เมื่อก่อนอยู่ฉู่โจว ก็เป็นหนุ่มเลือดร้อนใฝ่ฝันอยากเข้าร่วมสมาคมฉู่เหมือนกัน

ต่อกรกับคนอย่างโกวซานนั้นไม่คณามือหรอก

“ทำไม ไม่ยอมเหรอ?”

พอเห็นว่าหยางหลินถลึงตา โกวซานก็ยิ้มเยาะ เหวี่ยงมือ ตบบ้องหูหยางหลินเสียงดังเพี๊ยะไปหนึ่งฉาด

จากนั้น ก็ถ่มน้ำลายหนึ่งคำ

“ไม่ส่องกระจกชะโงกดูเงา แกมันตัวอุบาทว์อะไรวะ!”

“เต่าโจรวิ่งออกจากหาดน้ำตื้นที่ไหน กล้ามาทำตัวจอมปลอมที่หยุนชวนของเรา”

“ขืนยังไม่ไปอีก เชื่อไหมว่าฉันจะกระทืบแก?”

สองสามคนที่เล่นไพ่นกกระจอก รวมถึงผู้อำนวยการห่าว มองดูด้วยสายตาเฉยชา ราวกับกำลังดูเรื่องตลก