บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 422

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของฉินเทียนแล้ว เหยียนซิวก็รีบกล่าวว่า “คุณฉิน ฉันแนะนำเอง ”

“เถ้าแก่เวินคนนี้ไม่ธรรมดา เขามาจากเมืองอู่หู และยังเป็นสมาชิกของสมาคมแก๊งค์หม่าที่มีชื่อเสียงมาก”

“การออกเดินทางมาที่นี่ของเราในครั้งนี้ ทำให้บังเอิญได้พบกับคุณฉินสองสามีภรรยา ก็นับว่าเป็นพรหมลิขิตแล้ว”

“สมาคมแก๊งค์หม่า? ”ฉินเทียนตกตะลึงครู่หนึ่ง และเมื่อมองไปยังเวินเหวินสายตาก็เปลี่ยนไป

“ใช่แล้วคุณฉิน ”

“ธุรกิจของคุณ ก็คงจะเกี่ยวข้องกับการขนส่งใช่ไหม ? เมื่อพูดถึงการขนส่งสินค้า ในเจ็ดเมืองทางใต้ทั้งหมดนี้ ไม่มีใครเทียบได้กับสมาคมแก๊งค์หม่าของตระกูลหม่าแล้ว”

“คุณฉิน คุณสามารถเข้าใกล้กับเถ้าแก่เวินสักหน่อยก็ได้นะ”

ฉินเทียนยิ้ม และหยิบไวน์แก้วหนึ่งขึ้นมา

เถ้าแก่เวินเองก็หยิบไวน์ขึ้นมาแก้วหนึ่ง เขาจ้องที่ฉินเทียน และพูดเรียบ ๆ ว่า “ผมเวินเหวิน คุณจะเรียกผมว่าอาเหวินก็ได้”

“มีสิ่งหนึ่งที่ผมต้องพูดคือ แม้ว่าผมจะอยู่ในสมาคมแก๊งค์หม่า แต่ว่า ผมไม่ได้ทำธุรกิจ ”

“จริงเหรอครับ ? ”ฉินเทียนเลิกคิ้วขึ้น “เช่นนั้นคุณทำอะไรเหรอครับ ?”

เวินเหวินยิ้ม “ได้รับมอบหมาย ให้มาฆ่าคนคนหนึ่ง”

ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “คนที่คุณพูดว่าต้องการจะฆ่าคนนั้น ก็คงจะเป็นผมสินะ ?”

เวินเหวินยิ้มและพูดว่า “ยินดีด้วย คุณตอบถูกแล้ว”

หลังจากฟังการสนทนาระหว่างทั้งสองแล้ว เหยียนซิวและคนอื่น ๆ ก็ล้วนมีความรู้สึกอึดอัด

บรรยากาศโดยรอบ ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าจริง ๆ

เหยียนซิวรีบพูดขึ้นว่า “เถ้าแก่เวินนี่ชอบพูดเล่นจริง ๆ ”

“เถ้าแก่เวิน คุณฉินเทียนคนนี้ มาจากเมืองหลงเจียง เขาและซูยู่กรุ๊ปของภรรยาของเขา เชี่ยวชาญด้านเครื่องสำอาง ”

“คุณฉินไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญในธุรกิจเท่านั้น แต่ยังเป็นปรมาจารย์ด้านศิลปะการต่อสู้อีกด้วย ”

“ฉันรู้ ”เวินเหวินขัดจังหวะ เหยียนซิว เขามองไปที่ฉินเทียน และในที่สุดก็ยิ้ม “ไวน์แก้วนี้ ส่งเลี้ยงคุณแล้วกัน”

“ผมจะไปหาคุณ”

หลังจากที่พูด ก็ดื่มจนหมด ลุกขึ้น แล้วจากไปทันที

ซูซูพูดอย่างกังวล “เขาเป็นใครกันเหรอ ? คุณสามี ทำไมคุณถึงมีศัตรูเยอะจัง ? ”

ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “ผมไม่รู้จักเขา น่าจะเป็นการล้อเล่นนะ”

“อารมณ์ขันเย็นชาน่ะ คุณเข้าใจ”

ซูซูฟังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

โชคดีที่เหยียนซิว และคนอื่น ๆทำให้บรรยากาศคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม หลังจากเรื่องนี้ ซูซูมักจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ และไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว

ฉินเทียนเองก็มีเรื่องบางอย่างต้องจัดการ ดังนั้นจึงพาซุซู กลับโรงแรม

ซูซูยังคงกังวลเล็กน้อยและกล่าวอย่างกังวลว่า “ “ฉินเทียน คนคนนั้นไม่มีอะไรจริง ๆ เหรอ ? ”

“ไม่รู้ทำไม เมื่อฉันเห็นเขา ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา”

“เขาคงจะไม่มาฆ่าคุณจริง ๆ หรอกใช่ไหมคะ ?”

“พวกเราก็ไม่ได้ไปล่วงเกินอะไรสมาคมแก๊งค์หม่านี่นา”

ในขั้นตอนต่อไป หากต้องการพัฒนาในเมืองอู่หู ต้องเปิดช่องทางทางเหนือ และไม่มีทางหลีกเลี่ยงสมาคมแก๊งค์หม่าได้แน่นอน

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ จู่ ๆ บุคคลดังกล่าวก็ปรากฎตัวขึ้น ไม่น่าแปลกใจที่ซูซูจะเป็นกังวล

ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร”

“บอกแล้วไม่ใช่เหรอ น่าจะเป็นอารมณ์ขันแบบเย็นชาน่ะ”

“ไม่ต้องห่วง ฉันจัดการเอง”

“ที่รัก คุณคงเหนื่อยแล้ว ไปอาบน้ำเถอะ ผมจะออกไปดูหน่อย ว่าที่โรงแรมมีอาหารมื้อดึกไหม ”

“สนใจอยู่กับการปฏิสัมพันธ์กับคนเหล่านั้น ผมเลยยังกินไม่อิม”

เมื่อซูซูเห็นรูปลักษณ์ที่ผ่อนคลายของฉินเทียน เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก และไม่ได้กังวลขนาดนั้นแล้ว

“เกลียดงานเลี้ยงอาหารค่ำแบบนี้มากที่สุด เพราะสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ แต่ก็ไม่กล้าที่จะกิน”

“คุณไปเถอะ ดูหน่อยนะว่าโรงแรมมีติ่มซำไหม ฉันไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

ฉินเทียนพ่นลมหายใจและพูดว่า “ฉันสามารถมาหาคุณได้ ไม่ใช่เห็นแก่หน้าของคุณ แต่ฉันไม่อยากให้ตัวเรือดส่งผลต่ออารมณ์ของภรรยาฉัน "

“ตอนนี้คุณยังมีโอกาสหลบหนี ไสหัวกลับเมืองจิ่นหู และบอกนายน้อยคุณว่า ฉันฉินเทียน ไม่ใช่คนที่เขาสามารถล่วงเกินได้ ”

“มิฉะนั้น______”

เวินเหวินโกรธจัด กัดฟันพูด “ไม่เช่นนั้นจะเป็นยังไง ? ”

ฉินเทียนเยาะเย้ย “ฉันจะไม่ฆ่าคุณ แต่จะทำให้คุณพิการ ให้นายน้อยของคุณมาเห็นด้วยตัวเอง ยั่วยุฉันฉินเทียน ผลที่ตามมาคืออะไร”

“อย่ารีรอเลย ฉันให้โอกาสนายลงมือก่อน ”

“จัดการแกแล้ว ฉันยังต้องเอาอาหารมื้อดึกไปให้ภรรยาฉันอีก”

“อย่าบังคับให้ฉันลงมือก่อน เพราะว่า แกจะไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้โต้กลับ”

“แก……ช่างเย่อหยิ่ง ! ”ใบหน้าของเวินเหวินเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธ

เหวินเหวินคำรามด้วยใบหน้าหน้าซีดเผือด

เขาคือใคร ?

แม้แต่ในตระกูลหม่าซึ่งเต็มไปด้วยยอดฝีมือ เขาก็เป็นอันดับหนึ่ง ไม่งั้น คงจะไม่ได้รับมอบหมายให้เป็นราชองครักษ์ในอนาคตหรอก

เมื่อมองไปทางใต้ทั้งหมด มียอดฝีมือมากเท่าไรที่เสียชีวิตในมือของเขา

ครั้งนี้เขาเดินทางหลายพันไมล์เพื่อจัดการกับฉินเทียน เดิมทีเขาไม่เต็มใจ แต่เจ้านายสั่ง เขาจึงไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

เดิมทียังคาดหวังให้ฉินเทียนขอความเมตตา ไม่แน่เขาอาจจะเมตตา

แต่ไม่คาดคิดเลยว่า ฉินเทียนกลับจะเย่อหยิ่งแบบนี้

ด้วยความโกรธ เขาตะโกนเสียงดัง และมือทั้งสองดึงดาบสันโค้งสองอันออกจากเอว แล้วโบกมือขึ้น ราวกับพระจันทร์เต็มดวงสองดวง ที่พุ่งเข้าหาฉินเทียน

เสียงของใบมีดที่ตัดผ่านอากาศไ ด้กลบเสียงลมหวีดหวิวที่ชั้นบนสุดไปหมด

“ดาบไม่เลวเลย” ฉินเทียนหัวเราะเยาะ หลบระหว่างใบมีด ก็พูดพึมพำออกมา

“หนึ่งกระบวนท่า สองกระบวนท่า สามกระบวนท่า……”

หลังจากปล่อยไปสามกระบวนท่า ทันใดนั้นเขาก็ตะโกนเสียงดัง และลงมือทันที และคว้ามือซ้ายของเวินเหวินด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ