บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 428

พลุสัญญาณ！

เมื่อเห็นสัญญาณนี้ฉินเทียนก็ตกใจ

ในเวลานี้ เขาอยู่ต่ำกว่าพันเมตร เนื่องจากหิมะตกหนักเกินไป จึงกังวลว่าควรจะไปทางไหนดี

ทันใดนั้นเห็นความงดงามนี้ ความตื่นเต้นสามารถจินตนาการได้

เขารู้ว่า นี่ไม่ใช่พลุสัญญาณธรรมดา แต่เป็นสัญญาณขอความช่วยเหลือ

เฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลง ต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ

เขาผิวปากเสียงยาว กระโดดขึ้น วิ่งไปยังทิศทางที่กรวยดอกไม้ถูกยกขึ้นในอากาศ

ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน หิมะบนขอบหน้าผาหลายแห่งก็ถล่มลงมา ความเร็วของฉินเทียน ตราบเท่าที่เขาชะลอตัวลงเล็กน้อย ก็จะตกลงไปพร้อมกับหิมะ

เพราะหิมะเหล่านี้ มันไม่สามารถรับน้ำหนักของคนได้

ฉินเทียนไม่สนใจเลย

เพราะเขารู้ว่า ตราบใดที่เขาเร็วพอ หิมะที่ถล่มลงมา ก็จะไม่สามารถตามเขาทัน

แทบจะเตะเพียงปลายเท้า ก็กระโดดข้ามไป

……

เฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลงถูกขังอยู่ในหุบเขา พลังชีวิตของพวกเขาก็ลดลงด้วยความเร็ว

พวกเขาพบว่าฆาตกรไม่เพียงไม่ไล่ตาม แต่ยังหายตัวไป เกิดอะไรขึ้น? ทั้งสองคนมึนงง

ตามหลักการแล้ว พวกเขาอยู่ในตอนท้ายของการต่อสู้แล้ว ตราบใดที่อีกฝ่ายรุมล้อมพวกเขา ก็สามารถฆ่าพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

อีกฝ่ายไม่ไล่ตาม แต่ยังปล่อยพลุสัญญาณออกมา หรือว่า ยังมีเพื่อนร่วมงานมาอีก?

พวกเขากำลังจะทำอะไรกันแน่?

เฉินเอ้อร์กั่วกัดฟันก่อนจะพูดว่า "เหล่าเนี่ย วันนี้เราสองคนพี่น้องตายแน่!"

“แต่ว่า ถ้าตายก็เหมือนจะดึงอีกคนไปตายด้วย รอแบบนี้ต่อไป ทำได้แค่นั่งรอความตาย เราจะหาวิธีที่จะรีบออกไป”

เนี่ยชิงหลงเหลือบมองไปที่หุบเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ ซึ่งมองเห็นได้จางๆ หลังก้อนหินสูง เงาสีดำกะพริบ

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกระซิบ: “เฉินเอ้อร์กั่ว เราหุนหันพลันแล่นไม่ได้”

“ในความเห็นของฉัน เป็นการดีกว่าที่จะพักฟื้นโดยเร็วที่สุด ถ้าคิดไม่ผิด คนพวกนี้จะโจมตีเร็วๆ นี้”

“พอพวกมันวิ่งลงมา พวกเราลองคิดหาวิธี วิ่งหนีจากความวุ่นวายกัน นี่เป็นโอกาสเดียว”

เฉินเอ้อร์กั่วยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า "เหล่าเนี่ย อย่าหลอกตัวเองเลย ในเวลานี้ให้เราอยู่ที่นี่ ก็เหมือนรอตายอย่างเดียว"

“นายคิดว่าจะยังพักฟื้นอยู่ไหม?”

เนี่ยชิงหลงเงียบ การพักฟื้นที่เรียกว่าเป็นการฟื้นตัว ในสภาพแวดล้อมที่สบาย ฟื้นตัวอย่างช้าๆ

แต่ที่นี่คือที่ไหน?ภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะนับพันเมตร ต้องใช้พลังงานและความแข็งแกร่งทั้งหมดเพื่อต้านทานความหนาวเย็นที่รุนแรงรอบตัวพวกเขา

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง พวกเขาทั้งหมดได้รับบาดเจ็บ

พื้นฐานที่สุดไม่มีอยู่ ดังนั้นหากรอแบบนี้ต่อไป สถานการณ์จะยิ่งเลวร้ายลงเรื่อยๆ

“นายเจ็บกว่าฉัน รออยู่ที่นี่”

“รอจนกว่าฉันจะดึงความสนใจพวกมันได้ นายทะลวงผ่านจุดอ่อนตรงนี้ไป!”

ทันใดนั้นเนี่ยชิงหลงก็เปล่งเสียงคำรามต่ำ ใช้กำลังสุดท้ายของเขา เหมือนลูกศร แล้ววิ่งไปทางเนินเขาทิศตะวันออก

ทันใดนั้น ลูกดอกหน้าไม้หลายลูก ก็พุ่งออกมาจากด้านหลังหิน

เนี่ยชิงหลงหลบสองสามครั้ง แล้วรีบไปที่เนินภูเขา นักฆ่าที่อยู่ในการซุ่มโจมตีรอบๆ รีบออกไป และล้อมเขาไว้ทันที

“เหล่าเนี่ย！”

เมื่อเห็นว่าเนี่ยชิงหลงเสี่ยง และต่อสู้เพื่อโอกาสที่จะหลบหนีของตัวเอง ดวงตาของเฉินเอ้อร์กั่วก็แดงก่ำทันที

“ไปสิ！”

“รีบไป！”

“ไปทางตะวันตก!” เนี่ยชิงหลงตะโกนขณะเหวี่ยงมีดของเขาเพื่อสกัดกั้น

“แม่งเอ้ย กูจะสู้กับพวกมึงเอง!” เฉินเอ้อร์กั่วตะโกน กลายเป็นลมกระโชก พุ่งไปทางตะวันตก

เนื่องจากเนี่ยชิงหลงดึงดูดการป้องกันหลัก ไปทางทิศตะวันออก การป้องกันทางทิศตะวันตกจึงอ่อนแอกว่า มีเพียงห้าคนเท่านั้น

ภายใต้การเชือดอย่างบ้าคลั่งของเฉินเอ้อร์กั่ว ชายทั้งห้าคนถอยกลับไป เมื่อเห็นเช่นนั้นเฉินเอ้อร์กั่วก็รีบวิ่งขึ้นไปบนเนินเขา โอกาสสุดท้ายที่จะหลบหนี

เห็นแบบนี้เนี่ยชิงหลง อุทานอย่างตื่นเต้น "เอ้อร์กั่ว ทำได้ดีมาก!"

“รีบไป！”