บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 429

นักฆ่าระดับนานาชาติราวสามสิบคน เฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลงนั้นทรงพลังอย่างมาก แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส

แต่ พลังของทั้งสองคนก็ยังอ่อนแอเกินไป

ไม่นาน พวกเขาก็ถูกล้อมอีกครั้ง หันหลังเข้าหากัน ต่อสู้เพียงลำพัง

จากนั้น ค่อยๆ ถูกบังคับให้ กลับเข้าไปในหุบเขาทีละก้าว อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ดูเหมือนว่าฆาตกรพวกนั้น จะได้รับคำสั่งไม่ให้ไล่ตาม หายตัวไปอีกครั้งรอบๆ หุบเขา ลมและหิมะปกคลุมรอยเท้าของพวกเขาและเลือดบนพื้น

ดูเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

เนี่ยชิงหลงถอนหายใจก่อนจะพูดว่า "เอ้อร์กั่ว ทำไมนายโง่ขนาดนี้!"

“ถ้านายหนีไปตอนนี้ มันจะไม่จบแล้วเหรอ?”

เฉินเอ้อร์กั่วยิ้มก่อนจะพูดว่า "หยุดพูดเรื่องไร้สาระ!"

“นายว่า เราสองคนตายที่นี่เวลาเดียวกันคืนนี้ น่าตื่นเต้นไหม?”

“เหล่าเนี่ย ทำไมเราไม่กอดกันล่ะ? กอดกันตายไปด้วยกัน เมื่อเจอศพแล้ว นายเดาดูทุกคนจะคิดยังไง?”

"ไปให้พ้น!" เนี่ยชิงหลงหน้ายู่ กัดฟันพูด "เมื่อความตายใกล้เข้ามา ยังอยากจะเอาเปรียบกูอีก!"

“กูจะตายเพื่อความรัก และก็อยู่กับพวกคุณหนูสวยๆ ด้วย”

เฉินเอ้อร์กั่วถอนหายใจก่อนพูดว่า "ถ้านายพูดอย่างนั้น ฉันก็นึกถึงสาววิคตอเรียของฉันแล้ว"

ทั้งสองมองหน้ากันและหัวเราะออกมาพร้อมกัน

ในเวลานี้เอง สำหรับพวกเขาตายหรือเป็น มันไม่มีอะไรน่ากลัว

ความภาคภูมิใจในชีวิตและความตายของพวกเขา แม้แต่นักฆ่าเลือดเย็น และแม้แต่ปรมาจารย์พิษที่หยั่งรู้ซึ่งนอนซุ่มโจมตีรอบหุบเขา ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกซาบซึ้ง

ไร้ซึ่งความหวัง เฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลง ทำได้เพียงใช้กลยุทธ์สุดท้ายเท่านั้น นั่นคือการบำเพ็ญตน

โชคดีที่ลมและหิมะในหุบเขาไม่ได้แรงเกินไป พวกเขานั่งเอนหลังพิงก้อนหิน รักษาเลือดส่วนสุดท้ายในหัวใจอย่างระมัดระวัง

เลือดหยดนี้ เป็นโอกาสรอดสุดท้ายของพวกเขา

เมื่อเลือดร้อนนี้กลายเป็นเลือดเย็น เมื่อนั้นคือจุดจบของชีวิต

ไม่นาน ร่างกายของพวกเขาก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ความเย็นยะเยือกเข้าครอบงำร่างกายส่วนใหญ่ ค่อยๆ โจมตีหัวใจของเขา

เลือดหยดสุดท้ายในใจ เหมือนตะเกียงน้ำมันที่สัมผัสได้ถึงลมหนาว อาจดับได้ทุกเมื่อ

ในขณะนั้นเอง เสียงผิวปากยาวๆ ตัดผ่านท้องฟ้ายามราตรี

ภูเขาตอบสนอง กลิ้งไปกลิ้งมา

“พี่ใหญ่?” ได้ยินเสียงนี้ เฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลงเหมือนถูกกระตุ้นในเวลาเดียวกัน ก็ลืมตาขึ้นมา ด้วยความตื่นเต้นบนใบหน้า

“เหล่าเนี่ย ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม?”

“มันเป็นภาพลวงตาเหรอ?” เฉินเอ้อร์กั่วพูดอย่างไม่เชื่อหู จับแขนของเนี่ยชิงหลงไว้แน่น

สติของเนี่ยชิงหลงก็สับสนเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า "พี่ใหญ่จะมาทำอะไรที่นี่ ไม่ใช่ว่าเราฝันไปเหรอ?"

สิ้นเสียง ก็มีเสียงผิวปากยาวๆ มาจากก้นภูเขา จากนั้น เงาดำทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า และกระโดดลงไปในหุบเขา

“พี่ใหญ่！”

เมื่อเห็นเงาที่คุ้นเคย เฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลง ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น อยากจะรีบพุ่งออกไป

ทว่า พวกเขาถูกแช่แข็งไปแล้ว ขาและเท้าของชาไปหมด ตุบ ล้มลงกับพื้น

ฉินเทียนเห็นพี่น้องสองคนในสภาพอิดโรย เมื่อเห็นว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

วินาทีถัดมา ใบหน้าทั้งหน้า เย็นชายิ่งกว่าภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ!

กล้าทำกับน้องชายเขาแบบนี้ ไม่รู้ว่าคำว่าตายสะกดแบบไหนงั้นเหรอ?

เขาก้าวเข้าไปในหุบเขาด้วยใบหน้ามืดมน

ในเวลานี้ เฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลง ก็ตอบสนอง

พวกเขารู้ ว่าเหตุใดปรมาจารย์พิษและนักฆ่าเหล่านี้ ทำไมถึงรายล้อมพวกเขา และไม่รีบเร่งที่จะฆ่า

อีกฝ่ายกำลังรอฉินเทียน!

มันคือการใช้พวกมเขาเป็นเหยื่อล่อเพื่อล่อ ฉินเทียนให้เข้ามาในหุบเขาแห่งนี้!

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ทั้งสองก็ตะโกนด้วยความหวาดกลัว: “พี่ใหญ่ อย่าเข้ามาที่นี่!”