บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 431

นี่มันเรื่องอะไร?

กระบวนท่าที่ดูง่ายๆเช่นนี้ ทำเหมือนฉันเป็นเด็กน้อยสามขวบงั้นเหรอ?

เมื่อเห็นว่าฉินเทียนนั้นไม่เห็นตนเองอยู่ในสายตา ปรมาจารย์พิษก็อดไม่ได้ที่จะโกรธเคือง

เสียงคำรามดังขึ้น ดาบซามูไรในมือนั้นฟันไปทางดาบสามคม

ในด้านของขนาด ดาบซามูไรในมือของเขานั้นทรงพลังกว่าดาบสามคมอย่างมาก ในครั้งนี้หากฟันออกไป สามารถกระแทกดาบสามคมให้ลอยออกไปได้

ผู้ใดจะล่วงรู้ ฉับพลันมือของฉินเทียนสั่นสะท้าน เดิมทีผลิตมาจากเหล็กชั้นดี แข็งแกร่งกว่าดาบสามคมอย่างไม่อาจเปรียบเทียบได้ ทันใดนั้นมันเป็นเสมือนกับงูที่เพิ่งตื่นจากการจำศีล มันขยับและเด้งเล็กน้อย

ในการขยับและเด้งในครั้งนี้ หลีกเลี่ยงดาบซามูไรที่อยู่ในมือของปรมาจารย์พิษได้สำเร็จ จากนั้นก็เร่งความเร็วราวกับสายฟ้าอย่างไรอย่างนั้นและตรงไปยังด้านหน้าของปรมาจารย์พิษ

ปรมาจารย์พิษร้องอุทานด้วยความตื่นตกใจ จากนั้นก็ถอยร่นและหลบหลีกอย่างรวดเร็ว

แต่ทว่าอย่างไรเสียก็ช้าไปหนึ่งก้าว ผ้าคลุมศีรษะเขานั้นถูกดาบสามคมทำให้ร่วงหล่น

ท้ายที่สุดฉินเทียนก็มองเห็นใบหน้าของชายผู้นี้อย่างชัดเจน

เดิมทีคิดว่าการเรียกว่า ‘ศาสตราจารย์’ รวมถึง ‘ปรมาจารย์พิษ’ นั้นชายผู้นี้จะเป็นเฒ่าชรา

หรือไม่ก็เป็นคนที่บ้าคลั่งเทคโนโลยีจนหนวดเครารกรุงรัง

แต่ใบหน้านี้ที่อยู่ตรงหน้าทำให้ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะชะงักงัน

จมูกเป็นสันโด่งดวงตาล้ำลึก อวัยวะบนใบหน้ารับกันและได้รูป ต้องบอกเลยว่าเป็นใบหน้าชาวตะวันตกที่หล่อเหลาเป็นอย่างมาก

สะอาดสะอ้านและยังดูเป็นหนุ่มมาก

คนเช่นนี้ กลับกลายเป็นศาสตราจารย์ปรมาจารย์พิษที่ก่อกรรมทำชั่วและเต็มไปด้วยความชั่วร้ายงั้นเหรอ? ในชั่วขณะหนึ่ง เป็นการยากฉินเทียนที่เชื่อมความคิดทั้งสองนั้นได้

“ตอนนี้ บอกฉันมา องค์กรที่อยู่เบื้องหลังแกนั้นชื่อว่าอะไร”

“พวกมันต้องการจะทำอะไรกันแน่ ฐานทัพตั้งอยู่ที่ไหน”

“พูดมา บางทีฉันอาจจะไว้ชีวิตแก”

คำพูดของฉินเทียน ฉับพลันทำให้ปรมาจารย์พิษนั้นหัวเราะออกมา

“ ราชาเทพฉิน ความทรงพลังของนายอยู่เหนือจินตนาการของฉัน หลังจากที่ฉันกลับไปฉันจะรายงานต่อองค์กร”

“แต่ว่าฉันอยากจะแนะนำนายสักประโยคหนึ่ง พละกำลังขององค์กรที่อยู่เบื้องหลังฉันนั้นไม่ใช่สิ่งที่นายจะสามารถคิดจินตนาการได้”

“วิหารเทพของนายเมื่อได้เปรียบเทียบกับองค์กรแล้วเป็นแค่เพียงเด็กทารกที่ยังสวมผ้าอ้อมก็เท่านั้น”

ฉินเทียนขมวดคิ้ว เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “หลังจากกลับไปเหรอ? แกคิดว่าแกยังจะสามารถกลับไปได้อีกงั้นเหรอ?”

ขณะนี้ ปรมาจารย์พิษยืนอยู่บนหน้าผาสูงชันที่ห่างออกไปหลายเมตร ถนนโดยรอบล้วนแต่ถูกเขาปิดกั้นไว้แล้ว

เขาคิดไม่ออกเลยว่าปรมาจารย์พิษจะมีหนทางใดที่สามารถหนีไปได้อีก

ปรมาจารย์พิษยิ้มอย่างลึกลับ “นายคิดว่าจะจับฉันได้ง่ายๆอย่างงั้นหรือ?”

“ลาก่อน!”

พูดจบ เท้าทั้งสองข้างของเขาก็กระแทกอย่างแรง ร่างกายนั้นทะยานออกไป จากนั้นพุ่งลงไปยังด้านล่างของหน้าผาอย่างรวดเร็ว

ฉินเทียนตกตะลึง

ปรมาจารย์พิษคิดจะฆ่าตัวตายงั้นหรือ?

ภูเขาหิมะที่สูงชันเช่นนี้ หากตกลงไปไร้ความหวังที่จะรอดชีวิต ปรมาจารย์พิษคิดอยากจะคว้าหินก้อนใหญ่ในขณะที่ตกลงไปนั้นเป็นไปไม่ได้เลย

เนื่องจากหินเหล่านี้ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและหิมะหลายร้อยปี ไม่มีทางที่จะสามารถคว้าเอาไว้ได้

ปรมาจารย์พิษตายไปเช่นนี้ ฉินเทียนรู้สึกเสียดายเล็กน้อย เป็นเพราะมีข้อมูลสำคัญที่ยังไม่ได้ถามไป

ภาพเหตุการณ์ถัดไปนั้นกลับทำให้ดวงตาของเขาเบิกกว้าง

เห็นเพียงปรมาจารย์พิษที่ตกหน้าผาไปเมื่อครู่นี้ โยนเสื้อคลุมสีดำด้านนอกออก ด้านในนั้นเป็นชุดอุปกรณ์การบิน

เขาเปิดใช้เครื่องจักรกลนั้น แรงโน้มถ่วงจากการตกหน้าผาก็ค่อยๆช้าลง จากนั้นวาดเส้นโค้งที่สวยงามและบินไปยังยอดเขาที่อยู่ตรงข้าม

“ราชาเทพฉิน หวังว่าในอนาคตเราจะได้พบกันอีก”

ท่ามกลางลมพายุหิมะ เสียงที่ภาคภูมิใจของปรมาจารย์พิษได้ดังขึ้น

สีหน้าของฉินเทียนนั้นเขียวคล้ำ!

นี่เป็นครั้งหนึ่งที่ระยะห่างระหว่างเขาและปรมาจารย์พิษใกล้กันมากที่สุด อยู่ตรงหน้าและได้มาอย่างง่ายดาย กลับปล่อยให้เขาใช้วิธีเช่นนี้ หลบหนีไปภายในสายตาของตน

ดูเหมือนว่าเมื่อปรมาจารย์พิษมา เขาเองก็ได้เตรียมพร้อมไว้แล้ว

“สมควรตาย!” ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะด่าออกมา

“แต่ฉันเชื่อว่าพวกเราจะต้องจับไอหมอนั่นได้แน่นอน วันหนึ่งพวกเราจะต้องจับองค์กรที่อยู่เบื้องหลังเขาด้วย ขุดรากถอนโคนมันไปพร้อมกันเลย!”

“พี่ใหญ่ นักฆ่าเหล่านี้ทำอย่างไรดี ฆ่าให้หมดเลยไหม?”

เฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลงไม่รู้ว่าเมื่อไรที่โผล่มายังด้านหลัง

ฉินเทียนไม่ฆ่าพวกเขาจริงๆ!

คนที่เหลือต่างก็มีปฏิกิริยาตอบโต้ ต่างก็ตะโกนโห่ร้องและรีบวิ่งลงจากเขา

แม้ว่าร่างกายจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ทว่าการหนีเอาชีวิตรอดนั้นเขาวิ่งเร็วกว่ากระต่ายเสียอีก เพียงพริบตาเดียวล้วนแต่หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ภูเขาหิมะที่สูงตระหง่านและโดดเด่นนั้นกลับคืนสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

“พี่ใหญ่ พวกเราเองก็ไปกันเถอะ” เนี่ยชิงหลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ฉินเทียนยิ้มพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ไม่รีบ ให้ฉันได้ประกาศเรื่องหนึ่งก่อน”

เขาใช้โทรศัพท์มือถือ เปิดเว็บมืด จากนั้นเริ่มเขียนโพสต์

ประกาศตามฆ่า :

“วันนี้มี----”

“คนพวกนั้นชื่ออะไร?” เขาเอ่ยถามเนี่ยชิงหลง

เนี่ยชิงหลงรีบเอ่ยทันที

ฉินเทียนเร่งมือในการพิมพ์ตามคำบอกกล่าวจากเนี่ยชิงหลงด้วยความรวดเร็ว

“วันนี้มี งูเลือด สิงโตอเมริกาเหนือ อัศวินนรก…… ทั้งหมดนั้นราวสามสิบเอ็ดคน ด้วยความลุ่มหลงและสติฟั่นเฟือน ได้พยายามวางแผนฆ่าราชาหมาและราชามังกรแห่งวิหารเทพ”

“ผู้นำแห่งวิหารเทพจึงได้ออกประกาศ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทั่วทั้งโลกนี้จงตามล่าและฆ่าคนทั้งสามสิบเอ็ดคนนี้”

“กล้ารุกรานเหล่าพี่น้องแห่งวิหารเทพของฉัน จะต้องชดใช้ด้วยชีวิต”

“ใครก็ตามที่กล้าปกป้องคนทั้งสามสิบเอ็ดคนนี้ เท่ากับว่าเป็นศัตรูกับวิหารเทพของฉัน ถือว่ามีความผิดเดียวกันกับเหล่าอาชญากรเหล่านั้น”

“องค์กรและบุคคลที่เกี่ยวข้องกับคนทั้งสามสิบเอ็ดคนนี้ ภายในสามวัน ทำตามโพสต์ด้านล่างเพื่อรับรองในความสัมพันธ์ ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบใด”

“ไม่อย่างนั้นจะถือว่ามีความผิดเช่นเดียวกัน”

“ทราบโดยทั่วกัน ผู้นำวิหารเทพ”

จากนั้นภาพด้านล่างชื่อเรื่องใช้เป็นภาพของบัญชาพญายม

ลงนามด้วยชื่อราชาเทพ ใช้คำสั่งสังหารด้วยชื่อพญายม ภายในโลกนี้นับได้ว่าเป็นครั้งแรก

หลังจากโพสต์นี้ถูกเผยแพร่ออกไป เว็บมืดในโลกนั้นก็เดือดพล่าน