บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 44

ที่แท้ซูเหวินเฉิงเล่นสกปรกนี่เอง แจ้งให้ซุนจงฮั๋วมาไล่คน

ซูซูพูดด้วยความโกรธ : “ฉันสามารถไปได้ แต่ชื่อเสียงของตระกูลซูเป็นเวลาหลายปีไม่สามารถถูกทำลายโดยคนอย่างคุณ!”

“ฉันขอถามคุณ ทำไมไม่ชำระเงินให้กับชาวสวนล่ะ?”

“ในฐานะที่เป็นผู้จัดการโรงงาน คุณก็ควรมีความรับผิดชอบหน่อยใช่ไหม?”

ซูเป่ยฉีก็พูดด้วยความกังวลใจเช่นกัน : “ซุนจงฮั๋ว อาศัยการหนีมันไม่มีประโยชน์ ในฐานะที่คุณเป็นผู้จัดการโรงงาน ควรแก้ไขปัญหาให้เร็วที่สุด”

ซุนจงฮั๋วหัวเราะฮ่าฮ่าและพูด : “คนง่อยอย่างพวกคุณสองคน และยังเป็นคนที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลซู มีสิทธิ์อะไรมาพูดกับผม?”

“เชื่อไหม.....”

ยังไม่ทันได้พูดจบ ฉินเทียนที่เงียบมาโดยตลอดก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว บีบคอของเขาทันที เสียงดังปัง เอาหัวของเขาไปโขกกับโต๊ะ

มือข้างหนึ่งหยิบที่เขี่ยบุหรี่ด้านข้างขึ้น พูดอย่างเย็นชา : “ไอ้อ้วน แกเชื่อไหมฉันจะปล่อยเลือดของแก?”

“โอ๊ยฆ่าคนแล้ว!”

“ไอ้สารเลว ยังไม่รีบปล่อยฉันอีก!”

“แกตายแน่!”

“ใครก็ได้ช่วยด้วย!” ซุนจงฮั๋วตอบสนองกลับมาได้ กรีดร้องเหมือนหมูโดนฆ่า

นอกห้องรักษาความปลอดภัย พนักงานโรงงานหลายคนถือไม้หน้าสาม เพียงแต่เมื่อเห็นแววตาที่เย็นชาของฉินเทียน ชั่วขณะหนึ่งไม่กล้าบุกเข้ามา

ซูซูพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง ภายในใจคิดเป็นสารเลวที่ไม่รู้จักคิดเอะอะก็ต่อสู้อย่างเดียวจริงๆ

“ฉินเทียน อย่าทำอะไรไปเรื่อย!”

“ซุนจงฮั๋ว ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น ยังไม่รีบพูดออกมา!”

ซุนจงฮั๋วตะโกนเสียงดัง : “เห็นได้ชัดว่าเป็นไอ้พวกง่อยเหม็นพวกนี้มาก่อความวุ่นวาย!”

“คุณชายเหวินเฉิงสั่งฉันมา โอนเงินให้พวกเขาห้าล้านแล้ว!”

ซูเป่ยฉีเรียกชายชราที่เป็นหัวหน้าคนหนึ่งเข้ามา เขาชื่อว่าหวางจง เขาเป็นประธานสหกรณ์ปลูกสมุนไพรจีนแห่งนี้

ข้อตกลงการขายทั้งหมด ก็เป็นเขาที่เป็นตัวแทนของชาวสวน เซ็นสัญญากับโรงงานของตระกูลซู

“คุณหนูซู คุณยังจำผมได้ไหม? หลายปีมาแล้ว คุณเคยไปตรวจสอบฐานการเพาะปลูกของพวกเรา ผมเป็นคนต้อนรับคุณเอง”

“เห้อ ผมก็ไม่อยากทำให้เรื่องมันวุ่นวายแบบนี้ สิ่งสำคัญคือทุกคนล้วนล้วนเป็นชาวสวน จำเป็นต้องกินข้าว”

“ตระกูลซูจ่ายค่าสินค้ามาห้าล้านก็จริง แต่ว่ามันไม่พอด้วยซ้ำ ยังขาดอีกสิบล้าน”

“นี่คือเงินที่หามาอย่างยากลำบากจากพวกเราชาวสวนหลายร้อยคน!”

“ตอนนั้นถ้าหากไม่ใช่ว่าเชื่อใจตระกูลซูของพวกคุณ ก็ไม่มีทางไม่เอาเงินแม้แต่แดงเดียวก็ส่งสินค้าให้พวกคุณขนไป”

“เมื่อกี้พวกเราได้ปรึกษาหารือกันแล้ว ถ้าหากตระกูลซูของพวกคุณไม่จ่ายเงิน อย่าโทษพวกเราที่ปิดกั้นโรงงานของคุณ หลังจากนั้นไปฟ้องพวกคุณที่ศาล”

“พวกเราใครก็อย่าคิดว่าจะได้ใช้ชีวิตดีๆ”

มองออกได้ หวางจงก็หมดหนทางเช่นกัน

ซูจงฮั๋วยังคงคำพูดเดิม ต้องการเงินไม่มี มีแต่ชีวิตเท่านั้น!

ซูซูจิตใจสับสนวุ่นวาย พูดไม่ออก

ในเวลานี้ โทรศัพท์ของฉินเทียนดังขึ้น มองดูเบอร์โทรของคนที่โทรมา แววตาของเขาดูแปลกๆ

“ผมขอออกไปรับโทรศัพท์” พูดหนึ่งประโยค เขามาถึงข้างนอก

“คุณฉิน ผมคือหวางปิน มีรายงานที่สำคัญอย่างมาก!” คำพูดในโทรศัพท์ มีเสียงตื่นเต้นของประธานหวางปินของธนาคารเจี้ยนหลงดังมา

“ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกัน เงินที่กู้ยืมให้ตระกูลซูก่อนหน้านี้ เฉียนเซิ่งได้รับคำสั่งจากตระกูลอู๋ ทำอะไรบางอย่างบนสัญญา”

“เพียงแค่พบว่าชื่อเสียงของตระกูลซูมีปัญหา ธนาคารของพวกเรามีสิทธิ์ในการตัดสินได้ตลอดเวลา เอาเงินกู้คืนล่วงหน้าได้”

“ถ้าหากตระกูลซูไม่สามารถคืนเงินกู้ได้ อย่างนั้นธนาคารของพวกเรา ก็มีสิทธิ์ประมูลขายโรงกลั่นยาที่ตีนเขาหนานซานของพวกเขาได้”

“ตามคำบอกของเฉียนเซิ่ง ตระกูลอู๋สนใจที่ดินผืนนั้น.....”

“คุณฉิน ตอนนี้ชื่อเสียงของตระกูลซูได้ถึงจุดต่ำสุดแล้ว ตามสัญญา พวกเรามีสิทธิ์ที่จะเริ่มกระบวนการประมูลขายโรงกลั่นยา คุณคิดยังไง?”

ฉินเทียนเริ่มหัวเราะแล้ว เป็นสิ่งที่ใช้ความพยายามอย่างมากในการค้นหา แต่ถูกพบโดยบังเอิญและง่ายดายจริงๆ

เพียงแต่ เพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดของซูซู เขายังคงกระซิบพูด : “พวกคุณแจ้งตระกูลซูหรือยังว่าจะประมูลขาย?”

เมื่อได้ยินสิ่งเหล่านี้ ในที่สุดซูซูก็พยักหน้า

ซุนจงฮั๋วตะโกนอย่างหยิ่งผยอง : “ไอ้น้อง ความตายกำลังใกล้เข้ามา ยังมีอารมณ์มาแสดงความรักที่นี่อีกเหรอ?”

“ฉันขอเตือนแกเลยนะ ความอดทนของฉันมีจำกัด แกยังไม่รีบคุกเข่าขอโทษ ก็อย่าโทษฉันไม่เกรงใจ!”

“พวกแก ใครสามารถหักขาของเขาได้หนึ่งข้าง ฉันจะเลื่อนยศให้เป็นหัวหน้าแผนก!”

พนักงานเหล่านั้น หวั่นไหวเล็กน้อยแล้ว โชคดีที่มีซูเป่ยฉีขวางอยู่ข้างหน้าอย่างหุนหันพลันแล่น

เพียงแต่ ซูเป่ยฉีมีผมหงอกและยังเป็นง่อย ไม่มีความสามารถในการยับยั้งได้เลยด้วยซ้ำ

ฉินเทียนพูดอย่างเชื่องช้า : “อย่าเพิ่งใจร้อน อีกเดี๋ยวมีของอะไรบางอย่างแสดงให้พวกแกดู”

ในไม่ช้า เสียงแตรรถดังขึ้นที่ข้างนอก หวางปินพุ่งเข้ามาด้วยความเร่งรีบ

“เอ๋ะ ประธานหวางไม่ใช่เหรอ? คุณมาได้ยังไง!”

“คุณมาช่วยให้พวกเราผ่านความยากลำบากใจไหม?” ซุนจงฮั๋วยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว

“คุณเป็นใคร?” หวางปินขมวดคิ้ว

“ผมชื่อซุนจงฮั๋ว เป็นผู้จัดการของโรงงานแห่งนี้ คุณลืมแล้วเหรอ พวกเราเคยกินข้าวร่วมโต๊ะด้วยกัน”

“ประธานหวาง สวัสดี!” ซุนจงฮั๋วพูดและยื่นมือไปจับมือกับหวางปินด้วยความกระตือรือร้น

หวางปินขมวดคิ้วและพูด : “ต้องขออภัยด้วย จำไม่ได้”

เขาหลีกเลี่ยงซุนจงฮั๋ว และไปอยู่ต่อหน้าฉินเทียน ส่งถุงเอกสารให้ฉินเทียนด้วยความตื่นเต้น

“คุณฉิน ทุกอย่างอยู่ในนี้แล้ว!”

“ลำบากคุณแล้ว” ฉินเทียนพยักหน้า หยิบของข้างในออกมา พูดเสียงดัง :

“โรงกลั่นยาจีนของตระกูลซู เพราะว่าล้มละลาย เข้าสู่ขั้นตอนการประมูลที่ธนาคาร”

“คุณซูซู ชนะการประมูลในราคาสูงอยู่ที่ยี่สิบสามล้าน”

“นั่นก็หมายความว่า นับแต่นี้เป็นต้นไป คุณซูซู ก็คือเจ้าของใหม่ของโรงกลั่นยาแห่งนี้”